Verrekijkers en fototoestel
En hoe zat het dan met ‘Kroezeweg, vak 17’? Dat is een beetje raar verhaal. Op een namiddag na weer urenlang in een klas met aankomende secretaresses duizenden zinnen met werkwoordspelling te hebben doorgenomen bedachten we dat een flinke wandeling de zinnen wel eens fijn zou kunnen verzetten. We parkeerden de auto in Wiesel en gingen via de Wieselseweg het Kroondomein in. Het was heerlijk weer, zo eind mei. Ergens bij de C-weg sloegen we rechtsaf. Wat we toen zagen was fantastisch: een roedel kaalwild met wel dertien kalveren. Hoe mooi het ook was, we mopperden wel wat inwendig, want we hadden wel de verrekijkers mee, maar geen fototoestel.
Toen we thuiskwamen, hadden we snel besloten de volgende dag daar weer te gaan kijken, nu wel gewapend met fototoestel (Yvonne) en videocamera met verwisselbare objectieven (Anja). De volgende dag kroop tergend langzaam voorbij. De lessen leken niet op te schieten: ik haatte de d’s en de t’s, de voltooide deelwoorden gebruikt als bijvoeglijk naamwoord…
Een zwijn wachtend op voer – Foto: ©Anja Arentzen
Andere route
Na het eten pakten we de apparatuur in het wagentje van Yvonne en we gingen opgetogen op pad. Eenmaal in het bos aangekomen bemerkten we dat we de geplande route niet konden gebruiken vanwege de wind. Het wild zou ons direct ruiken en dus een veilig heenkomen zoeken.
Omdat we niet voor een gat te vangen zijn, kozen we een andere route, via de Kroezeweg. Direct na het raster gingen we naar rechts, een knersende grintweg op. We waren wel een beetje beducht voor het feit dat ons geknars wilde zwijnen kon aanlokken. In de zomer reden er immers bussen met ladingen toeristen uit de drukke steden.
De zwijnen wisten deksels goed dat deze bussen stopten, zodra zij zich vertoonden, dat er een deur openging en dat de toeristen vervolgens allerlei lekkernijen op het pad gooiden. Gelukkig ging alles goed. We waren al een flink eind op de Kroezeweg gevorderd, toen we in het rustgebied rechts van ons zwijnen zagen. En hoe! Voor we het wisten kwam een bagge in volle vaart op ons af stuiven.
De op ons afstuivende bagge tussen de bosbesstruiken – Foto: ©Yvonne Arentzen
Woedende bagge
We wisten al dat rennen voor ons leven geen zin had, er waren geen welbetakte bomen in de buurt om daar een veilig heenklimmen te zoeken. Ja, er stonden wel berken, en deze bomen hebben veel takken, maar er snel in klimmen? Nee, dat is een heilloze oefening. De enige optie was op het allerlaatste moment opzij springen, ieder een kant uit. Zo ver kwam het niet. De woedende bagge stopte op een meter afstand, knorde vervaarlijk en trok zich terug.
Wij wisten het angstzweet van ons hoofd. We hadden Schwein gehabt. Wat te doen? Er lokten dertien kalfjes: ‘Kom toch naar ons kijken’. Die tijd hadden we niet, want we hadden de frischlingen, sindsdien door ons stelselmatig liefdevol ‘kleine rotzakkies’ genoemd, totaal over het hoofd gezien en we waren er te dichtbij. Hoe hadden we zo stom kunnen zijn?
Nauwelijks zichtbare frischlingen de kleine rotzakkies – Foto: ©Anja Arentzen
We besloten rustig te wachten, wat we met enigszins knikkende knieën deden, om onze tocht voort te zetten naar de lokkende dertien kalveren.
Het kaalwild met kalveren – Foto: ©Anja Arentzen
En dat …, dat hadden we niet moeten doen. Ik maak een erg lang verhaal wat korter: de geschiedenis herhaalde zich nog driemaal. We overleefden zonder kleerscheuren vier schijnaanvallen. De kleine rotzakkies bleven waar ze waren, tussen de bosbessenstruikjes. Wij konden hun bloed wel drinken, maar daarvoor hadden we de tijd niet eens.
Een boze bagge (foto boven). De keiler (foto rechts)
Vlijmscherpe houwers
De bagge had haar weergaloze talent onze hamstrings aan te snijden onbenut gelaten. We dachten er goed aan te doen rechtsomkeert te maken, maar … daar stond in de verte pappie zwijn.
Pappie is doorgaans een maatje groter dan mammie en hij pakt een aanval anders aan. Wanneer een keiler van A naar B wil en wij van B naar A, dan zijn wij degene die een blokje om moeten. Zouden we dat niet doen, dan zouden we nader kennis kunnen maken met een keiler, die – zoals het de weerbare nozem van het bos betaamt – recht op zijn doel afkomt, het lieflijke hoofd met de vlijmscherpe houwers achterover werpt en ons de kans zou geven een uiterst educatief kijkje te nemen in onze na een geslaagde aanval naar buiten puilende ingewanden. De koude rillingen liepen ons over de rug. We konden niet langs de bagge, maar ook niet langs die reuze keiler, die prompt ook nog eens vier maten groter leek. Omdat het pad langs een rustgebied liep, was die weg ook afgesneden.
De keiler – Foto: ©Yvonne Arentzen
Doodsbang
Ons restte een eng, smal paadje door laag sparrenbos. We hadden geen enkele keus en ijlden met de moed der wanhoop dat paadje in.
Links stoven zwijnen weg, rechts stoven zwijnen weg, gebonk, geknor, varkensgekrijs. De hartslag liep op tot ongehoorde hoogte, de bloeddruk nam gevaarlijke waarden aan. Het werd erg drassig, nu ja, kletsnat in mijn ribfluwelen broek. We renden door vak 17 en kwamen uiteindelijk doodsbang uit op de Wieselseweg en daar stond in het bosvak tegenover ons een … edelhert.
Daar stond in het bosvak een edelhert met bastgewei – Foto: ©Anja Arentzen
Nieuw gewei
Het hert was al een aardig eind op weg met het schuiven van een nieuw gewei. We probeerden wat tot rust te komen. Ik drapeerde de jas zo dat de doornatte plek in de broek wat minder in het oog viel. We besloten naar de parkeerplaats te lopen. En toen ontwaarden we juist links van ons een overloper.
‘Nee, niet nog een zwijn, wat hebben we misdaan? Genade, heb mededogen!’ Kennelijk had de overloper een opdracht: ‘Escorteer die rustverstoorders naar de parkeerplaats; wanneer die krengen lastig worden, dan …’ Dat was precies wat hij deed: tot aan het wildrooster liep hij parallel aan ons.
Een overloper – Foto: ©Yvonne Arentzen
Een overloper – Foto: ©Anja Arentzen
Zwijnen
Bij de auto ruimden we de apparatuur snel op. Ik griste nog snel een plastic zak uit de kofferbak, drapeerde die op de stoel. Tja, het is begrijpelijk dat we na een dergelijke ervaring niet meer denken: ‘Zwijnen’ als we zwijnen zien, maar ‘Kroezeweg, vak 17’.
