Groot edelhert in levende lijve
Zaterdag 28 mei jl. zullen we niet gauw vergeten en Hubertus denk ik ook niet. Voor de bezoekers van de Hoge Veluwe was het feest, want waar kom je zomaar een groot edelhert in levende lijve tegen? Het was een prachtige dag, het zonnetje scheen uitbundig en de temperatuur lag boven de twintig graden, dus wat wil je nog meer als bezoeker.
Er waren veel fietsers, dat merkten we toen Hubertus zich eenmaal dicht in de buurt van het fietspad nabij het Stenen Hert, had begeven. Hij dacht blijkbaar ook te gaan genieten van deze prachtige (rustige) dag.
Die rust bleek van korte duur, want de ene na de andere fietsende bezoeker van het park stopte om het bijzondere hert met iPhone, smartphone of tablet, op de foto te zetten. Daarnaast waren er ook bezoekers die het niet eens in de gaten hadden en met een (vooruit-ziende) blik er gewoon aan voorbij fietsten!
Hubertus genietend van deze mooie (rustige) morgen – Foto: ©Louis Fraanje
Voorbijgangers en…
… oplettende voorbijgangers – Foto’s: ©Louis Fraanje
Fenomeen
Voor ons is het inmiddels geen nieuwtje meer, maar voor de duizenden bezoekers van het Park de Hoge Veluwe die voor het eerst in aanraking komen met dit fenomeen, is het natuurlijk schitterend. Dat merken we bijna dagelijks, als we Hubertus ergens tegenkomen en er is publiek in de buurt. De oh’s… en de ah’s… zijn dan niet van de lucht en heel duidelijk wordt de bewondering voor dit legendarische hert, dan ook niet onder stoelen of banken gestoken! Een jong stel was al bijna voorbij Hubertus gereden, toen de dame een kreet slaakte: “Wow een hert, stop… hij is vlakbij!” Haar vriend, die al een stuk verder was, maakte direct rechtsomkeert en stond even later naast zijn geliefde Hubertus te fotograferen.
Het jonge stel staat vol bewondering Hubertus te fotograferen – Foto: ©Louis Fraanje
Nieuwsgierige bezoekers…
en een verbaasde Hubertus – Foto’s: ©Louis Fraanje
.
Op het pad blijven
Hier bleef het natuurlijk niet bij, want er kwamen steeds meer mensen langs en iedereen wilde graag dit bijzondere hert op de foto hebben. Terwijl wij aan de overkant van het open stuk, dit hele schouwspel van uur tot uur konden volgen, constateerden wij, dat de meeste voorbijgangers op deze morgen zich keurig aan de regels hielden.
Een enkeling die toch een heel eind van het pad af wilde gaan, legden we uit dat dit verboden was!
Uiterst rustig en totaal niet gestrest, loopt Hubertus als een filmster langs het publiek – Foto: ©Louis Fraanje
De boel verzieken
Het blijft als een paal boven water staan, dat… wanneer men op een rustige manier en op gepaste afstand Hubertus op de gevoelige plaat wil vastleggen, er totaal niets aan de hand is. Maar zodra een ‘enkeling’ door zijn gedrag, de boel denkt te verzieken, wordt hij door anderen wel tot de orde geroepen, dat merkten we ook op deze zaterdagmorgen. Als Hubertus er dan op een gegeven ogenblik gewoon genoeg van heeft, dan begeeft hij zich naar de dekking. Zonder zich dan ook maar iets van het toegestroomde publiek aan te trekken, wandelt hij met een trotse blik langs zijn bewonderaars.
Als Hubertus achterom kijkt, spreekt zijn gezicht boekdelen – Foto: ©Louis Fraanje
Zoveel belangstelling
Als Hubertus dan uiteindelijk een aardig stukje uit de buurt is van het publiek en onder schaduw van een oude boom nog eenmaal achterom kijkt, spreekt zijn gezicht boekdelen. Zou het tot hem doordringen, waarom al die mensen daar op het fietspad zoveel belangstelling voor hem aan de dag leggen? Dat vragen we ons telkens weer af, als we voor de zoveelste keer, zoveel mensen vol bewondering naar Hubertus zien kijken.
Hubertus trekt zich terug
– Foto’s: ©Louis Fraanje
.
. Tenslotte…
We zien hem tussen de bomen door richting zijn ‘rustplek’ wandelen, hij heeft zich weer lekker dik kunnen eten en gaat dat daar straks rustig en zonder ‘pottenkijkers’ herkauwen. Als hij dan eenmaal door de knieën is gegaan en er in de directe omgeving niemand meer is te bekennen, besluiten ook wij om te vertrekken. Rustig zit daar een herkauwende Hubertus, die vanaf zijn plekje de bezoekers op afstand voorbij ziet fietsen, maar die hem absoluut niet in de gaten hebben, mooi toch!
Hij lijkt van de aardbodem verdwenen en we laten het dan ook maar zo, met de wetenschap en de hoop, dat dit bijzondere hert nog jarenlang zijn wissels mag trekken door de bossen van de Hoge Veluwe. Aan Hubertus zelf zal het zeker niet liggen, daar zijn we van overtuigd! Ook aan de pessimisten in deze, wil ik dit nog eens zeer sterk benadrukken, dat je een hert als Hubertus moet koesteren, want het is – wis en zeker – het ‘visitekaartje’ van Het Park de Hoge Veluwe!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 34
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
