Oude liefde roest niet
Terugdenkend aan vroeger overwogen we onlangs koers te zetten naar De Hoge Veluwe. Zoiets is een aardige onderneming, wanneer je behept bent met een spastische darm en wanneer je vanwege die kwaal via allerlei ‘veilige’ omwegen een grote afstand moet overbruggen om zonder kleerscheuren van A (huis) naar B (het Nationale Park) te komen – en ’s avonds dat hele eind van B naar A ook nog eens terug moet, hopend dat onderweg die dwarse darm zich enigszins koest houdt. Voor mij is zo’n simpel uitje een ronduit vermoeiende en (in)spannende expeditie; op de terugweg zit ik bij wijze van spreken als een dood vogeltje hondsmoe in de auto en het duurt een paar dagen, voordat er weer wat leven in me zit. Maar ja, oude liefde roest niet en voor de Veluwe heb ik nog altijd een zwak.
In het pinksterweekend reden we over de Kemperbergweg, toen we tot onze stomme verbazing een vos al jagend door de berm zagen lopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, kwam Reinaert langszij.
Reinaert kwam langszij – Foto: ©Anja Arentzen
In spanning
Het lukte Anja vanuit de auto enkele foto’s te maken. Reinaert trok zich er ogenschijnlijk helemaal niets van aan. Sterker nog, pal voor onze neus nam hij ruim de tijd zich achter de oren te krabben. Daarna scharrelde hij iets vanachter een vliegdennetje op en verdween ermee uit beeld. We wachtten in spanning af. Minuten verstreken. Ineens verscheen Reinaert tientallen meters verderop weer ten tonele. Onderweg had hij kennelijk een hoop muizen opgescharreld, die hij eerder gevangen had en min of meer begraven. Via de beukenrij langs de Kemperbergweg was hij klaarblijkelijk op weg naar Hermeline en de kleintjes.
We besloten een parkeerplekje in de berm te zoeken. Omdat we zoals gezegd nu niet lukraak fotograferen, maar eerder voor kalenderplaten gaan, besloten we de zaak heel anders aan te pakken dan decennia geleden. We kozen een landschappelijk mooi kader uit en daarbinnen ‘moest’ de vos op de foto. Met andere woorden: we verlieten niet als blinde muizen de auto om Reinaert op de huid te zitten, maar bleven juist bij de rijdende ‘schuiltent’ om de felle met de rode baert zelf ‘te slim af te zijn’.
Wat een jeuk – Foto: ©Anja Arentzen
Weer op jacht
Vanaf onze plaats hadden we geen zicht op de wildwei. Toen er twee auto’s pardoes parkeerden, konden we echter wel raden wat er aan de hand was: Reinaert of Hermeline was weer op jacht. Op ons gemak verlieten we ons welvaartsblik en bleven ter plaatse.
De vraag- en uitroeptekens op de gezichten van de drie teletoeterende fotografen verderop spraken boekdelen: waar zijn die twee nou helemaal mee bezig?! Zoals ‘die felle met den roden baerde’ in het weergaloze middeleeuwse meesterwerk Van den vos Reynaerde met zijn tegendraadsheid erin slaagde anderen in hun hemd te zetten, wisten wij de vossenjacht zo’n draai te geven dat deze in ons voordeel uitkwam; geduldig wachtend – en ten dele de gok wagend dat we het gelijk aan onze kant zouden vinden – spotten we als het ware met de door scoringsdrift verblinde muizen bij de beukenrij tientallen meters verderop.
Zonder de vos daadwerkelijk te kunnen zien zaten we gehurkt met de rug tegen de auto aan. Het kader voor de foto had ieder voor zich al bepaald. Minuten verstreken, voordat we het tafereel kregen voorgeschoteld, waar je normaal gesproken alleen van kunt dromen: Reinaert kwam over een heuvel heen naar de weg, slechts luttele meters van ons verwijderd.
Daar kwam Reinaert over de heuvel – Foto: ©Anja Arentzen
Onze camera’s hadden we beide al die tijd in de aanslag, schietklaar om Reinaert op de gevoelige plaat vast te leggen. Daardoor (b)leek de juiste foto maken ineens een fluitje van een cent!
De kalenderplaat – Foto: ©Yvonne Arentzen
Tekst: ©Yvonne Arentzen
