Op weg naar De Hoge Veluwe
Hé… zijn jullie daar weer – Foto: ©Yvonne Arentzen
Het was alweer een tijd geleden dat we ons favoriete hert, Hubertus, voor het laatst hebben gezien. Op vier mei om precies te zijn. Daarna was het veel te druk met werk en was het veel te warm om het hele eind af te reizen naar het Nationale Park De Hoge Veluwe.
Op 11 juni jl. was naar onze begrippen de weersverwachting goed: wat regen, niet te warm. Dat betekende dus heel vroeg opstaan, de boel in de auto en welgemoed dat hele eind op weg naar het park.
Omdat het niet hard waaide, waren we beide van plan macrofoto’s te gaan maken, maar in het park bleek al snel dat we beiden een verborgen agenda hadden: de belangrijkste afspraak was die met – hoe kan het ook anders – Hubertus.
Vraatsporen
Vanaf de Kronkelweg loopt een pad naar Het Prisma, de plaats waar we hem met een zekere regelmaat ontmoeten. Omdat de hond ook zo nu en dan even uit de auto moet, wandelden we daar wat. Al rap hadden we vraatsporen in de gaten: dat was beslist het werk van een edelhert. Langs het pad langs de bladakker had een hert lopen smullen van lijsterbesblad en blad van de Amerikaanse eik.
Commotie
Bij Het Prisma rook Yvonne beslist roodwild. Heeft Hubertus dat luchtje bij zich? We besloten terug naar de auto te gaan en deze te parkeren langs de Hertjesweg. We gebruikten de lunch en hielden ons daarna bezig met macrofotografie. Yvonne kreeg al snel commotie langs het fietspad in de gaten. Wij liepen vlot met de korte telelenzen erheen. En ja, hoor, Hubertus liep er te grazen. Hij keek ons indringend aan en leek te zeggen: ‘Zo meiden, zijn jullie er eindelijk weer?’ Het leek erop dat meneer richting Heidebloem wilde, maar het was inmiddels zo rond de klok van twee uur erg druk met fietsers.
Naar Heidebloem – Foto: ©Yvonne Arentzen
Wat te doen – Foto: ©Yvonne Arentzen
Oversteken
Je hoorde Hubertus haast mopperen: ‘Hoe kom ik langs die drommen mensen’. Omdat hij het even niet weet, loopt hij een tijdje parallel aan het fietspad. Dan trekt hij de stoute hoeven aan en steekt in draf het fietspad over. Even later staat hij stil en kijkt om. “Pffff, dat heb ik toch maar netjes gedaan, ik heb geen mens geraakt. Hoe nu verder…’ Dat ‘hoe nu verder’ is inderdaad een probleem, want Hupie is inmiddels behoorlijk ingesloten door toeristen, die niet weten wat hun overkomt. Op vele mobieltjes staat hij.
Hubertus steekt in draf het fietspad over – Foto: ©Yvonne Arentzen
Bedankje
Om op de grazige Heidebloem te komen moet hij de weg oversteken. Anja heeft inmiddels de auto in de bocht bij Het Prisma geparkeerd; Yvonne is lopend richting Heidebloem gegaan. Voorzichtig roept ze Hubertus toe rustig over te steken: er is geen gevaar. We weten natuurlijk niet wat hij denkt, maar hij lijkt Yvonne bij wijze van bedankje een knipoogje te geven.
Yvonne helpt oversteken – Foto: ©Anja Arentzen
Bedankt voor de hulp – Foto: ©Yvonne Arentzen
Koning of keizer
En dan staat de koning, wat zeggen we, de keizer van het Nationale Park De Hoge Veluwe op de Heidebloem. Wat een machtig hert staat hier. Meneer verkeert in een puike conditie. Wanneer een wagen van het park passeert, kijkt Hubertus aandachtig om. Hij herkent dat geluid; je weet maar nooit of zo’n aardige meneer wat lekkers komt brengen.
Heer en meester ‘The one and only’ – Foto: ©Yvonne Arentzen
