Het reekalfje – Foto: ©Louis Fraanje
Verstoring
Terwijl ik dit mooie natuurmoment zo goed mogelijk probeer vast te leggen op de bekende ‘gevoelige’ plaat, heeft de reegeit blijkbaar op de ene of andere manier lucht van mij gekregen. Of… het moet iets anders zijn, wat haar ineens onrustig heeft gemaakt, want tegelijkertijd maakt ze een blaffend geluid, een teken dat er verstoring is.
De wind staat voor mij juist goed, want ik voel een zacht briesje in mijn gezicht, dus moet het toch iets anders zijn. Maar eens even goed rondkijken of ik iets kan ontdekken dat niet in de haak is. Misschien een verdwaalde wandelaar, een vos of een zwijn, maar hoe ik ook tuur door mijn kijker, ik kan niets ontdekken, tenminste…
Moeder reegeit maakt een blaffend geluid – Foto: ©Louis Fraanje
Verdediging
Als ik nog eens goed de dekking afspeur en mijn oor goed te luisteren leg, is het raadsel snel opgelost, want daar… een eindje verderop, zie ik nog net tussen de struiken een zeug met een aantal frischlingen(biggen) al knorrend het – verstoorde – toneel verlaten. Ja, ook daar moet natuurlijk brood op de plank komen, maar dan liever geen reekalf a.u.b. vanavond.
U zult misschien denken, dat een wild zwijn zich niet zal vergrijpen aan een reekalfje, maar… niets is minder waar, als ze de kans krijgen, zullen ze die niet laten liggen. Mocht zoiets gebeuren, zal de reegeit haar jong met hand en tand verdedigen, maar… het onheil is voorlopig geweken, want het zwijnengezinnetje is in geen velden of wegen meer te bekennen. Gelukkig maar, want daar zaten we nou net niet op te wachten.
De zeug met haar frischlingen verdwijnt in het struikgewas – Foto: ©Louis Fraanje
Naar veiliger oorden
Toch is de reegeit er niet gerust op en ze neemt haar jong mee naar veiliger oorden. Hopelijk gaat ze er nu niet direct helemaal vandoor, want dan is mijn avond naar de bekende……., maar gelukkig valt het mee. Doordat ze nu in een gedeelte van het bos zijn gekomen, waar het lage struikgewas wat dichter is geworden en er ook braamstruiken tussen staan, gaat het maar langzaam vooruit. Zo kan ik ze toch nog een tijdje blijven volgen.
De reegeit en haar kalf, op zoek naar veiliger oorden – Foto: ©Louis Fraanje
Het moment
Dan staat moeder reegeit ineens stil en kijkt om haar heen of er onraad in de buurt is, ook het kalfje blijft staan en spitst de oren. Het ‘moment’ waarop iedere natuurfotograaf op zit te wachten, het is de bekende ‘kers op de taart’, zoals onze natuurvriend Ton Heekelaar het zo mooi weet te formuleren. Heel even staan we ‘oog in oog’ een paar seconden zijn het misschien, meer niet, maar de camera klikt en zo kunnen we dan later nog eens extra nagenieten!
Heel even staan we ‘oog in oog’ een paar seconden maar – Foto: ©Louis Fraanje
Minutenlang staren
Nou, dat is het dan voor vanavond, denk je bij jezelf, maar… dan gebeurt het – schijnbaar – onmogelijke, de reegeit en haar kalf zijn een stukje doorgelopen en komen even verderop weer tevoorschijn. Ze is blijkbaar toch nieuwsgierig geworden naar dat vreemde ‘groen-grijs’ tussen de struiken, Zo staat ze minutenlang in mijn richting te staren en hoe ik ook zit te duimen, dat het kalfje nu ook even mijn richting uit zal kijken, het gebeurt niet.
Zo staat de reegeit minutenlang in mijn richting te staren – Foto: ©Louis Fraanje
Heel bijzonder
Ik zit als ‘versteend’, want dit unieke moment wil ik vasthouden en vastleggen, zoiets maak je niet zomaar elke dag mee, zo dichtbij. Op zo’n moment weet je eigenlijk niet goed raad met de situatie er gaat dan ineens van alles door je heen. Mens en dier ontmoeten elkaar en ik voel mij dan toch een beetje een ‘indringer’!
Ondertussen blijft de reegeit mij aanstaren, want ze moet me nu wel zien, daar is geen twijfel over mogelijk en toch gaat ze er niet vandoor. Op een gegeven ogenblik heeft het kalfje er genoeg van, denk ik en gaat ergens opzij tussen de struiken ‘neuzelen’, maar de geit blijft als een standbeeld staan. Minuten lijken vaak uren en de grenzen tussen twee totaal verschillende werelden zijn – heel even – volkomen weggevallen.
“Boh… boh…”, ik wordt opgeschrikt door het blaffende geluid van de reegeit, die dan toch maar besloten heeft om er vandoor te gaan. Ruw wordt het mooie ‘sprookje’ verstoord en sta ik weer met beide benen op de grond.
Ja, eigenlijk was het – misschien – ook een beetje raar, als ik er nog eens over nadenk, maar wel héél bijzonder!
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
