Hazen en kwajongens
Ik het eerste deel noemde ik de hazen al kwajongens, maar als u meekijkt naar de volgende serie platen, zult u dat ook zeker met mij eens zijn. Tenminste, zo kwam het bij mij wel over, ik voelde me echt eventjes weer die ‘kwajongen’, die zich in de straat en op het schoolplein moest verdedigen tegen de anderen. Misschien daarom wel, trekken de hazen in een weiland of in dit geval een jonge maisakker, wel mijn aandacht en is het ook een beetje nostalgie.
Als je ze zo bezig ziet, lijken het net kwajongens – Foto: ©Louis Fraanje
Langoren
Afijn, afgezien van het feit, dat mijn eigen kwajongenstijd al ver achter mij ligt, is het in ieder geval een schitterend gezicht om het stelletje langoren zo bezig te zien. Aan de andere kant valt het niet mee om de vliegens-vlugge bewegingen op de bekende ‘gevoelige plaat’ vast te leggen. Ze vliegen van hot naar her en staan tijdens dit hele spektakel geen moment stil. Het lijkt een gebed oftewel een gevecht zonder end.
Er worden rake klappen uitgedeeld – Foto: ©Louis Fraanje
Luchtsprongen
Ze trekken elkaar regelmatig aan de oren, dat wil je niet weten, het is gewoon bar en boos, wat een geweld. In het vorige deel heb ik dat ook beschreven, de rammelaars(mannetjes) rammen er dan ook aardig op los. Tijdens deze knokpartijen, worden er prachtige luchtsprongen gemaakt, het lijkt dan wel of ze over elkaar heen zweven.
Er worden prachtige luchtsprongen gemaakt – Foto: ©Louis Fraanje
Mummelman en Hermann Löns
Op schitterende wijze en met een rijke poezie overgoten, beschreef de Duitse natuurschrijver Hermann Löns het hazenleven in zijn boek “Mummelman”, dat in 1923 voor het eerst in het Nederlands werd vertaald. Deze twintig natuurverhalen uit het dierenleven, waarbij de schrijver – als het ware – in de huid van het dier kruipt, behoren misschien wel tot het beste, wat Löns – naast alle andere – ons heeft nagelaten. Het betreffende boek is ook vertaald in het Nederlands, zoals nog een flink aantal andere boeken van de schrijver.
Och, wie eenmaal in zijn boeken gaat lezen, wordt meegenomen door de ongekend vlotte stijl van schrijven, die getuigen van een poëtische schoonheid en daarnaast een grote kennis der natuur. De schrijver heeft in zijn relatief korte leven, ontzettend veel geschreven en daarbij menigeen op het goede spoor gezet tot behoud van de natuur. Ik ben dan ook al vele jaren een echte liefhebber van Hermann Löns, die veel op de Lüneburger Heide vertoefde.
Acrobatiek van de bovenste plank – Foto: ©Louis Fraanje
Komische situatie
Zo op een afstand het rammelen van de hazen te mogen gadeslaan op dit vroege ochtenduur, is een geweldig iets en eigenlijk niet met woorden te beschrijven. Vooral als ik op een gegeven ogenblik twee hazen bijna recht overeind tegenover elkaar zie staan, dan kan ik een glimlach niet onderdrukken, zo’n komische situatie lijkt bijna menselijk.
Op een gegeven ogenblik staan twee hazen bijna recht overeind tegenover elkaar – Foto: ©Louis Fraanje
Haken slaan
Iedere keer als ik zo’n tafereel in de wei, of zoals hier op de maisakker meemaak, verbaas ik mij over de ongelooflijke snelheid waarmee de hazen over het veld razen. Ze hebben mij weleens verteld, dat een haas soms wel snelheden van meer dan vijftig kilometer per uur kan halen! Tijdens zo’n snelle sprint raken alleen zijn nagels de grond.
Dankzij zijn lenige ruggengraat kan het haas, als een snellere vijand op de lange afstand hem dicht op de hielen zit,
‘haken slaan’ en loodrecht op de oorspronkelijke richting zijn vluchtweg vervolgen.
De rammelaar heeft zijn doel bijna bereikt – Foto: ©Louis Fraanje
Hoe de hazen lopen
Uiteindelijk zie ik dan toch, dat de rammelaar zijn doel bereikt heeft en de moer bespringt. Dat duurt, zoals ik al eerder schreef, maar enkele seconden en dan is het voorbij. Daar rennen zij zich dan het ‘vuur’ voor uit de sloffen, zou je als mens dan zeggen, maar het zij zo. Zo’n morgen-aanzit bij de hazen is zeker de moeite waard en geeft je een beter inzicht in het – soms – ruwe en ruige hazenleven.
Dat vind ik nou het leuke aan de natuurfotografie, je ziet het voor je ogen gebeuren en tegelijkertijd kun je het allemaal ook mooi vastleggen, om het dan later weer aan anderen te kunnen laten zien. Alles bij elkaar, heb ik hier misschien wel een uurtje of vier gezeten en daarbij weer aardig wat opgestoken uit het bijzondere hazenleven.
Een oude boswachter zei vroeger eens tegen mij: “Je leert tot aan je dood!”, als je het maar zien wil, dan weet je ‘hoe de hazen lopen’!
Lees ook: Vechtende hazen in de wei
