Het decor zegt alles
Bij het zwerven door bos en veld, kom je nog al eens dingen tegen, die heel anders zijn dan je – normaal gesproken – gewend bent. Zoiets is namelijk ook het geval met een zwarte reegeit, die wij al eens eerder ontmoet hebben. Lees ook: De ‘Zwarte’ van het Otterlose Zand. Dat was begin maart van dit jaar, ze was hoogzwanger of drachtig en we waren zeer benieuwd wat of het zou gaan worden. Nou… inmiddels hadden we al vernomen van onze natuurvrienden, dat de zwarte geit een tweeling had gekregen. Iemand had ze een keer laat op de avond gezien, maar van fotograferen was het helaas niet gekomen. We hadden de zwarte reegeit al verschillende keren gezien, maar dan liep ze alleen en wat verscholen tussen de struiken.
Meestal liep de zwarte reegeit wat verscholen tussen de struiken – Foto: ©Louis Fraanje
Morgen-aanzit
Ook liet ze zich daarna weleens zien op een plekje halverwege het park, waar onderaan een heuveltje veel jonge Amerikaanse eikjes stonden. Het blad van deze eik, is een lekkernij voor het reewild, dus ook voor de zwarte reegeit.
Daarnaast is het – fotografisch gezien – een mooie plek met weinig troep, zoals ongevallen boomstammen en losse takken. Zo’n decor is misschien in de ogen van een moderne natuurbeheerder geweldig, maar voor een natuurfotograaf een regelrechte ramp.
Zo, dat moest er even uit… nu verder naar onze mooie ontmoeting met de zwarte reeënmoeder en haar kroost. Op een morgen-aanzit, na zo’n anderhalf uur gezeten te hebben, kwam plotseling alleen de reegeit in beeld, zonder haar kalfjes. Bovenop de heuvel stond ze een tijdje om zich heen te kijken en liep daarna rustig naar beneden om haar buikje te vullen. Om na verloop van tijd weer de dekking in te trekken, om zich vervolgens niet meer te laten zien.
Ineens stond daar de zwarte reegeit bovenop de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Geheel onverwacht
Zo ging het vaker, een enkele keer zagen we haar met slechts één kalfje en dat was ook zeker een schitterend gezicht, maar je hoopt natuurlijk dat ze eens met hun drietjes voor de lens komen. Nadat we al diverse keren in de buurt waren geweest, was het afgelopen dinsdagmorgen 28 juni raak! Geheel onverwacht eigenlijk, want Fransien ik reden die morgen wat later van huis, dan gewoonlijk de ingang van het Park de Hoge Veluwe binnen.
We rekenden nergens op, want overdag laat het wild zich niet zo vaak zien, hoe anders zou het lopen deze morgen en hoeveel geluk zouden we vandaag wel niet hebben? Eenmaal aangekomen op het – voor ons – zo bekende plekje, zagen wij – vanuit de auto – opeens het gitzwarte gezicht van de zwarte reegeit, boven het groen van de eikenbladeren tevoorschijn komen. Nog gelukkiger werden we, toen we halverwege de heuvel haar twee kalfjes ontdekten! Ons beider bloed ging sneller stromen en de adrenaline steeg tot grote hoogte, dat kunt u gerust van mij aannemen, wat een schitterend gezicht!
Het gitzwarte gezicht van de reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
Tweeling op de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Besluit genomen
Op zo’n moment weet je eventjes niet direct wat je doen moet, fotograferen of filmen, maar zo’n besluit moet in een razend tempo genomen worden, anders is voorbij en valt er niets meer te fotograferen. Dus… camera op het fotokussentje op het naar beneden gedraaide autoraam en het tafereel vastleggen op de gevoelige plaat.
Omdat Fransien eigenlijk – in dit geval – aan de verkeerde kant zat, probeerde ze voorzichtig langs mij heen ook eventueel wat foto’s te maken, wat maar ten dele gelukte. Geen nood, want terwijl ik met mijn camera het gebeuren daar tussen het groen vastlegde, kon ook zij uitgebreid genieten van het mooie tafereel. De tweeling vond het stel daar even verderop in de auto blijkbaar wel grappig, want op een gegeven ogenblik stonden ze heel geïnteresseerd onze richting uit te kijken. Een fantastisch ‘fotomoment’, zoals ze daar op de heuvel stonden te poseren!
Een schitterend gezicht die twee daar op de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Schoonlikken
Even later liep het ene kalfje aan de achterkant van de heuvel naar beneden en verdween uit het zicht van de camera. De ander neusde wat rond en hapte hier en daar aan de eikenblaadjes. Na verloop van tijd kwam het andere kalfje weer terug, deze knabbelde ondertussen ook wat aan de eikenblaadjes en stapte daarna resoluut op zijn broertje of zusje af en begonnen ze elkaar af te likken.
De twee zijn elkaar aan het schoonlikken – Foto: ©Louis Fraanje
Net gemist
Zoiets hadden wij wel eens eerder gezien, dat doen ze vaak als ze net bij hun moeder gedronken hebben. Dus… blijkbaar hadden we dat dus gemist en waren ze net gezoogd, voordat wij arriveerden, jammer… maar het is niet anders. Onderwijl de beide kalfjes zo bezig waren, speurden we nog eens tussen de eikenbladeren naar de zwarte reegeit. Deze bekommerde zich verder niet om die twee daarboven, maar hield ondertussen wel die twee daar in de auto goed in de gaten, want… je weet maar nooit!
Hier kun je uren naar kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Natuur dichtbij
Fransien en ik keken ondertussen elkaar eens aan en konden ons geluk niet op, want naar zoiets moois kun je wel uren zitten kijken. Dat is zo echt en zo puur, op zulke unieke momenten komt de natuur wel heel erg dichtbij!
Hoe het verder gaat, hoop ik u in het tweede deel te vertellen!
Lees ook: Zwarte reegeit met een bruine tweeling – Deel 2 – Slot
