Wat is de ultieme foto van “Hubertus” ?
Vaak wordt via het thuisfront, dan wel door derden, de opmerking geplaatst: “Moet je alweer weg? Heb je nu nog niet genoeg plaatjes van herten, reeën, zwijnen, vogels, enz. enz.”? Dan reageer ik in de regel als volgt: “Ik moet ruiterlijk bekennen dat ik inderdaad wel heel veel natuurkiekjes heb geschoten, doch helaas nog steeds niet de ultieme plaat”! Wat precies met de ultieme plaat wordt bedoelt, laat staan hoe die er uit ziet, weet ik zelf ook nog steeds niet. Dat betekent heel eenvoudig dat ik nog steeds bij dag en douw het veld in trek, om pogingen te ondernemen, de (ongrijpbare) ultieme natuurfoto te bemachtigen.
Het moment
Wel weet ik inmiddels hoe je bij voorkeur een onderwerp uit snijdt. Dat kan met de basis regel via -“de gulden uitsnede”- horizontaal of verticaal. Let wel: dat men ruimte over laat naar de kijkrichting, gezien vanuit het onderwerp. Het is inherent op het moment dat je de ontspanknop van de camera indrukt, het natuurlijk wel eens (net) mis gaat. Simpelweg doordat we onze camera niet goed hadden ingesteld of onze reactie te wensen overliet.
Levende onderwerpen
Maar… we hebben ook vaak te doen met levende onderwerpen die alert bij onraad ieder moment kunnen afspringen. Dat betekent beweging in ons onderwerp welke een speciale instelling van de camera vereist. Dus met een hoge sluitersnelheid om het bewegende beeld te bevriezen. Hiermee bedoel ik wegrennend wild en/of vliegende vogels. Tenzij men de beweging van het object (snelheid) heel bewust tot uitdrukking wil brengen. Beelden platen bij mist, sneeuw, tegenlicht en/of schemer/donker vragen een heel speciale instelling van onze camera. Gemakshalve laat ik deze technische aspecten maar even buiten beschouwing.
Kolfje naar de hand
Grofwild kunnen we moeilijk vragen om even stil te blijven staan om mooi voor onze lens te poseren. Alhoewel, er is wel degelijk een heel rustig dier welke zich regelmatig presenteert! Dan staat hij lekker op lavei (vreten) of zit rustig te herkauwen, zoals bijvoorbeeld het inmiddels fameuze vijf-jarige edelhert “Hubertus”, zijnde een ongelijk 22-ender, in het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Zelfs een robbertje knokken tijdens de bronst met zijn rivalen gaat hij niet uit de weg. Dat is voor de vele natuur-hobby-fotografen onder ons een kolfje naar de hand. Zo ook voor o.a. Florus van de Berg en zijn vrouw, de voorzitter van de Jac. Gazenbeekstichting met zijn vrouw Fransien, alsmede de schrijver van dit artikeltje en nog heel veel anderen.
Hoger niveau
Omdat wij mensen zijn die ook fouten maken, wil ik gaarne gemaakte foto-fouten met u delen, dan wel samen met u deze zoveel mogelijk zien te voorkomen. Derhalve bedoeld om onze hobby naar een (nog) hoger niveau te brengen. Dus op naar de (eventuele)…… ultieme plaat! Zie de foto-bijlages als minder- en beter geslaagd.
Tot slot…
Zie een voorbeeld van een geslaagde foto van het edelhert “Hubertus” als laatste foto in dit artikel. Dus een plaat met een fier kijkend dier waarvan de lopers (poten) niet zijn afgesneden, gelijk als een half afgesneden gewei bij een fotowedstrijd door de foto(vak)jury puntenaftrek oplevert. Dit betekent dat ons streven is gericht op een foto van een hert, ree of moeflon met alles er op en er aan en… met beide oren uiterst attent naar voren gericht. Dan is namelijk de kracht van een goede natuurplaat gewaarborgd opdat de kijker geprikkeld wordt in de kijkrichting van dit schitterende hert.
Technisch gegevens van de laatste foto met geveegd gewei zijn: camera Nikon 300.S, optiek oude Nikon 300mm/F2.8 zonder stabilisatie knop, instelling: ISO.2000, F 3.5, 1/30 sec. op een carbon Gitzo statief om 21.32 uur geplaat op de Hoge Veluwe (zie foto boven).
Hierbij een ieder heel veel positieve natuurbeleving- en fotosucces gewenst en hopende tot genoegen en met vriendelijke groet.