Lang gewacht…
Onderwijl de bok op weg was naar het veldje met vingerhoedskruid, sloop ik – gewapend met de camera – geluidloos mee, hoewel de zenuwen door mijn lijf gierden. Ik denk dat veel natuurfotografen dat gevoel wel zullen herkennen, omdat er op zo’n moment zoveel door je heen gaat, want… hèt ‘moment’ komt nu steeds dichter- en dichterbij!
Het bekende veldje met vingerhoedskruid – Foto: ©Louis Fraanje
Lekkere hapjes
Inmiddels was ik al voorzichtig doorgelopen naar het bekende plekje. Ik zag dat er tussen de kleurrijke planten van het vingerhoedskruid heel veel jonge berkjes en lijsterbes stonden, dat zijn nou namelijk net de lekkere hapjes voor een ree, want het giftige vingerhoedskruid zelf raakt hij echt niet aan.
Dus… eigenlijk is alles en iedereen er klaar voor, tenminste ik wel zo onderhand. Ik had mij verdekt opgesteld en daarbij een prachtig uitzicht over de plek, waar het dan uiteindelijk zou gaan gebeuren. De wens is de vader van de gedachte en de spanning is om te snijden, maar ik ben er in ieder geval klaar voor!
De bok is net aangekomen tussen het vingerhoedskruid – Foto: ©Louis Fraanje
Net niet
Dan is het eindelijk zover, de bok is nu ook bij het vingerhoedskruid aangekomen en hapt er lustig op los, niet alleen aan de blaadjes, maar ook eet hij gulzig van het gras dat ruimschoots aanwezig is. Ik hoorde eens een bioloog vertellen, dat een ree geen gras zou eten, wat een onzin! Regelmatig gaat de bok naar beneden met zijn kop, wat fotografisch gezien natuurlijk minder aantrekkelijk is, maar het zij zo. Geduldig wachten totdat hij er ook echt mooi voor gaat staan. Zo af en toe kijkt de bok weleens even om zich heen, maar telkens is er weer iets, dat de foto net niet compleet maakt.
Lekker smikkelen van het bladgroen, maar niet van het vingerhoedskruid – Foto: ©Louis Fraanje
Fantastisch gegeven
De bok heeft alleen maar aandacht voor het bladgroen van o.a. lijsterbes en berk etc. en hoewel hij normaal gesproken ook best bloemetjes lust, mijd hij het vingerhoedskruid. Hij weet blijkbaar dat het giftig is, dat is toch een fantastisch gegeven, dan sta je toch even weer versteld, hoe geweldig de natuur in elkaar steekt!
Het tweede gegeven is, dat je de natuur ook niet kunt dwingen, want hoe graag ik de bok ook in een mooie positie tussen het vingerhoedskruid wil hebben, ik ben overgeleverd aan de grillen van het dier. Ik zou een keer kunnen fluiten of iets dergelijks, maar dan heb ik ook een hele grote kans dat hij er vandoor gaat en dat wil ik ook niet. Dus… kijken en wachten, geduldig wachten tot het juiste moment. De enigste die dat beslist, is de bok zelf en daar heb ik mij maar bij neer te leggen.
Smikkelen en…
… smullen – Foto: ©Louis Fraanje
Het uiteindelijke resultaat, met als beloning een prachtige pluim met paarse klokjes – Foto: ©Louis Fraanje
Mooie pluim
Dan… opeens, draait de bok zijn kop in mijn richting, geweldig en ook nog direct achter hem een mooie tros of pluim met paarse klokjes van het vingerhoedskruid. Och, je kunt er over redetwisten en allemaal op of aanmerkingen over maken, maar ik heb mijn plaat en ik ben er blij mee. Mijn natuurvriend Louis Verhoeven uit Apeldoorn zou zeggen: “Nou ik heb in ieder geval mijn platen, dus kunnen we naar huis!”
Daar stem ik dan maar gewoon mee in, want zo is het toch, daar doe je het toch voor? Naast het fotograferen van wild, is ook de achtergrond – het decor – zeer belangrijk. Wat dat betreft moet je altijd verder kijken dan je camera-lens lang is, dan gaat er een wereld voor je open!
Bekijk ook het filmpje:
