Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 38

Goed voorbeeld, doet goed volgen

In navolging van het artikel wat Ton Heekelaar hiervoor heeft geschreven, over het maken van de ‘Ultieme foto’, met betrekking tot het hert Hubertus, hebben wij er bij onze eerstvolgende ontmoeting eens goed op gelet.

Ondanks dat Hubertus zich regelmatig laat zien en fotograferen, blijkt het geen gemakkelijke opgave om hem dan ook mooi op de foto te krijgen. Een eigenzinnig hert, als Hubertus, dat zo onderhand wel gewend is aan mensen en hun geluiden etc. In het begin kon hij nog weleens reageren, als je naar hem floot of een geluidje maakte, maar dat is echt helemaal over.

Onlangs kwamen Fransien en ik hem ‘s morgens weer eens tegen, dat was halverwege de Kronkelweg, al vretend onderaan een heuvel in dit glooiende stukje natuur. In alle rust konden we hem fotograferen, maar van alle opnamen, bleek er ééntje echt uit te springen. (Zie foto rechtsboven)

Hubertus zelf zal het een worst wezen, al die aandacht alleen voor hem en besluit dan toch maar om de heuvels in te trekken. Achter het heuvelachtige gebied loopt een wandelpad, daar maken we dan dankbaar gebruik van nu we niet meer mogen struinen. Misschien dat we dan daar nog een glimp van Hubertus op kunnen vangen en hem eventueel, staande op een heuvel, mooi kunnen ‘platen’!

De sprong

Het loopt toch wat anders dan wij dachten, want… als we hem dan eindelijk weer in het vizier hebben, staat hij net bij het lage raster van het cultuurgebied rondom het Jachthuis Sint Hubertus. Blijkbaar was hij net van plan om er over heen te springen en – of hij onze gedachten kan lezen – wordt de daad bij het woord gevoegd.

Aan de ene kant is het een beetje jammer dat we wat hoog op een heuvel staan, vanuit een laag standpunt hadden we zijn sprong over het raster nog mooier en forser in beeld kunnen brengen. Helaas… het is niet anders, maar we zijn toch blij, dat wij hem ook eens in deze situatie kunnen fotograferen. Hoeveel keer zou hij de ‘sprong’ gemaakt hebben, voor Hubertus is zo’n hekje een peulenschil en vormt dan ook totaal geen belemmering voor hem. De sprong zelf, hebben we in een aantal mooie beelden vast kunnen leggen. Zie foto’s onder…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Anders bekeken

Nadat Hubertus de sprong over het raster gemaakt had, moesten wij helaas – vanwege het struinverbod – weer terug naar de Kronkelweg. Misschien dat we hem dan even verderop weer in beeld zouden kunnen krijgen? Vanaf de weg zouden we hem dan eventueel tussen de oude bomen kunnen fotograferen? Zo zitten we dan samen te filosoferen en te bedenken, wat misschien de beste plek is om Hubertus zo mooi mogelijk in beeld te krijgen. Want… ondanks alle op- en aanmerkingen van sommige mensen over Hubertus, blijft het een bijzonder hert.

Aparte plek

Ten eerste: Als je op vijfjarige leeftijd al een 22-ender bent als hert en je in de bronsttijd vorig jaar al danig hebt geweerd, ben je – in onze ogen – geen kleine jongen, zeer zeker niet. Ten tweede: Ook omdat hij het grootste deel van het jaar, in z’n eentje zijn wissels trekt door de bossen en over de heidevelden van de Hoge Veluwe. Dat hij mede daardoor ook geen kans heeft om zich te oefenen in het gevecht, zoals zijn soortgenoten op andere plaatsen in de wildbaan. Mede dan ook daarom, heeft Hubertus een hele aparte plek op ons weblog gekregen en… verdiend!

Net een schilderij

Fransien heeft inmiddels een mooi plekje ontdekt, het is een een open stuk tussen de bomen, met wat lage begroeiing en… wat nog mooier is, er staat ook aardig wat vingerhoedskruid. In één woord ‘geweldig’, mooier kan haast niet, dat hebben we enkele dagen geleden ondervonden met die reebok, elders in het gebied.
Ik sta in de berm van de weg en breng de camera in stelling, want er is een hele grote kans dat Hubertus hierlangs komt. Alles klopt de achtergrond is net een schilderij, met links een grote struik, dan de open ruimte met daarin het kleurrijke vingerhoedskruid, kan haast niet mooier!

.

Verwachtingsvol

Nu maar geduldig afwachten wat Hubertus voor ons in petto heeft, aan ons en aan het decor zal het zeker niet liggen. Verwachtingsvol staan we allebei in spanning te wachten op wat allemaal komen gaat. Zou Hubertus ons verrassen? Ja… dat zou hij zeker, maar dan toch weer eens op zijn eigen(wijze) manier. Want als het legendarische hert in aantocht is, stijgt in de gelederen van de Fraanje’s, de spanning tot grote hoogten. Dan komt Hubertus plotseling vanachter een grote struik tevoorschijn en… stapt heel rustig het sprookjesachtige decor binnen en de camera loopt(klikt).

Onberekenbaar

Heel voorzichtig probeer ik op een aantal manieren zijn aandacht te trekken, maar Hubertus reageert op geen enkele wijze en loopt stug door. Dan, als hij onder een overhangende boomtak is aangekomen, kijkt hij triomfantelijk in onze richting, met een gezicht dat boekdelen spreekt. Ja, sorry, aan de ene kant is het ontzettend jammer, dat hij niet net eventjes daarvoor heeft omgekeken, dan hadden we een ‘wereldplaat’ gehad. Nu is zijn gewei bijna geheel verdwenen tussen de bladeren van de overhangende boomtak, helaas dus. Terug bij af… nee natuurlijk niet, want we blijven volhouden te zeggen dat de natuur ‘onberekenbaar’ is!

Net niet

Zo zie je maar weer, je kunt regisseren wat je wilt, maar het blijft wild en daar moeten we ons dan maar bij neerleggen voor dit moment. Ook het pad van de natuurfotograaf gaat niet altijd over rozen. We hebben het al vele malen meegemaakt en zullen het – bij gezondheid – nog vele malen meemaken, dat het ‘net niet’ is gelukt!

Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 39