Ruzie komt in de beste families voor
Het duurt nog wel even voordat het bronsttijd is en de echte gevechten losbarsten, maar voordat het zover is, wordt er ook al flink opgetimmerd. Niet met de geweien, want die zijn op dit moment erg gevoelig, omdat het nog in de bast zit. Dus gaan de herten – net als bij de hindes – op de achterpoten staan en worden met de voorpoten flinke klappen uitgedeeld, kenners noemen dat lepelen!
Dat maakten wij enkele dagen geleden mee, toen we op een avond bij het Zwarte Veld op de Hoge Veluwe stonden. Na verloop van tijd, kwam een roedel geweidragers het veld oprennen, ze waren wat ril(onrustig), want het duurde heel even voordat ze tot rust kwamen. Ze bleven telkens maar wat heen en weer rennen.
Daar komt een roedel geweidragers het veld oprennen – Foto: ©Louis Fraanje
Uitdagen
Ja, dan kun je er op wachten, vooral als ze zo onrustig zijn, want dan zijn er altijd wel van die jonge rakkers bij, die een ouder hert uitdagen. Och, zoiets is dan snel beslist en de oudere hoeft maar even iets omhoog te komen, of het jongere dier weet zijn plaats. Alles is dan weer koek en ei, tenminste dat denk je dan.
Het oudere hert komt even iets omhoog – Foto: ©Louis Fraanje
Lepelen
Want… nog geen tien minuten later zien we aan de andere kant van het veld, twee flinke jongens tegenover elkaar staan. Als dan de oren naar beneden gaan, nou… negen van de tien keer is het raak, daar kun je op wachten. In dit geval zijn het twee grote herten, de linkse is een 20-ender en de rechtse een oude 16-ender, want de dakrozen van het gewei, liggen heel dicht op de kop. In het gevecht, het ‘lepelen’, geven ze elkaar er flink van langs.
Een heel komisch gezicht, als beide herten op hun achterpoten staan – Foto’s: ©Louis Fraanje
Verkeerde been
Alles bij elkaar duurde het hele spektakel maar enkele minuten, toch blijft het altijd indrukwekkend en tegelijkertijd komisch om te zien. Twee van die grote lijven met een gewicht van zo’n slordige tweehonderd kilo ieder, is toch niet niks. Als je op het internet kijkt, dan wordt er bij zulk soort beelden vaak gesproken over de bronsttijd of paartijd, terwijl het er totaal niets mee te maken heeft. Wel heel erg jammer, want zo wordt je toch – letterlijk en figuurlijk – op het verkeerde been gezet. Vooral in de klas op de scholen, waarbij de leerkracht dan op het Digibord een you tube filmpje wil laten zien. Als de kans zich voordoet, proberen wij als stichting daar dan bij de kinderen duidelijkheid over te verschaffen!
De laatste klappen worden uitgedeeld – Foto: ©Louis Fraanje
Grasmaaiers
Uiteindelijk is het dan toch de oudere geweidrager die de laatste klappen uitdeelt en zijn rivaal kiest dan ook wijselijk het hazen(herten)pad. De rust is weergekeerd en het roedel neemt alle tijd om de lege magen te vullen. Wat dat betreft lijken de herten net een stel grasmaaiers, tjonge… jonge… bijna zonder ophouden wordt het gras gekortwiekt.
Als ze hun buikje dik gegeten hebben, zoeken ze elkaars gezelschap weer op en komen gezamenlijk en bijna op een rechte lijn onze richting opwandelen. Het is een schitterend gezicht zo’n roedel van zeker twaalf geweidragers bij elkaar en daar dan enige tijd ‘oog in oog’ mee te staan, geweldig!
Oog in oog met een roedel van zeker twaalf geweidragers bij elkaar – Foto: ©Louis Fraanje
Deskundigen
Als je zo naar elkaar sta te kijken, dan denk je bij jezelf; wie kijkt nou naar wie? Mens en dier staan tegenover elkaar, een wereld van verschil, een wereld waarvan wij denken alles te weten, maar in feite eigenlijk nog bitter weinig. Steeds weer worden er nieuwe beheerplannen bedacht en steeds weer denken de zogenaamde ‘deskundigen’ het beter te weten dan hun voorgangers, maar evenzo vaak krijgen ze de kous op hun kop.
Dan maken de herten rechtsomkeert en trekken in de richting van het bos – Foto: ©Louis Fraanje
Rechtsomkeert
Dan ineens… maakt het hele roedel rechtsomkeert en trekt richting het bos, om daar in alle rust hun opgeslagen voedsel te kunnen herkauwen. Als de herten ons dan zo op deze manier de rug toe keren, kan ik niet anders doen, dan ze groot gelijk geven, want we komen er toch niet uit!
Inmiddels hadden we ook vernomen, dat er al herten hun gewei geveegd hadden, dus daar gaan we ons dan nu de komende tijd mee bezighouden. Ook Hubertus is er eigenlijk al helemaal aan toe en kan nu iedere dag de ‘drellen’ aan zijn kop hebben hangen. Vorig jaar lukt het maar net op het nippertje om hem te fotograferen tijdens het vegen, maar we hopen, samen met onze natuurvrienden, dat het dit jaar echt goed gaat lukken!
