Het drietal bovenop de heuvel
Toen wij onlangs de foto’s maakten van de zwarte reegeit met haar tweeling en deze ook op het weblog gepubliceerd hebben, moest ik onwillekeurig terugdenken aan de avond van de 24e juni, nu inmiddels ruim twee jaar geleden. Ik weet het nog als de dag van gisteren, het was ‘s avonds om tien over negen, toen we nog even over de Kronkelweg in het Park de Hoge Veluwe reden. Het begon al iets te schemeren, dus veel licht om eventueel nog wat te fotograferen was er niet. We waren net voorbij de plek, waar wij dit jaar kortgeleden de mooie opnamen konden maken van de zwarte reegeit met haar tweeling, Lees: Zwarte reegeit met een bruine tweeling en toen gebeurde het!
De zwarte reegeit, geflankeerd door twee kalfjes – Foto: ©Fransien Fraanje
Schitterend gezicht
Plotseling zagen we links van ons bovenop een heuvel, de zwarte reegeit staan, geflankeerd door twee kalfjes. “Oh… wat mooi”, fluisterde Fransien, “wat een schitterend gezicht!” Ze wist niet hoe gauw ze – over mijn schouder heen – met haar camera, het gezinnetje daar bovenop de heuvel in beeld kon krijgen. Dit was iets, waarop we allebei zeker niet gerekend hadden, geweldig! Ik legde mijn fotokussen over de rand van het autoraam en probeerde – zo goed en zo kwaad als het ging – het drietal op de gevoelige plaat vast te leggen.
Oog in oog met het drietal daar bovenop de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Oog in oog
De iso werd omhoog geschroefd en zodoende kon ik toch nog wat redelijke platen maken van het stelletje daar op de heuvel. Minutenlang bleven ze daar zo roerloos staan en konden wij zo ‘oog in oog’, genieten van deze onverwachte ontmoeting. Na verloop van tijd vond het ene kalfje, links van de geit, het blijkbaar welletjes en ging er van tussen. Niet dat hij er vandoor ging, maar zo lang stil blijven staan kijken, was voor hem dan toch teveel van het goede. Achteraf bleken het allebei bokjes te zijn, gezien de twee lichte plekjes op hun kopje.
Zwarte reegeit met haar overgebleven kalf
Foto’s: ©Louis Fraanje
.
.
. Geen verstoring
De reegeit was inmiddels ook een paar stappen opzij gegaan en begon aan de blaadjes van een struik te vreten, wat dan ook wel aangaf, dat ze totaal niet verstoord waren door ons bezoek. Hoewel het inmiddels al iets begon te schemeren en het klokje van gehoorzaamheid ons waarschuwde, tenminste… het was al ver na negenen en om tien uur sloot de poort van het park. Dus… in principe hadden we niet zo heel veel tijd meer, maar… zo’n schitterend schouwspel wil je toch niet missen, wij in ieder geval niet. Dit is zo puur, zo echt en zo onweerstaanbaar, dat is nergens ter wereld te koop!
Een schitterend gezicht om het kalfje zo te zien staan – Foto: ©Louis Fraanje
Twee keer een tweeling
Terwijl ik aan het fotograferen was, probeerde Fransien intussen het gebeuren daar bovenop de heuvel te filmen, dat lukte eigenlijk maar ten dele, want daarbij zat ik natuurlijk een beetje in de weg en uitstappen was geen optie. Als je dat doet in zo’n geval, dan weet je zeker dat de dieren er vandoor gaan, dus in de auto blijven en roeien met de riemen (mogelijkheden) die je hebt.
Achteraf gezien, hebben we toch allebei genoten van deze ‘onverwachte’ ontmoeting, niet wetende, dat wij twee jaar later op een andere plek aan diezelfde Kronkelweg, nog eens de zwarte reegeit tegen zouden komen, met ook weer een tweeling! Het filmpje is helaas wel wat bewogen, omdat Fransien het in een zeer oncomfortabele houding gemaakt heeft, maar afgezien daarvan toch wel enigszins de moeite waard!
Bekijk ook het filmpje:
