Louis met zijn camera – Foto: ©Bertus Kelderman
Belangstellende fotografen
Als Hubertus eenmaal op het open veld is aangekomen, dan kun je het voorlopig wel even schudden om een mooie plaat te maken, dan is hij de eerste tijd bezig om zich vol te vreten aan het aanwezige gras. Dus is ook hier weer ‘geduld’ een schone zaak.
Ondanks, dat er op dit moment een aardig koppeltje belangstellende fotografen op het naastliggende fietspad staan te kletsen met elkaar, gaat Hubertus stug door met zijn maaltijd. Hij trekt zich er totaal niets, maar dan ook helemaal niets van aan, onverstoord gaat hij zijn gang.
Florus en Jannie tussen het publiek – Foto: ©Louis Fraanje
Vreemd geluid
Of er iemand een keer fluit, hoest of roept, hij trekt zich er niets van aan, die rare geluidjes kent hij inmiddels allemaal wel, daar kijkt hij echt niet meer van op.
Als er dan plotseling ergens in het bos een ongewoon geluid weerklinkt, gaat zijn kop heel even de richting uit vanwaar dat vreemde geluid gekomen is, maar ook net zo snel gaat de kop weer naar beneden. Toch staat hij er – al was het maar voor even – gekleurd op en ook zijn gewei heb ik nu heel mooi in beeld.
Verbazingwekkend, dat hij op vijfjarige leeftijd al een ongelijke 22-ender is geworden, formidabel!
Ondanks alles, blijft Hubertus een schitterend hert – Foto: ©Louis Fraanje
Social media
“Het was weer bal vanavond”, zal Florus ongetwijfeld straks na afloop van het hele gebeuren wel weer zeggen. “Tjonge, jonge wat een volk weer op de been, ahum… waar ze in één keer allemaal vandaan komen, je snapt het gewoonweg niet!” Och… tegenwoordig met al die moderne communicatiemiddelen, zoals facebook en twitter is dat niet zo moeilijk blijkbaar.
Gelukkig zijn wij daar tot op heden nog van verschoond gebleven, want ik wordt er echt helemaal ‘kriegel’ van, als ik zie en hoor wat voor ‘onzin’ er allemaal uitgekraamd wordt op ‘social media’. Dan wacht ik- zolang het kan – nog maar even, voordat ik overstap, dan mis ik het ook niet. Misschien ben ik wel te ouderwets?
Het lijkt of Hubertus nu volop in de lens van de fotograaf staat – Foto: ©Louis Fraanje
Vertekend beeld
Terwijl ik zo aan het filosoferen ben, zie ik aan de overkant Hubertus een fotograaf, die met zijn telelens vermoedelijk alleen maar het oog van Hubertus in beeld heeft. De mevrouw ernaast, kijkt met jaloerse blikken naar zijn kostbare apparatuur, maar op zo’n korte afstand kun je volgens mij met een telefoontje zelfs nog een mooie plaat schieten, maar ik kan het mis hebben. Het is natuurlijk een vertekend beeld en door mijn lens gezien lijkt de afstand zeker gering, dus moet ik ook niet te snel oordelen.
Och… denk ik bij mezelf, als deze mensen – net als wij – zoveel plezier beleven aan een hert als Hubertus, wat geeft het dan eigenlijk ook? Er is al zoveel ‘narigheid’ in de wereld en dit is toch geweldig, vooral voor mensen uit de stad, die misschien nog nooit een hert in het echt gezien hebben.
Zonder het publiek op de achtergrond zou het een mooie plaat zijn geworden – Foto: ©Louis Fraanje
Klein onderdeel
Als wij er goed over nadenken, dan zijn we toch ontzettend bevoorrecht, dat we zo vlakbij in onze achtertuin een gebied hebben liggen als de Veluwe met zijn ruim honderdduizend hectare en waar het Park De Hoge Veluwe eigenlijk maar een relatief klein onderdeel van uitmaakt. Dus… als wij de eenzaamheid op willen zoeken, dan weten we echt wel onze plekjes en die houden we dan ook zorgvuldig voor ons zelf. Sorry!
Dan… opeens gaat de kop van Hubertus resoluut omhoog en draait hij die in de richting van de bomenrij aan de overkant, ongetwijfeld heeft hij daar iets of iemand gezien, wat hij herkend heeft. Bijna geen twijfel mogelijk en als ik nog eens goed mijn ogen de kost geef, zie ik het ook. Daar staat dezelfde dame, die ik in september vorig jaar tijdens de hertenbronst op de foto zette, toen ze daar in haar rode jas, een tijdlang ‘oog in oog’ stond met Hubertus. Zou hij haar misschien herkend hebben? Ik zou het bijna gaan denken, want ook nu weer staan ze een tijdlang naar elkaar te kijken, onvoorstelbaar! Lees: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 16
Daar stond opeens weer die dame, zou Hubertus haar herkennen? – Foto: ©Louis Fraanje
Bijzonder moment
Nou ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit en zeg nooit… nooit. Die herinnering van vorig jaar, lag mij nog vers in het geheugen en ook toen verwonderde het mij zeer, dat Hubertus een tijdlang ‘oog in oog’ met deze dame had gestaan. Later op de avond sprak ik haar aan en ook zij verwonderde zich erover, dat Hubertus haar weer zo plotseling recht in de ogen had gekeken. Een komisch en tegelijkertijd ‘bijzonder’ moment.
Hubertus later die avond op de Heidebloem – Foto: ©Louis Fraanje
Er was nog iets bijzonders wat mij diezelfde avond overkwam, want naast mij op de Prins Hendriklaan, stonden twee dames met elkaar te praten over ene Louis Fraanje, die op zijn weblog het e.e.a. over Hubertus had geschreven etc.
Nadat ik het een tijdje zo had aangehoord, liep ik op hun toe en vroeg wat die betreffende persoon dan wel allemaal schreef over Hubertus.
“Nou”, zei de ene dame, die op haar Iphone de weblog van onze stichting tevoorschijn toverde, “kijkt uzelf maar hier staat het. Meneer Fraanje schrijft, dat het Hubertus zijn dood nog weleens zou kunnen worden, doordat hij zo tam is!”
Waarop ik haar antwoordde: “Ja, maar dan zal dat zeker niet aan Hubertus zelf liggen, maar meer aan het opdringerige publiek. Want als men hem met het nodige respect behandelt en op gepaste afstand blijft, is er geen vuiltje aan de lucht!” Waarop ik mij voorstelde en de ene dame uitriep: “Wat ontzettend grappig, want ik ben ooit – lang geleden – eens met u mee geweest op een natuurwandeling van de Jac. Gazenbeekstichting!” Zo hebben we nog wat over en weer met elkaar staan kletsen, totdat het tijd was om te vertrekken.
Het leek erop, dat Hubertus mij even wilde groeten – Foto: ©Louis Fraanje
Korreltje zout
Toen ik later die avond langs de Heidebloem reed, keek Hubertus even op en het leek net of hij me gedag wilde zeggen. Dat was natuurlijk niet zo, want het zal je maar gebeuren, dat een hert ineens tegen je zou gaan praten, je zou toch niet weten wat je overkwam?
Och… het was me het avondje wel weer, wat een spektakel allemaal en wat een komische ontmoetingen, vandaar misschien ook wel mijn opmerking richting Hubertus daarnet. Ik zou zo zeggen, neem het maar met een korreltje zout en niet dat u later zult zeggen; zo zout heb ik het nog niet vaak gegeten!
