Een lange aanzit
Op dinsdag 26 juli jl. hebben wij weer eens een avond aangezeten in het gebied “De Koekoek” op de Hoge Veluwe en het zou deze keer een lange aanzit worden. Gewapend met de cameraspullen en een klapstoeltje, trokken we zo rond de klok van zevenen het bos in. Na een korte wandeling, zagen we rechts van ons op een heuveltje tussen de bomen iets bruins bewegen.
Toen we de verrekijker erbij pakten en nog eens goed keken, bleek het warempel Hubertus te zijn. Voordat we goed en wel onze camera’s in stelling hadden gebracht, kwam hij in de benen en rekte zich helemaal uit, een schitterend moment is dat. Hoe Hubertus dan echt heel ‘stoer’ van zich af kan kijken, met een blik in zijn ogen, van ‘wie doet me wat’!
Het is een schitterend gezicht, als Hubertus overeind komt en zich helemaal uitrekt – Foto’s: ©Louis Fraanje
Altijd wat
Zo… dat was even kort maar hevig en de camera heeft het inmiddels feilloos vastgelegd. Daar ben je op zo’n moment dan ook verschrikkelijk blij mee, maar toch… daar komt ‘ie weer, een beetje jammer dat hij niet wat schuiner stond, dat was nog mooier geweest. Zo blijft het altijd wat, dan heb je hem in beeld en toch… is het ’em net niet!
Intussen is Hubertus er weer bij gaan zitten en het duurt niet lang of hij zakt helemaal onderuit en ligt hij daar met zijn kop plat op de grond, waarbij het gewei als hoofdsteun dient. Zo te zien is hij nu ook ineens heel ver weg in ‘dromenland’ en slaapt hij blijkbaar een ‘schone’ slaap. Dus… geduld hebben en maar weer wachten tot hij straks weer een keer overeind komt, er zit niets anders op en de avond is nog lang.
Het hert Hubertus in een diepe slaap – Foto: ©Louis Fraanje
Serene rust
We prijzen ons gelukkig, dat hij niet een plekje dicht bij een doorgaande weg heeft opgezocht, want dan zou er binnen de kortste keren weer een hele rij mensen staan en kan Hubertus zijn slaapje wel vergeten. Ondertussen genieten wij ook van de serene rust om ons heen. Hoe totaal anders is het nu vergeleken met de voorgaande ontmoeting,die wij hadden met Hubertus, met allemaal publiek er omheen.
Na verloop van tijd, komen onze natuur-vrienden uit Harskamp er ook bij zitten, waarbij Florus zich op een gegeven moment af gaat vragen, of dit zo de hele avond zou gaan duren. Ook de twee kleinkinderen Arnoud en Fransien jr. die deze avond met ons mee zijn, vragen zich dat na een tijdje af!
Het lijkt, of Hubertus gedachten kan lezen, want hij kwam heel langzaam met zijn kop overeind en bekeek vanaf de heuvel, het aanzit-team daar op het bospad en schudde eens met zijn kop. Het was net of hij zeggen wilde: “Nou, nou, wat moeten jullie toch van mij en wat heb ik nou voor op al die andere herten?” Op zo’n vraag, die ook al door veel mensen aan ons gesteld is, weten wij niet direct een pasklaar antwoord te geven, het is gewoon zo!
Nog een beetje lodderig, zit Hubertus ons aan te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Kers op de taart
Intussen weer terug bij onze Hubertus-aanzit, heb ik zoiets van, och… het is niet anders en mocht hij uiteindelijk besluiten om te gaan staan, dan maken wij de ‘plaat’ van de avond en dat is dan de bekende ‘kers’ op de taart, zoals onze vriend Ton het pleegt te noemen! Maar… lieve mensen, dat moment zal nog zeker een hele tijd gaan duren en gelukkig dat je zoiets nooit van-te-voren weet, want zo blijft het spannend. Geduldig aanzitten en afwachten wat komen gaat, hoeveel uren en dagen heb ik dat wel niet gedaan, ze zijn niet te tellen, ik kijk er nog steeds met veel plezier op terug!
Eindelijk komt Hubertus overeind – Foto: ©Louis Fraanje
Onderlinge band
Ondertussen worden er dan allerlei zinnige- en onzinnige gesprekken gevoerd, die de onderlinge band alleen maar versterken. Deze verhalen – die in hoofdzaak over de natuur gaan – hebben vaak toch een heel menselijk karakter en gaan soms veel verder dan dat.
Misschien heeft de omgeving van het stille bos er wel mee te maken, tenminste zo voelt het wel, want toen ik nog in het bos werkte was dat precies zo met mijn collega’s.
Die rust en ruimte van de natuur op de Veluwe is er gelukkig nog altijd te vinden, maar we moeten ‘waakzaam’ blijven, want er wordt constant aan geknabbeld!
Het ‘ultieme’ moment
Terwijl ik nog wat zit te filosoferen, roept Florus opeens: “Opletten Louis, Hubertus komt overeind!” Als door een mug gestoken, ben ik weer – letterlijk en figuurlijk – terug met beide benen op de grond en terwijl Hubertus langzaam in de benen komt, klikt de camera. Dit is het ‘ultieme’ moment waarop we met z’n allen dan al die tijd gewacht hebben! Terwijl Hubertus zich uitrekt, waarbij hij – net als straks – een gezicht opzet alsof hij de Koning van het Veluwse woud is, klikken de camera’s als een staccato!
Hubertus ‘de koning van het Veluwse woud – Foto: ©Louis Fraanje
De beloning
Als ik op de klok kijk is het inmiddels negen uur geweest, tjonge, jonge, dus bij elkaar toch zo’n twee uur lang aangezeten en gewacht, maar… de beloning is er dan ook naar. De koning van het Veluwse woud heeft zich nu op zijn allermooist laten zien. Hij loopt langzaam in de richting van De Heidebloem, zo af en toe stopt hij onderweg even om met zijn gewei tegen een boom of struik te schuren en sjouwt dan heel rustig verder.
We hebben dit laatste stukje ook gefilmd, als Hubertus overeind komt en richting de Heidebloem wandelt, met daarbij onderweg nog enkele bomen met z’n gewei bewerkt.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 43
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk het filmpje:
