Een ongelijke 22-ender
Er worden momenteel nogal wat discussies gevoerd, over de grootte van het gewei, dat Hubertus momenteel op zijn kop heeft. Tenminste, er kwam mij onlangs ter ore, dat Hubertus geen 22-ender zou zijn en dat je het korte end aan de rechter-geweistang in de kroon, niet mee mocht tellen. Waar halen ze die onzin toch vandaan?
Mij is altijd geleerd, dat als je aan een gewei-end een jagershoedje of een jachthoorn kunt ophangen, je dat end gewoon mee mag tellen. Hubertus heeft rechts dus 11 enden aan het gewei en links heeft hij er 10, dan ben je volgens kenners een ‘ongelijke 22-ender’! In deze aflevering zullen we het gewei dus nog eens extra onder de loep nemen.
Dan kijkt hij even op met een blik van herkenning – Foto: ©Louis Fraanje
Streng verboden
We vinden Hubertus op een avond tussen de bomen aan de bosrand van de Eikelkamp. Via het fietspad, kan ik redelijk dicht in de buurt van hem komen en hoef ik dus niet van het pad af te gaan. Sowieso is dat niet nodig en daar komt nog bij, dat het inmiddels ten strengste verboden is, hoewel nog lang niet iedere bezoeker daarvan doordrongen is. Dat ondervinden wij nog dagelijks, dan zien we mensen gewoon vanaf de openbare weg de wildbaan inlopen.
Jammer, maar helaas, deze mensen begrijpen er klaarblijkelijk dus helemaal niets van, dat je niet zomaar van de weg af het veld in mag struinen. Ook bij Hubertus zie je dat nog weleens gebeuren, dan kan men het hert blijkbaar niet goed in beeld krijgen en… hup… dan maar dwars door het veld naar hem toe, alles ten koste van het ‘plaatje’!
Hier staat een statig hert, zijn naam is Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Statig hert
Op deze avond is het trouwens bijzonder rustig in het park, misschien wel omdat het de hele dag heeft geregend en het nu pas een beetje droog aan het worden is. Voor mij is dat natuurlijk helemaal geen bezwaar, dan kan ik ongestoord ‘aanzitten’ en op mijn gemak wat foto’s maken en eventueel straks ook wat filmen, al ben ik daar geen held in.
Als ik zo een kwartiertje naar het hert zit te kijken en ondertussen wat zit te filosoferen, komt hij ineens in de benen en doet een paar stappen in mijn richting. Wat een vertoning is het om Hubertus daar zo statig tussen de bomen door te zien stappen, het is net of hij zeggen wil: “Wat is dat voor een geklets over mijn gewei?”
Hubertus, de vrijbuiter van de Hoge Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Conclusie
Als hij z’n kop even wat naar links draait, kunnen we nog eens uitgebreid de enden van zijn gewei tellen en zult u, samen met mij, ook tot de conclusie komen dat er aan de rechterstang 11 enden zitten(zie rode punten) en aan de linkerstang 10 enden(zie gele punten). Zie foto linksonder.
Aan de rechterstang is in de voorkant van de kroon, heel duidelijk het korte end te zien( zie rode pijl) Zie foto rechtsonder.
Bijzonder
Ik hoop dat het nu voor eens en voor altijd duidelijk mag zijn, dat Hubertus in dit seizoen een ongelijke 22-ender is geworden en dat is voor een vijfjarig hert op zijn minst ‘bijzonder’ te noemen. Daar zijn de hertenliefhebbers en in het bijzonder de liefhebbers van Hubertus, het allemaal wel over eens! Wie er anders over denkt, laten we maar in die ‘waan’ dat ligt voor hem of haar, het zij zo.
Tjonge… jonge… wat een geklets over een gewei, maar het is best eens goed om zulk soort dingen eens goed uit te leggen aan het publiek, want er worden nogal eens de meest vreemde uitspraken over gedaan. Een bijna vastgeroest verhaal over het gewei is, dat je aan het aantal enden ervan kunt aflezen hoe oud een hert is! Dan zou Hubertus dus 21 jaar oud zijn, onmogelijk dus!
De eerste burl van Hubertus heeft nog weinig volume – Foto: ©Louis Fraanje
Leuke opmerking
Ik kom nogal eens op basisscholen en als ik dan voor de klas sta en mijn verhaal doe, is het bovenstaande verhaal, ook iets wat altijd weer ter sprake komt. Net als het verschil tussen hert en ree, dat is vaak nog komischer. Onlangs had ik nog een leuke opmerking van een mevrouw tijdens een van mijn lezingen die opperde het volgende; volgens haar was het ree het vrouwtje van het hert, want dat was het mannetje natuurlijk!
Eerste burl
Dan gebeurt er iets, waarbij ik het even warm en koud tegelijk krijg, want plotseling weerklinkt een rauw geluid door het bos. Het is nog niet een echt ‘burlgeluid’, zoals we in de bronsttijd gewend zijn, het heeft nog zeker niet het volume ervan, maar toch… Het begin is er, ook bij Hubertus gaan de hormonen opspelen, maar dat hadden we al eerder gemerkt. Er breken nu spannende tijden aan en… wij vragen ons af, hoe Hubertus het de komende ‘bronst’ gaat doen!
Letterlijken figuurlijk ‘oog in oog’ met Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Op de plaats rust
Inmiddels is Hubertus maar weer gaan zitten en denkt er het zijne van, hij snapt er natuurlijk helemaal niets van, al dat gezeur over herten en geweien, dat is weer echt iets voor de mensen. Voorlopig is het weer even ‘op de plaats rust’ en posteer ik mij zo, dat ik Hubertus ‘beeldvullend’ in de lens krijg. Dat is op z’n minst gezegd, ook best heel bijzonder, als we zo ‘oog in oog’ naar elkaar zitten te kijken en ik tegen hem aan zit te kletsen. Dan lijkt het af en toe net, of hij iets tegen mij wil zeggen, bij wijze van ‘spreken’ dan. In ieder geval gaf hij – mede met hulp van de lastige vliegen – een ‘knipoog’ naar me, met andere woorden, of hij zeggen wilde: “Laat de mensen maar kletsen, wij kennen elkaar toch al zo lang, daar komt niemand tussen!”
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 44
Kijk maar eens met mij mee in het filmpje:
