Het is nu echt menens geworden bij het plaatshert
Dan… opeens zien we het plaatshert zich losmaken van de groep en stevent hij op een spitsertje af, die hem blijkbaar te brutaal wordt en te dichtbij komt. die brengt hij wel even een eindje weg, zodat ook deze zijn plaats weer weet. Natuurlijk is zo’n spitser geen bedreiging, maar het geeft wel aan, dat het menens is bij het plaatshert en het ook – al is het eigenlijk veel te vroeg – nu echt ‘bronsttijd’ is geworden.
Het plaatshert brengt de spitser wel even een eindje weg – Foto: ©Louis Fraanje
De baas
Na deze schermutseling begeeft hij zich weer naar zijn harem en laat onderweg nog eens zijn bronstroep over het open veld galmen, met andere woorden, denk erom ik ben hier de baas! Uiteindelijk probeert hij ze dan toch in de richting van de wildakker te drijven, want daar heeft hij zijn dames beter onder controle.
Hij laat onderweg nog eens zijn bronstroep over het open veld galmen – Foto: ©Louis Fraanje
Berken en dennen
Heel begrijpelijk natuurlijk dat hij ze uit het hoge gras wil hebben, want afgezien daarvan zitten er gevaarlijke kuilen en gaten, die alleen maar lastig zijn als je een hinde wilt benaderen. Voor mij is het natuurlijk niet zo heel erg, want de beelden van het bronstroedel in het hoge gras, met op de achtergrond een echt Veluws bos met berken en dennen, geven genoeg charme aan deze geweldige avond.
Het bronstroedel in het hoge gras van het Reemsterveld – Foto: ©Louis Fraanje
Gezenderde hinde
Dan even lijkt het of ze van de aardbodem zijn verdwenen, om even later vanachter een heuvel weer tevoorschijn te komen. De spitser is ook weer van de partij en meteen daar achter zie ik de ‘gezenderde hinde‘ met de gele halsband om, met daarachter de rest van het roedel. Nou… nou, het heeft wel even geduurd, maar ze komen nu dan toch echt dichterbij, het was het wachten dubbel en dwars waard.
De spitser vooraan en daar achter de ‘gezenderde hinde’ met de gele halsband– Foto: ©Louis Fraanje
3D-beeld
Als dan uiteindelijk ook het plaatshert verschijnt, vergezeld van enkele hindes met hun kalveren, is het beeld compleet. Onze vriend Ton Heekelaar zou het de ‘ultieme’ plaat kunnen noemen, tenminste in zoverre wij het zelf ook kunnen beoordelen. Eigenlijk zou u het in het echt ter plekke moeten kunnen zien, dan zou u het misschien ook wel beamen, want ik kan het nog sterker vertellen, het lijkt wel een 3D-beeld. De dieren komen net voorbij de heuvel wandelen en als ze even halt houden, druk ik de ontspanner in, de wazige achtergrond doet de rest, geweldig!
Als de dieren even blijven staan, lijkt het wel een 3D-beeld – Foto: ©Louis Fraanje
Gewillig
Ook dit beeld is niet blijvend, want het plaatshert vindt het nu blijkbaar ‘welletjes’ allemaal en drijft nu zonder meer zijn harem regelrecht naar de wildakker, zijn geduld is zichtbaar op. Zijn kop gaat regelmatig naar beneden en met zijn poten krabt hij plaggen los en schopt ze naar achteren. De dames lijken nu heel gewillig en drentelen in een linie één voor één achter elkaar naar de wildakker.
Het plaatshert drijft nu zonder meer zijn harem regelrecht naar de wildakker– Foto: ©Louis Fraanje
Ongeduldig
Alles bij elkaar heeft het zeker wel een paar uurtjes geduurd, maar dan betreden de eerste dieren de wildakker en beginnen van het malse gras te smullen. Alleen het plaatshert blijft ongeduldig heen en weer rennen en trekt af en toe zijn bovenlip omhoog, zodat hij nog beter kan ruiken of er een hinde ‘bronstig’ is.
Uiteindelijk betreedt het gehele bronstroedel de wildakker – Foto: ©Louis Fraanje
Mysterieus
Terwijl ik nog wat beelden probeer te schieten van het bronstroedel, zit Fransien op haar gemak naast mij en maakt een filmpje van het hele tafereel. Als dan het plaatshert zijn kop weer naar achteren gooit en niet zo ver bij ons vandaan gaat staan burlen, werpt de avondzon precies op dat ‘ultieme’ moment een brede stralenbundel dwars door het beeld heen. Aan de ene kant een beetje jammer misschien, maar aan de andere kant heeft het ‘rode’ avondlicht, ook wel weer iets mysterieus en dat is ook heel speciaal. Al was het vanavond nog niet echt ‘bronst’, toch was het weer de moeite waard.
Het ‘rode’ avondlicht heeft ook wel weer iets mysterieus – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Terugkijkend op deze avond, constateren wij samen, dat het weer een avond met een ‘gouden’ rand genoemd mag worden. Daarvoor hoeven wij dus echt niet ver weg te gaan, nee… dit gebeurt gewoon bijna in onze achtertuin op de Hoge Veluwe, dat is toch best uniek, tenminste… zo ervaren Fransien en ik dat wel!
Bekijk ook het sfeerfilmpje:
