Naar de bloeiende heide

Herinneringen

Als ik zo mijn verhaal begin, dan moet ik tegelijk weer terugdenken aan vroeger, het is echt zo’n titel die herinneringen oproept aan een vervlogen tijd. Toch is het inmiddels eind augustus 2016 en genieten we, zoals ieder jaar in dit seizoen, van de paarse of purperen heidevelden bij ons op de Veluwe. Overal in het uitgestrekte Veluweland zien we de bloeiende calluna-struiken, van noord naar zuid en van oost naar west. Of je nu op de Renderklippen bij Heerde bent of je staat op de Posbank bij Rheden, het is overal schitterend.

Geïmproviseerde duozit

Ik weet nog heel goed, dat wij als kinderen met onze moeder of oudste zus, naar de bloeiende heide gingen. Drinken en broodjes in de fietstassen, en dan ‘op pad’, wat was het altijd een feest. Ik zat dan op een oude deken, die opgerold tussen de snelbinders achterop het hekje van de fiets was vastgebonden. Op de plek van aankomst werd de deken uitgespreid en konden we er met z’n allen heerlijk op zitten of liggen. Trouwens, het zachte gevoel van die geïmproviseerde duozit, vergeet ik nooit meer, simpel, doeltreffend en… ‘niet duur’, vooral dat laatste was zeker niet onbelangrijk. In mijn jeugd was je vaak met weinig tevreden en kon je genieten van de kleinste dingen, want zo heel erg ‘breed’ hadden mijn ouders het niet in die tijd.

 

 

 

 

 

 

 

IJverige bijen

De paars-bloeiende heide en de sterke geur van nectar, die je overal om je heen ruikt, is een weldaad die al je zintuigen – binnen de kortste keren – op scherp zet. Daarnaast klinkt het gezoem van de ijverige bijen, die dat heerlijke ‘goedje’ verzamelen om er honing van te maken, mij als muziek in de oren.

Onze honingbijen leven in een goed georganiseerde sociale gemeenschap van werkbijen, darren en een koningin. Het is een bijzondere organisatie, waarbij alle bijen van een volk intensief samenwerken en iedereen heeft een eigen taak. Wat dat betreft, kunnen wij nog heel veel van hen leren, mede daarom intrigeert die bijengemeenschap mij enorm. Daarover hoef ik hier geen uitgebreid verhaal te houden, want er zijn honderden boeken over volgeschreven. Wel is het een feit, dat de bijenpopulatie drastisch achteruit gaat!

Kever of tor

De paarse heidevelden, met haar slanke berken en hier en daar een grillige vliegden, zijn al een ‘sprookje’ op zich, de helder-blauwe hemel met zijn witte wolken, doet de rest om het beeld te vervolmaken. Zo genieten wij samen van dit vredige aardse ‘paradijs’ op de Veluwe en ‘neuzelen’ we wat tussen de heideplantjes, om te kijken of we nog wat bijzonders kunnen ontdekken.

Dan schittert er wat blauwachtigs, tussen de heidestruiken op de bodem, het is een mestkever, die op zoek is naar de uitwerpselen van het wild. Ook dit diertje, hoe klein het dan mag zijn, heeft een taak in dat grote geheel van de natuur.
Laatst maakte ik nog iets heel ‘grappigs’ mee, tijdens een boswandeling met een groep kinderen, die hier op vakantie waren. Terwijl ik het een en ander vertelde over dat kleine kevertje, riep een ‘jochie’ uit het westen des land: “Dat is geen kever, maar een tor!” Waarbij het woord ‘tor’ echt op z’n westers werd uitgesproken en veel hilariteit veroorzaakte!

 

 

 

 

 

 

Veel fietsers

Toen we bij Vierhouten waren was het van ‘hetzelfde laken een pak’, zover het oog reikte was het een paarse vlakte. Ook waren hier de heidestruiken een stuk hoger dan bij Gortel, want toen we in de verte een echtpaar aan zagen komen fietsen, verdwenen zij zowat in de bloeiende heide. Het was schitterend weer, dus waren er veel fietsers op hun ‘stalen ros’ geklommen en opvallend veel 50-plussers oftewel ‘grijze duiven’ zoals ze ons ouderen vaak betitelen.

Mooi strijklicht

Tegen de avond vertrekken we richting de Hoge Veluwe, om te kijken of het nog wat geworden is met de ‘bronst’, maar eigenlijk is het te warm en nog aan de vroege kant. Ik had dit al eerder opgemerkt, dus zullen we gewoon nog even geduld moeten hebben en nog maar even genieten van de bloeiende heidevelden op de Veluwe.

Als de zon lager en lager zakt en achter het bos wil verdwijnen, laat zij haar laatste lichtbundels nog even tussen de boomtakken door glijden. Het lichtschijnsel van dit laatste mooie strijklicht, geeft een schitterend effect op de heidestruiken die hier en daar verspreid tussen het gras staan te bloeien. In werkelijkheid is zoiets natuurlijk nog veel mooier, maar… de foto geeft toch wel een klein beetje de ‘sfeer’ ervan weer.

Tenslotte…

Alweer een mooie dag op de Veluwe ten einde, maar wel een schitterende dag, waarbij we een flink aantal uren genoten en  de sfeer geproeft hebben van de prachtige bloeiende heide. De naar honing geurende heidebloempjes, hebben ons weer nieuwe energie gegeven, zodat we er weer flink tegenaan kunnen. Zoiets is goed voor lichaam en geest en straalt een weldadige rust uit in deze opgejaagde maatschappij van tegenwoordig. Een echte aanrader voor iedereen!

___________________________________________________________________________________________

Heide of heet

Als men het vroeger over de heide had, dan sprak men altijd over de ‘heet’, tussen Kootwijk en Kootwijkerbroek ligt de Heetweg, dat is dus de weg door de heide. In het dorp Barneveld is ook een straat die Heetveld genoemd wordt en in Overijssel een dorp Heetveld.

Als jongen weet ik nog, dat men van heide een borsteltje maakte om daarmee het melkgerei, de emmers, bussen en teems mee schoon te borstelen. Dan zei de boerenknecht: “Wuulie gaon ‘heet’ sniejen, um borstels en bezems van te maoke!” Ook werden er dus wel bezems van gemaakt.

Lees ook: heide – Meertens Dialectwoordenboeken – KNAW