Hubertus – Foto: ©LF
Mystery Guest…
We zouden Hubertus zo onderhand ook wel de ‘Mysteri Guest’ kunnen noemen, want hij kan zich zomaar een tijdje ‘onzichtbaar’ maken, dan zie je hem gewoonweg een tijdje niet. Het klinkt misschien heel gek, maar dan denk je toch ongemerkt; “Waar zou hij op dit moment uithangen?”
Die gedachte wordt op dit moment natuurlijk versterkt, omdat elders op de Hoge Veluwe al geweidragers een bronstroedel om zich heen hebben verzameld. Dus vragen veel mensen zich af, wat Hubertus van plan is dit seizoen en of hij deel gaat nemen aan de ‘bronst’!
Als dan op dinsdagavond 30 augustus de telefoon gaat en onze vriend Florus meldt dat hij Hubertus in het vizier heeft, dan hangen we gelijk in de stijgbeugels en spoedden ons naar de bewuste plek. In de buurt van het Zwarte Veld, vlakbij de Houtkampweg aan de oostkant zou hij zich bevinden.
Tussen al die struiken en dode takken ontdekken we het gewei van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Het gewei steekt boven het gras uit – Foto: ©Louis Fraanje
Dichterbij gekomen wordt het duidelijk – Foto: ©Louis Fraanje
Herkenning
Daar aangekomen, moeten we even heel goed kijken waar hij zich nou precies bevindt, want tussen al die struiken en dode takken valt weinig te bespeuren van een hert. Uiteindelijk ontdekken we zijn gewei, dat moet hem zijn, dat kan niet missen! Als we onze camera gereed hebben en wat heen en weer kletsen met elkaar, komt Hubertus heel even met z’n kop omhoog, net of hij die stemmen herkent. Waarop Florus direct reageert: “Zie je wel, dat hij die man met z’n grijze baard herkent, want de hele avond leek er geen beweging in te komen en moet je nou zien!”
Het is inmiddels na achten en er is niet zo heel veel licht om te fotograferen, toch installeren we ons aan de kant van de weg, maar voordat ik goed en wel klaar ben, komt Hubertus overeind. Dat is altijd een ‘magisch’ gebeuren, dan rekt hij zich helemaal uit en zakt iets door de achterpoten, een schitterend gezicht is dat om te zien. De camera van Florus legt het ‘ultieme moment’ vast en hoewel het licht te wensen overlaat, mogen we niet mopperen over het resultaat!
De bekende ‘machostand’ van Hubertus bij het opstaan – Foto: ©Florus van den Berg
Bronstmanen
Na deze ceremonie, kijkt hij eerst eens ‘trots’ om zich heen en observeert Florus, zijn vrouw Jannie en mij van onder tot boven, om tenslotte maar eens verderop te gaan of er nog wat te eten is. Zijn ‘bronstmanen’ rondom z’n nek, zijn aardig ontwikkeld en geven Hubertus een echt ‘macho’ uiterlijk, maar ondanks dat, blijft hij hier nog steeds rondhangen. Och… vorig jaar was het ook pas op 24 september, dat Hubertus zich voor het eerst op de Wildbaanweg liet zien, dus we hebben nog wel even de tijd. Meer hierover: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel – 16
Echt een macho’ uiterlijk – Foto: ©Louis Fraanje
Hij maakt wel indruk – Foto: ©Louis Fraanje
Geen rivalen
Inmiddels heeft Hubertus een half omgevallen boom ontdekt en is bezig om deze eens goed te bewerken met zijn gewei. Zo… dat gaat niet zo voorzichtig, tjonge… hij ramt er eens stevig op los. Ja, hij moet wel, want rivalen om mee te oefenen, zijn er niet in de buurt, dus… de eerste de beste boom of tak moet het ontgelden. Zo is hij zeker een kwartier bezig en dat gaat met ‘geweld’, daar wordt je wel eventjes stil van, wat een spierkracht heeft zo’n hert in zijn lijf. Het laat ook wel even heel duidelijk zien, dat Hubertus geen kleine jongen meer is en je gerust enige afstand kunt bewaren als je hem tegenkomt!
De eerste de beste boom of tak moet het ontgelden – Foto: ©Louis Fraanje
Beetje jammer
Het klokje van gehoorzaamheid tikt onverbiddelijk voort en om klokslag negen uur moeten we de poort gepasseerd zijn, anders gaat het fout. We hebben dus nog geluk deze avond, want in september gaat de poort een uur eerder dicht en moeten wij om acht uur eruit. Soms is dat best een beetje jammer, vooral als het een prachtige avond is zoals nu, dan is het ‘balen’, maar… helaas het zij zo.
De ‘woeste’ blik in zijn ogen spreken boekdelen – Foto: ©Louis Fraanje
Ondertussen zijn er meer mensen, die op het lawaai zijn afgekomen, dat Hubertus maakt tijdens zijn gevecht met de boomtak. Allen zijn onder de indruk van zijn enorme spierkracht en spreken er met respect over.
Als het hert even stopt en naar mij omkijkt, zie ik de ‘woeste’ blik in z’n ogen, die boekdelen spreken en de koude rillingen over je lijf laten lopen.
Ik ben blij dat ik op een veilige afstand van Hubertus sta, want het blijft een wild dier en… je weet maar nooit!
Vervolgens wordt de strijd met de boomtak, onverminderd voortgezet.
Filmen
Plotseling bedenk ik mij, dat het misschien een goed idee zou zijn om het spektakel te filmen, het is dan wel niet mijn sterkste kant, maar de beleving is er niet minder om. Daarnaast komt de krachtmeting van Hubertus met de boomtak dan ook wat beter tot zijn recht dan op een foto. Dus onderaan het verhaal kunt u dan ook even over mijn schouder meekijken naar Hubertus zijn capriolen.
Hubertus als de koning van het Veluwse woud, gaat op zoek naar zijn nachtverblijf – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Als Hubertus dan eindelijk is uitgevochten, wandelt hij ‘moegestreden’ en voldaan tussen de bomen door in oostelijke richting en gaat op zoek naar zijn nachtverblijf. Het is een prachtig gezicht om hem daar nog even tussen het hout te zien staan en we steken onze bewondering niet onder stoelen of banken.
Zo staan we nog even wat heen en weer te praten met elkaar over onze ervaringen van de laatste tijd in het veld, waarbij de ‘bronst’ van de edelherten natuurlijk op nummer één staat. Dat gebeuren volgen wij op de voet en hopen nog ‘mooie’ momenten mee te maken de komende tijd, maar daarover hoop ik u later nog het een en ander te kunnen vertellen en te laten zien!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 46
Bekijk ook het filmpje:
