Het reekalfje – Foto: ©Louis Fraanje
De natuur is onberekenbaar
We hebben het er wel eens vaker over gehad, dat de natuur ‘onberekenbaar’ is en dat je soms dingen meemaakt, die niet volgens het protocol gaan. Zeker in de natuur gebeurt zoiets nogal eens.
Dat overkwam ons een aantal dagen geleden op een avond-aanzit in het “Rauwe Veld”.
Het was alweer een tijdje geleden, dat we hier waren en dat had zo zijn redenen, onder andere doordat het gras gewoon veel te hoog was geworden, daardoor konden we weinig fotograferen. Dat is heel erg jammer, want dan ben je gewoonweg niet in de gelegenheid om juist die bepaalde momenten, die soms heel uniek zijn, op de gevoelige plaat vast te leggen.
Het reewild bleef dus voor ons verborgen en liet zich bijna niet zien, tot nu dan, op deze mooie zomeravond begin september.
Plotseling verschijnt er een reegeit in het hoge gras – Foto: ©Louis Fraanje
Beweging
Om ons heen is het uitermate rustig en in de wijde omgeving is geen wild te bekennen, het lijkt erop dat de natuur op adem wil komen van alle drukte rondom het vakantie-seizoen. Of… is er wel beweging, zagen we daarnet wat grashalmen heen en weer gaan en… iets bruins daartussen? Als we onze kijkers erbij pakken en nog eens goed kijken, zien we plotseling de kop van een reegeit tussen het hoge gras verschijnen.
Achter de reegeit zien we ineens een reekalfje staan – Foto: ©Louis Fraanje
Nakomertje
We houden onze adem in, want we zien ineens achter de reegeit nog iets, iets waarop wij totaal niet hadden gerekend, een reekalf en zowaar nog een klein ding. Als we de situatie wat beter in beeld hebben, constateren we dat het kleine ding misschien hoogstens een een week of zes oud is. De stippeltjes zijn nog overvloedig aanwezig en ook aan het gedrag kun je wel zien, dat hij of zij nog niet zo heel erg lang op deze wereld vertoeft. Normaal gesproken worden de reekalveren in mei en juni geboren en het is nu al inmiddels september, een nakomertje dus!
Moeder en kind zijn zeer alert als ze op de open plek staan – Foto: ©Louis Fraanje
Bezorgd
Dat hebben wij nog niet eerder meegemaakt, dus vinden we het best bijzonder, wat zich hier voor onze ogen afspeelt. Alles gaat op dezelfde manier, zoals je van een reeën-moeder mag verwachten, Bezorgd als ze is, houdt ze het kalfje dicht bij haar in de buurt en likt het telkens even. We zijn geen reewild-deskundigen, daarom vragen we ons tegelijkertijd af, of dit soms vaker voorkomt.
Een bezorgde reeën-moeder…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Zoogtijd
Door de jaren heen, hebben we heel wat gezien en geleerd van en over het reewild. Ook tweelingen hebben we regelmatig rond zien springen in de wei, want volgens kenners is driekwart van alle worpen een tweeling, maar ook drielingen komen voor. De zoogtijd duurt zes tot tien weken en in de eerste tijd wordt het kalf zo’n zes tot tien keer per dag gezoogd. Als het kalf wat ouder is geworden, zal de moeder het zogen terugbrengen tot een paar keer per dag.
Het kalf blijft bij de moeder tot de volgende worp, zodra die plaats gaat vinden wordt het weggejaagd. Meestal zijn dieren na veertien maanden geslachtsrijp, maar er zijn gevallen bekend waarbij dieren al na vier maanden geslachtsrijp waren.
De ultieme foto van de reegeit en haar kalf – Foto: ©Louis Fraanje
Een tweeling
Het mooiste komt vaak op het laatst en dat was deze avond dan ook het geval. Langzaam, maar zeker begon de schemering in te vallen en werd ook het licht minder om nog goed te kunnen fotograferen. Toen we onze blikken nog eens over het veld lieten gaan, ontdekten we opeens in het gras een tweeling. Die waren al wel wat ouder, want de vlekken op hun rug waren zo goed als verdwenen, alhoewel ze volgens ons ‘hooguit’ twee maanden oud leken.
Toen ze op een gegeven ogenblik dicht bij elkaar stonden en heel even maar, onze kant opkeken, klikte de camera en werd het tweetal op de ‘gevoelige’ plaat vastgelegd. Op het allerlaatste moment, dus… nog een gelukstreffer van de bovenste plank!
De twee reekalfjes die wat verderop stonden te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Prinsen van het woud
We hebben al veel geschreven over het reewild, in alle jaargetijden zijn we ze tegengekomen en konden wij hen en hun gedragingen vastleggen op de gevoelige plaat. Ook hebben we het al verschillende keren gehad over de ‘ultieme’ foto, bestaat die eigenlijk wel? Als natuurfotograaf moet je altijd kritisch blijven en – dat klinkt misschien gek – ook nooit te snel tevreden zijn, dan blijft het spannend en houdt het je scherp!
De reeën blijven ons bekoren, met hun ranke lijven en lenige sprongen, zweven ze als het ware door bos en veld. Niet voor niets noemt men deze dieren, de ‘prinsen van het woud’, betere benaming zou ik niet zo gauw kunnen bedenken.
Bekijk ook het filmpje:
