Wonder der natuur
Het is altijd weer een feest, als je op een mooie dag aan de wandel bent en overal om je heen fladderen vlinders. Je ziet ze van bloem tot bloem gaan en met hun ingenieuze roltong de nectar uit de bloemen halen, een wonder der natuur. Als ik aan de kant van de weg de vele braamstruiken zie staan, ontdek ik tussen de struiken nog één bloeiende bloem. Heel wonderlijk eigenlijk, denk ik bij mezelf, want voor de rest hangt het vol met bramen. Bijna tegelijkertijd dat ik hem ontdekt heb, landt er een witte vlinder op en begint ijverig de bloem te bewerken. Het blijkt een Klein geaderd witje te zijn.
De vlinder op de bloem van de braam krijgt gezelschap – Foto: ©Louis Fraanje
Gezelschap
Het duurt maar even, of ze krijgt gezelschap van een soortgenoot, tenminste deze probeert van links een landing op de bloem te maken, maar dat mislukt. Dan maar van de andere kant proberen, want zoiets lekkers laat je niet zomaar staan. Een wonderlijk gezicht is het, als je ziet hoe vernuftig deze kleine en tere wezentjes met hun roltong, razendsnel de nectar uit de bloem halen, geweldig!
Dan maar van de andere kant proberen – Foto: ©Louis Fraanje
Verbeelding
Als ik dan deze twee kleine vlinders op de bloem zie zitten, voel ik mij weer die kleine jongen, die achter de vlinders aanging en ze probeerde te vangen. Dan raakte ik helemaal in de ban van die kleurrijke en watervlugge vlinders, die in je fantasie op kleine elfjes leken. Dan werd je onbewust een beetje deelgenoot van een ‘sprookje’. Dan vertoefde je voor een moment in een heel andere wereld, die – normaal gesproken – onbereikbaar leek.
De twee vlinders, gezamenlijk aan de maaltijd – Foto: ©Louis Fraanje
Herinnering…
Tijdens een wandeling met gasten van het vakantiepark “Miggelenberg“ in Hoenderloo, alweer enkele jaren geleden, namelijk op zondag 9 juni 2013, kwam er zomaar een vlinder op mijn schouder zitten. Ik was op dat moment net iets aan het uitleggen aan een groep mensen, waarmee ik op pad was en opeens zat de vlinder op m’n schouder. Een aantal mensen uit de groep wezen mij op het vlindertje, dat daar even heerlijk zat uit te rusten. Toen ik mijn hoofd omdraaide fladderde het omhoog. maar kwam even later terug en ging op weer mijn schouder zitten.
Ik begreep dat die vlinder echt bij me wilde blijven en liet haar dus lekker zitten, ikzelf, maar ook de mensen uit de groep wandelaars, genoten van dit bijzondere moment. Het laatste deel van de wandeling bleef de vlinder gewoon op mijn schouder zitten. Eenmaal aangekomen bij de auto, vloog ze naar mijn voorhoofd en zocht een plekje in de schaduw, net onder de rand van mijn hoed. Dat was wel heel brutaal, maar tegelijkertijd ook heel erg grappig om te zien.
De vlinder zit op het voorhoofd onde de rand van de hoed – Foto: ©Archief JGS
Vasthoudend type
De vlinder wilde van geen wijken weten, ze bleef bij me zitten en toen ik in de auto wilde stappen vloog ze pardoes naar het dashboard. Nou, als je dan zo graag mee wil in de auto, dan ga je maar mee naar Lunteren. Daar aangekomen, kwam ze weer op mij zitten en ging mee naar binnen in het voormalige Gazenbeek Centrum, een vasthoudend type dus.
Een erg leuke bijkomstigheid was, dat mijn dochter Louise diezelfde dag haar verjaardag vierde, mooier cadeau kun je je dan toch zeker niet wensen, zou ik zeggen. Daar waren we het allemaal wel over eens!
Om er achter te komen, wat voor soort vlinder het was, doken we in de boeken en bleek het na enig zoeken, een Appeltak (Campaea margaritaria, synoniem: Campaea margartitata) is een nachtvlinder uit de familie van de spanners) te zijn. Haar rechtervleugel was beschadigd en een linker-voelspriet gehalveerd, dus was ze blijkbaar toch enigszins gehandicapt en minder vlieg-vlug!
De vlinder die van geen wijken wist op mijn hand – Foto: ©Louis Fraanje
Wonderlijk natuurmoment
Hoe vasthoudend de vlinder was, bleek wel uit het feit, dat ze vanaf zondag tot en met dinsdag in de tuin achter het gebouw is gebleven. Woensdagmorgen was ze opeens gevlogen en het klinkt misschien heel gek, maar ik vond het best een beetje jammer. Achteraf gezien besef je pas, wat voor een wonderlijk ‘natuurmoment’ dit is geweest, iets wat op je netvlies staat gebrand en dan ook nooit meer vergeet!.
********************************************************************************************************************************************
Hierbij ter afsluiting nog een kort verhaaltje over de vlinder:
“Geluk is als een vlinder”
Hoe krampachtiger je hem achterna zit,
hoe verder hij van je wegvliegt.
Maar als je je aandacht op andere dingen richt,
zal hij dichterbij komen en zachtjes op je schouder gaan zitten.
