De bijen als voorbeeld
Als we terugkijken hebben we, afgezien van een flink aantal regendagen, toch een mooie zomer beleeft. De bloemen, bomen en struiken bloeiden dit voorjaar en zomer zo mooi, dat het gewoon een lust was om naar te kijken. Overal was en is het een gezoem van bijen en rook je de weergaloos sterke geur van nectar. Aan de rand van menige boomgaard, koolzaadveld en de heide stonden de kasten en korven opgesteld en vlogen de bijen af en aan. Deze gevleugelde werkers in de bijenwereld zijn ontzettend belangrijk voor ons voortbestaan, dat kun je overal lezen. Veel mensen zouden eens een voorbeeld aan die bezige bijen moeten nemen.Lees ook: Bijensterfte
Een bij is bezig om nectar uit de heidebloem te halen – Foto: ©Louis Fraanje
Management-cultuur
Was het vroeger zo, dat, wanneer je leiding aan een bedrijf ging geven, eerst onderaan op de werkvloer begon om te weten waarmee je bezig was, tegenwoordig hebben we de management-cultuur.
Een cultuur die ertoe leidde dat vergaderen even belangrijk werd als produceren of soms zelfs nog belangrijker.
De onmisbare werkers en mensen met kennis van zaken werden vaak de laan uitgestuurd en vervangen door een zogenaamde manager.
“Gebrek aan historisch besef is een obstakel in vernieuwing.”, dat zei Jelmer Evers(mede-auteur “Het Alternatief“ en docent geschiedenis. Ik vraag mij dan ook hardop af, of vooruitgang alleen maar mogelijk is, wanneer al het nog bestaande en waardevolle van vroeger, zomaar aan de kant wordt geschoven en – letterlijk en figuurlijk – van de tafel wordt geveegd?
Niet alleen in het groot, maar ook in het klein zie je dit fenomeen zijn geldverslindende werking verrichten. Overal om je heen zie je het gebeuren en de manager heeft (blijkbaar) altijd “gelijk”. Toch blijf ik mij met beide handen vastklampen aan het aloude spreekwoord: “Schoenmaker blijf bij je leest!”
Onderwijs
In verband met de vele scholenprojecten, waarbij de oude verhalen van vroeger weer verteld worden aan de kinderen, ben ik op veel verschillende basisscholen geweest. De ene keer op een hele grote school in een dorp of stad, de andere keer op een klein dorpsschooltje op de Veluwe.
Juist die kleinere dorpsschooltjes, die in zo’n dorpsgemeenschap een belangrijke sociale functie hebben, moeten helaas verdwijnen. Dat op zo’n kleinere school de kinderen elkaar nog kennen en zij er niet op worden aangekeken als ze ‘plat praoten’ doet blijkbaar niet ter zake.
Louis Fraanje verteld voor de klas over de natuur en cultuur van de Veluwe – Foto: ©Jan van Uffelen
Tenslotte…
Door fusies worden de scholen steeds groter en helaas vaak ook steeds onpersoonlijker. In deze enorme ‘leerfabrieken’ kun je je als kind, denk ik, heel erg eenzaam voelen. Het is de nieuwe tijd, de tijd van de progressieve doordrammers, de eigenwijze betweters. Gelukkig is het nog niet overal zo, maar ik merk het wel op. Daarom… laat de kleine scholen alstublieft niet verdwijnen!
