Achteraan rechts mist een stukje – Foto: ©Florus van den Berg
Zonder strijd geen overwinning
Na het spectaculaire bronstgevecht op 17 september jl. waarbij Hubertus duidelijk als winnaar uit de strijd was gekomen hadden wij Hubertus niet meer gezien.
Onze vriend Florus was op de avond van de 20e september getuige van, dat Hubertus bij een gevecht ook een stukje van zijn gewei kwijt was. Bovenin de kroon van de rechter geweistang, zat namelijk ook een heel kort endje, deze was nu nog verder ingekort.
Kort daarna zagen ze hem tussen de bomen door over het open veld de bronstplek verlaten.
Hubertus heeft blijkbaar de strijd opgegeven en verlaat de bronstplek – Foto: ©Florus van den Berg
Linksboven is een end afgebroken – Foto: ©Florus van den Berg
Onverschrokken houding
Nadat Hubertus die avond vertrokken was en iedereen dacht, dat hij niet meer terug zou komen, verscheen hij twee dagen later toch weer op het ‘strijdtoneel’ aan de Wildbaanweg. Getooid met een dennentak, trad hij naar voren, met een onverschrokken en strijdbare houding, maar de gevechten bleven uit.
Inmiddels was Hubertus nog een stuk van zijn gewei verloren, tenminste aan de linkerstang, bovenin de kroon, was een achter-end afgebroken. Hieruit mogen we gerust concluderen, dat Hubertus zich dit bronstseizoen danig heeft geweerd in de strijd!
Een onverschrokken Hubertus treedt naar voren op de bronst-arena – Foto: ©Florus van den Berg
Afscheid en weerzien
Na deze entree in de ‘bronst-arena’, waarbij Hubertus waarschijnlijk nog voor één keer aan iedereen wilde laten zien, dat hij voor geen kleintje vervaard was, is hij daar niet meer terug geweest. “Het leek net of hij even op een waardige manier afscheid kwam nemen”, aldus Florus.
Hubertus had zich – volgens boswachter Henk Ruseler – teruggetrokken uit de strijd en was weer op weg naar zijn oude stek bij de Heidebloem. Dus keken we bijna dagelijks even in die omgeving of we ook een glimp konden opvangen van onze grote vriend. Een aantal weken vernamen we niets meer van hem, tot afgelopen dinsdagavond net na zessen.
Opeens zag ik hem tussen de bomen door op het weitje van de Heidebloem, ik kon mijn geluk niet op.
Onze grote vriend Hubertus op het weitje van de Heidebloem – Foto: ©Louis Fraanje
Afgebronst
Bij het weerzien van Hubertus en tijdens het fotograferen, werd mijn enthousiasme toch enigszins getemperd, hij was aardig afgevallen en in de flanken kon je op sommige plaatsen zijn ribben tellen. Nou ja, dat is wel vaker het geval bij de herten na de bronst, sommige verliezen dan in die periode wel een derde van hun lichaamsgewicht. Dan is een hert helemaal ‘afgebronst’, zoals kenners het noemen, dus… is dit dan ook niet zo verwonderlijk in eerste instantie. Al herkauwende zat hij daar op gras en zo af en toe ging zijn blik mijn kant uit, om daarna direct daarna gewoon weer ‘ongestoord’ verder te gaan. Zie foto’s onder.
Niet vanzelf
Zoals altijd, nam Hubertus de tijd en liet mij rustig staan, daar – niet ver verwijderd – tussen de hoge bomen van de zandweg, terwijl ik natuurlijk ‘vurig’ hoopte, dat hij zou gaan staan, om nog een mooie plaat van hem te kunnen maken. De tijd begon te dringen, het liep al tegen zevenen, nou ja… ik had nog een kwartiertje, want om 7 uur sluit de poort en dan moet ik wel aan de andere kant zijn.
Het begon nu echt te schemeren, dus het licht werd er ook al niet beter op. Gelukkig… het leek wel of Hubertus mijn gedachten geraden had, want na enige tijd kwam hij in beweging en na enkele pogingen stond hij overeind. Dat opstaan ging erg moeizaam en helemaal niet zo vanzelf, zoals ik van hem gewend was, Integendeel zelfs, je kon merken dat er iets met hem aan de hand was. Maar… wat?
Al strompelend kwam Hubertus naar de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Afwachten…
Nadat hij was opgestaan, kwam hij bijna strompelend naar de bosrand, het lopen kostte hem blijkbaar best veel moeite. Allerlei gedachten vliegen door je hoofd, want je weet natuurlijk heel goed, dat hij zich danig heeft geweerd in de bronst op de Wildbaan, maar daarna hadden we hem uit het oog verloren.
Toen ik eenmaal thuisgekomen, het filmpje terugkeek, dat ik van hem maakte, zag ik bij het opstaan van Hubertus, dat hij tussen de hoeven van zijn rechter-voorpoot, aan de onderkant, een stukje hout, een takje of iets dergelijks, had zitten. Blijkbaar zat het er tussen geklemd, of ingedrukt en belemmerde het Hubertus om er goed op te kunnen staan en/of lopen, tenminste als hij z’n poot neerzette deed hij dat uiterst voorzichtig. Een pijnlijk gezicht deed de rest!
Op dit beeld uit het filmpje is duidelijk het stukje hout te zien – Screenshot: ©Louis Fraanje
Ingrijpen…
Ik kreeg best wel een beetje met hem te doen, dat klinkt misschien in de oren van een nuchtere jachtopzichter of wildbeheerder, ietwat ‘kinderachtig’, maar het is wel zo. Op zo’n moment zou je iets willen doen, maar toch zullen we in eerste instantie ‘de natuur haar gang moeten laten gaan’. Zoiets gebeurt wel vaker met dieren in het wild en meestal komt het vanzelf wel weer goed. Maar, Hubertus is toch een beetje een verhaal apart en mag hij daarom gerust, wat ons betreft, wat extra zorg krijgen
Nou… eerst maar eventjes afwachten en hem de komende dagen goed in de gaten houden en daarbij maar hopen dat het vanzelf loslaat. Als dat niet lukt en zijn toestand verergerd, dan zal er – samen met de jachtopzichter – die ik inmiddels op de hoogte heb gebracht, ingegrepen moeten worden. We houden u op de hoogte!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 52
********************************************************************************************************************************************
Bekijk ook de beide filmpjes eens:
____________________________________________________________________________________________________
Hubertus eerder op de dag…
Eerder op de dag maakte natuurfotograaf Martijn Groenheiden uit Arnhem ook een filmpje, toen was er blijkbaar nog niets aan de hand met de voorpoot van Hubertus.
Op de achtergrond hoort u de schietoefeningen van het ISK de Harskamp:
