In de Amerongse Bovenpolder
De populieren zijn kaal – Foto: ©Bas van Dijk
Er komt altijd een dag in de herfst, waarop er iets verandert in de natuur. De definitieve afrekening met het laatste restje zomer, waarna alleen de komende winter nog telt. Vrijdag 2 november is zo’n dag. Het laatste uurtje daglicht breng ik door in de Amerongse Bovenpolder.
De hoge populieren die een paar dagen terug nog hun gouden kruinen in het ijlblauw omhoog staken, zijn kaal, hun toppen gevuld met kramsvogels en koperwieken. In onrustige vlagen duiken ze naar beneden, de meidoornhagen in. Daar doen ze zich tegoed aan een overvloed van bessen.
Met enige regelmaat verschijnt er een rover op het toneel, die woest door het landschap jakkert. Eerst een havik, later een slechtvalk. De hagen en houtwallen braken dan lijsters, die de vlucht recht omhoog kiezen; de toppen van de populieren in.
Als ik onder zo’n populier het schouwspel sta te bekijken, vallen de eerste regendruppels. “Daar heb je het al”, mompel ik zachtjes maar dan zie ik dat het geen regen is. Het zijn bruinrode poepjes met pitten, bij honderden uit de boomkruinen omlaag gescheten.
Verrassing
De populier heeft naast een regen van uitwerpselen nog een verrassing in petto. Een bever heeft kennelijk zijn tanden in de boomschors gezet. Een nieuwkomer in deze uiterwaard, die ik nauwlettend ga volgen deze winter.
Onder de eeuwenoude knotwilgen vliegt er een steenuil voor me uit van boom naar boom. Deze icoon van het historische boerenlandschap bestaat hier nog bij de gratie van de oude knotbomen, waaronder een soort intieme schemer hangt. Ik zoek naar braakballen, maar vind ze niet.
Een bever heeft kennelijk zijn tanden in de boomschors gezet – Foto: ©Bas van Dijk
Berenvel
In het westen toont de lucht roze strepen in somber grijs. Een grote zilverreiger wiekt er traag doorheen, boven de Rijn blaast de herfst de roep van een eenzame wulp in flarden. Als ik nog in een berenvel rondliep, zou ik weten dat ik me klaar moest maken voor de winter. De onrustige lijsters, de grijze lucht, de kille, naar noordwest draaiende wind, de jakkerende slechtvalk, de wulp: ze zouden het me vertellen. Maar de boodschap aan het berenvel is me, ondanks m’n jas van 21ste eeuws drielaags Goretex, ook dit keer niet ontgaan.
Ook gepubliceerd op: Basnatuurlijk 7 november 2016
