Ontmoeting in de stromende regen
Eindelijk hebben we weer eens iets vernomen van onze grote vriend Hubertus, het heeft even geduurd, maar gisteravond was het dan toch raak. Fransien en ik waren op weg naar huis, nadat we op familiebezoek in Voorst waren geweest en konden nog net voor vijf uur de poort van NP De Hoge Veluwe bij Hoenderloo binnenrijden. In de hoop, dat we heel misschien Hubertus zouden zien, omdat we vernomen hadden, dat hij weer gesignaleerd was op zijn oude ‘stekkie’, tussen de Kronkelweg en de Heidebloem. Het had bijna de hele dag geregend en ook gisteravond is het niet droog geweest en ieder weldenkend mens blijft natuurlijk thuis met zulk weer, maar… we hadden geluk!
Daar zit onze vriend, in de regen op het weitje van de Heidebloem – Foto: ©Louis Fraanje
Een glimp
Toen we bij het “Stenen Hert” van John Raedecker waren aangeland en daar even stonden, twijfelden wij of we nu links- of rechtsaf zouden gaan, want de laatste keer – op 17 oktober – hadden onze vrienden Florus en Jannie hem daar ergens ontmoet. Mede, omdat we links – ondanks de regen en schemer – geen enkele beweging konden ontdekken, kozen we ervoor om rechtsaf in de richting van de Heidebloem te rijden. Heel langzaam reden we – al turend links en rechts – in de hoop een glimp van onze grote vriend op te vangen, in de richting van de Heidebloem, maar… helaas niets te bekennen.
Vrijbuiter Hubertus…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Het weitje
Toen we in de bocht, bij de zandweg waren aangekomen, die net naast de Heidebloem ligt, de verrekijker gepakt en de weg afgespeurd, maar ook hier was geen spoor van het hert te ontdekken. “Wat jammer, ik hoopte zo, dat we hem nu eens weer zouden zien” zeg ik tegen Fransien. Ik was nog niet uitgesproken, of… ze fluistert: “Louis, kijk eens even verder op het weitje van de Heidebloem, want ik zie daar iets”. Als ik de wagen een eindje verderop stilzet en wij met de verrekijker het weitje afspeuren, zie we hem – rustig herkauwend – zitten, zich totaal niets aantrekkend van de regen, die gestaag naar beneden valt..
Zo laat nog bezoek en met dit weer, nee… toch? – Foto: ©Louis Fraanje
Eigen wissels
Onderweg hierheen, had ik al verschillende keren tegen Fransien gezegd, dat ik hoopte hem eens tegen te komen in het kleurrijke herfstbos, wat zouden we een mooie platen van hem kunnen maken. Maar… niets van dat alles, nee… Hubertus die trekt zijn eigen wissels, zoals we van hem gewend zijn en daar zullen we het mee moeten doen, het is niet anders. Dus, ondanks de regen en het nu snel minder wordende licht, de fotospullen uitgeladen en aan de bak. Parapluutje in de linkerhand en met de vinger aan de ontspanknop, om toch nog te proberen iets vast te leggen op de gevoelige plaat.
Och, met de nieuwe NIKON D500, kun je nog aardig uit de voeten met zulke onvoorziene omstandigheden. Natuurlijk mag je geen wonderen verwachten van zo’n camera, want het licht was echt ‘nul komma nul’. Toch lukte het – hoewel wat korrelig – onze ‘vrijbuiter’ in de lens te vangen. Met dit weer kun je dan ook geen wereldplaten schieten, maar wat geeft het? Naast het fotograferen, probeerde ik – met kunst en vliegwerk – ook wat te filmen en terwijl ik daarmee bezig ben, komt Hubertus overeind, geweldig om te zien, kijk straks hieronder maar eens!
Oog in oog, met een blik van herkenning – Foto: ©Louis Fraanje
Beroemdste hert
Terwijl ik zo bezig ben om hem – vanaf de weg – te fotograferen, komt er een auto aanrijden, als hij vlakbij is, wordt het raampje naar beneden gedraaid en een bekende stem zegt: ” “O, ja, altijd dezelfde die weer en wind trotseren, man het is bijna donker en dan die regen! Lukt zo’n plaat nog wel?” Het is boswachter Henk Ruseler, die op weg naar huis is, een oude bekende van ons. We kletsen wat heen en weer over “Hubertus”, want ook hij is – net als wij – helemaal weg van dit ‘bijzondere’ hert, dat inmiddels het beroemdste hert van de Veluwe genoemd mag worden! Nee, over zo’n hert raak je niet uitgepraat en daarmee is – letterlijk en figuurlijk – dan ook niets teveel gezegd, beamen boswachter Ruseler en ik aan het eind van ons gesprek.
Hubertus, de ‘stoere’ jongen van de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Tenslotte…
Als de boswachter is weggereden, probeer ik nog wat plaatjes te maken, maar het is nu echt over en uit. Ik moet stoppen nu, gelukkig is Hubertus weer een beetje de oude en ook het lopen gaat beter, dus wat hebben wij nog meer te wensen?Ook Fransien vindt het nu welletjes en zegt: “Kom, we gaan, we hebben hem gelukkig weer even gezien en dat is toch fantastisch, dat is toch weer een kadootje!” Ze heeft volkomen gelijk, dus worden de fotospullen ingepakt en de thuisreis aanvaard.
Wat een dag, met al die regen, maar met een ‘afsluiter’ als deze, kan hij niet meer stuk, want – ondanks de regen – kreeg deze ‘natte’ herfstdag een ‘glansrijk’ einde. We hopen – bij gezondheid – nog veel van zulke mooie ‘natuurmomenten’ te mogen beleven en te kunnen publiceren op ons weblog oftewel natuurdagboek!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 56
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
