“Hubertus” tijdens de winterperiode
In de loop van dinsdagmorgen 6 december 2016 kreeg ik van Mister Veluwe (Louis Fraanje) een telefonische mededeling: “Ton, hij ligt hier nabij het fietspad”! Nu vragen de trouwe lezers van “De Veluwenaar” zich vermoedelijk af of dit verhaal bedoeld is voor een cursus code ontcijferen. Ik kan u gerust stellen. Dat is beslist niet de bedoeling. Voor de harde kern onder de amateur-natuurvorsers op De Hoge Veluwe is een dergelijk telefoontje echter gesneden koek. Daarmee wordt bedoeld dat het inmiddels legendarische hert Hubertus te vinden zou zijn nabij het wildweitje “De Heidebloem”.
Een ‘uitgeslapen’ Hubertus rekt zich eens even flink uit – Foto: ©Louis Fraanje
Idyllisch landschap
Het was die morgen schitterend mooi helder/zonnig weer met lichte vorst. Hierdoor was de vegetatie op maaiveldhoogte wit bevroren. In een dergelijk idyllisch landschap willen wij toch allemaal wel “onze Hubertus” ontmoeten? Maar ja, dat is nu eenmaal niet voor een ieder weggelegd, anders als deze “pensionado”, om direct met de hele fotohandel in de auto te springen om naar het Park De Hoge Veluwe te sjezen.
Woudloper Ton met statief en fototoestel + telelens op de nek – Foto: ©Louis Fraanje
Hele tippel
Ongeveer vijf- en twintig minuten later was ik via de ingang Hoenderloo ter plaatse. Nadat ik mijn auto naast het rijwielpad en in de nabijheid van “het stenen hert” had geparkeerd, zag ik spoedig “Mister Veluwe” al in de verte met zwaaiende armen staan om mijn aandacht te trekken. Met het zware Gitzo statief en fototoestel + telelens op de nek bleek het nog een hele tippel voor deze structurele rug/hernia patiënt. Maar ja… met “Huub” in beeld worden terstond alle fysieke klachten gelukkig enigszins verzacht.
Hubertus trekt het open veld over in de richting van de bos-singel – Foto: ©Ton Heekelaar
Bijgepraat
Nadat Fraanje mij vluchtig had “bijgepraat” bleek dat het hert kort voor mijn komst was opgestaan om aan de wandel te gaan. Automatisch de hamvraag: Waar gaat “Huub” nu naar toe? Wij zagen dat het dier op zijn gemak – van ons af – het open veld over trok in de richting van de bos-singel.
Hubertus in een wit bevroren landschap – Foto’s onder: ©Ton Heekelaar
Onzichtbaar
Na enig heen en weer gedrentel zagen wij in de verte dat het hert aldaar tegen het struweel lekker in het zonnetje ging zitten. Uit ervaring konden wij met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid inschatten dat “onze Hubertus” nu rustig de tijd zal nemen om te gaan herkauwen en… langdurig te slapen. Dat betekende dat het hert nog wel geruime tijd op die plaats zal blijven zitten. Voor de goede orde vermeld: Dat voor de doorsnee wandelaars en/of fietsers het zittende hert in het landschap onzichtbaar was opgegaan!
Hubertus rustend in de middagzon – Foto: ©Ton Heekelaar
Omtrekkende beweging
De afstand voor onze telelenzen was nu veel te groot om nog een kwaliteit plaat te kunnen schieten. Dus zat er voor deze natuurvorsers niets anders op om te proberen via een omtrekkende beweging te kijken of we korter bij het hert konden komen. Met de nodige inspanning en een bezwete rug gelukte het ons een wandelpad in de nabijheid van het rustende dier te vinden. Via een kleine opening in het struweel van de bos-singel konden wij gelukkig nog een aantal plaatjes van de zittende Hubertus schieten (Zie foto’s onder).
De afstand voor onze telelenzen was nu veel te groot – Foto: ©Louis Fraanje
. Winterperiode
Het was voor deze natuurvorsers na een paar uur wel mooi geweest om afscheid van “Huub” te nemen. Dan kan ook het hert tijdens de winterperiode – ongestoord – verdergaan met zijn dagelijkse langdurige rustperiode(s). Biologisch vertaald: dus in de winterperiode zuinig omgaan met energie omdat ook bij “onze Hubertus” duidelijk de sporen van de afgelopen bronstperiode – in gewichtsverlies – zijn tol heeft geëist. Waarvan akte en… wordt ongetwijfeld vervolgd.
