Ganzen-invasie in het Binnenveld
Ieder jaar weer komen de ganzen in steeds grote aantallen naar het Binnenveld en soms vraag ik mij wel eens af, of ganzen de nieuwe weidevogels moeten worden genoemd. De intensieve bewerking van de Nederlandse graslanden doet steeds meer traditionele weidevogels de das om. Na de kemphaan, tureluur en grutto lijken nu ook kievit en scholekster op hun retour, maar met de ganzen gaat het fantastisch.
Op dezelfde plekken waar de weidevogels het in het voorjaar niet meer bolwerken, floreren de ganzen er tijdens de wintermaanden. Canadese gans, grauwe gans en brandgans zijn volgens SOVON inmiddels broedvogels in ons land: in totaal geschat maximum winter/doortrek 510.000 exemplaren (2005-2010). Dat zijn er dus nogal wat bij elkaar genomen en… of we daar nu allemaal zo blij van worden, dat is de grote vraag!
Een weiland vol met grauwe ganzen – Foto’s: ©Louis Fraanje
Een vreemde gans
Op zaterdagmorgen 10 december jl. was ik door het Binnenveld aan het zwerven, toen ik op een gegeven moment het aanzwellende geluid van een troep ‘gakkende’ wilde ganzen vernam. Opeens was de hemel vol vogels, bij honderden tegelijk streken ze neer in het vlakbij gelegen weiland. Enorm, wat een aantallen en tussen al die grauwe ganzen, ontdekte ik ook een ‘spierwitte’ gans, die als een ‘vreemde eend/gans’ in de bijt, wel heel erg opviel.
Och, zoiets gebeurt natuurlijk vaker in een ganzenfamilie en de rest had er blijkbaar ook totaal geen moeite mee en was hij dus helemaal geaccepteerd door de groep. Toch was het voor mij een bijzonder moment en in gedachten zie ik mij al als Nils Holgersson op de rug van de gans zitten en naar het hoge noorden vliegen. Daarnaast, stond dat ‘wit’ namelijk in een schril contrast met al dat ‘grauw’ er omheen, net een soort van ‘lichtpuntje’ in deze donkere dagen voor Kerst.
Tussen al die grauwe ganzen stond een ‘spierwitte’ gans – Foto: ©Louis Fraanje
Langoren
Dan… wordt plotseling mijn oog naar iets heel anders getrokken, want tussen al die ganzen zie ik, links van de witte gans, opeens een paar ‘langoren’, die aan een tweetal hazen toebehoren. Door hun grauwe en grijs-bruine vacht vielen ze bijna niet op tussen deze grote vogels. Als het stel op de lopers komt en er als een speer vandoor gaat, vallen ze nog eens extra op. Ze rennen achter elkaar aan en het gaat nu dwars door de troep ganzen, tjonge… jonge… wat een spektakel. Heel even draaien ze rondjes om elkaar heen, huppelen wat en dan bespringt de ene haas de andere, conclusie; een paartje. Rammelaar en Moertje.
Dan opeens komen van links (zie pijl) de hazen op de lopers – Foto: ©Louis Fraanje
Schitterend schouwspel
Het is deze morgen bewolkt en ‘grauw’ buiten in het veld en een beetje motregen doet de rest, om mij het fotograferen te bemoeilijken, maar de sfeer is ‘uitstekend’ en streelt – als het ware – de ziel. Gelukkig heb ik mij niet laten leiden door het sombere weerbericht, maar ben ik ‘simpelweg’ mijn hart gevolgd. Want… was ik thuis gebleven, dan had ik dit ‘schitterende’ schouwspel moeten missen, dus heb ik nu alle reden tot blijdschap en weet ik ook gelijk weer ‘hoe de hazen lopen’ vandaag!
De hazen rennen achter elkaar aan en het gaat nu dwars door de troep ganzen – Foto: ©Louis Fraanje
Onberekenbaar
Dat is nou het leukste van alles, dat ‘onverwachtse’ dat je zomaar overvalt, je bent heel intensief ganzen aan het observeren en ineens komen er vanuit het niets een stel hazen tevoorschijn. Binnen de kortste keren wordt je gegrepen door hun ‘liefdesspel’ en volg je hen – letterlijk en figuurlijk – op de voet. Dat onberekenbare, waar we het inmiddels al vaker over hebben gehad, dat geeft nu juist een extra ‘dimensie’ aan het ‘bonte’ buitenleven. Hoe grauw en somber zo’n decemberdag er dan ook in eerste instantie uit kan zien, des te kleurrijker hij uiteindelijk is geworden.
Een buizerd is even verder op een heiningpaal neergestreken – Foto: ©Louis Fraanje
Ouderwets genieten
Ik ben zo intens bezig geweest met de hazen, dat de buizerd, die ondertussen even verder op een heiningpaal is neergestreken, mij niet eens was opgevallen. Door de dichte bewolking en de grote afstand, lukt het mij niet om hem goed in beeld te krijgen. En… dichterbij komen, dat gaat hem niet worden, want zodra ik mij in het weiland begeef, gaat de hele troep op de wieken en is de verstoring te groot, dus gewoon maar blijven staan, waar je staat. Och… waarom zou ik het doen, dit was toch weer ‘ouderwets’ genieten en die buizerd, nou die kom ik heus nog wel vaker tegen!
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
