Een ‘uitgeslapen’ Hubertus…
Toen wij begin vorige week, na een drukke dag in Apeldoorn, weer op weg naar huis waren, zijn we nog even over de Hoge Veluwe gereden. We waren net het open veld van ‘De Bunt’ voorbijgereden, toen Fransien links van de weg het hert Hubertus ontdekte. Ze riep: “Stop, daar links tussen de bomen zie ik Hubertus!” Nou… wat doe je dan, als man zijnde? Dan hang je gelijk in de remmen, gaat de versnelling in de ‘achteruit’ en ga je poolshoogte nemen. Jawel hoor, daar zat meneer, heel onopvallend tussen de jonge sparren op zijn gemakje te herkauwen.
Daar zat Hubertus heel onopvallend tussen de jonge sparren – Foto: ©Louis Fraanje
Een hele tijd
Dus, cameraspullen uitgeladen en in stelling gebracht en… maar hopen dat het allemaal niet te lang zal duren voor hij op zal gaan staan, want we hadden het voor vandaag wel weer gehad. Fransien had zoiets van, ‘al weer’ en vond eigenlijk, dat we maar beter door konden rijden. Want… het kon misschien nog wel weer eens een hele tijd duren, voordat onze Hubertus het beliefde om overeind te komen, dat wisten we tenslotte bij ervaring. “Als hij na een half uur nog niet is opgestaan, gaan we er vandoor,” opperde Fransien, “want we hebben vandaag genoeg beleeft!” (Zie foto’s onder).
Machtig gebeuren
Ze had natuurlijk volkomen gelijk, want het was niet de eerste keer dat we ‘oog in oog’ met Hubertus stonden, maar ja… ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ en op de één of andere manier, wordt je toch steeds weer naar hem toegetrokken. Daarnaast, is het ook zo, dat als Hubertus een tijdje heeft zitten herkauwen en hij komt overeind, dan is dat altijd een ‘machtig’ gebeuren. Dan rekt hij zich helemaal uit en lijkt hij net op een levensgroot standbeeld.
Dat overkwam ons een tijdje geleden nog, alleen toen hadden we niet echt een mooie achtergrond en nu was dat wel het geval. Hubertus had mij direct in de gaten, gooide zijn kop achterover en snoof eens even goed, om vervolgens weer rustig verder te gaan met herkauwen. Een duidelijk gegeven, dat hij weer helemaal op de hoogte is en weet ‘hoe de hazen lopen’ en zich geen zorgen hoeft te maken om die ‘witgebaarde’ kerel daar aan de bosrand.
Opeens gooide hij zijn kop zo ver mogelijk achterover en gaapte – Foto: ©Louis Fraanje
Ultieme moment
De wens, is de vader van de gedachte en ik hoopte maar dat hij mijn geduld niet te lang op de proef zou stellen. Het leek wel ‘telepathie, want na een goed half uurtje, vond Hubertus het blijkbaar welletjes en kwam in de benen. Ik was er nu helemaal ‘klaar’ voor en stond gespannen te wachten op het ultieme ‘moment’, dat nu gin g komen. Hij schudde zich eens even lekker uit en zakte even iets door de achterbenen, kwam langzaam naar voren en… toen?
Toen liep het toch allemaal heel anders, dan dat ik verwachtte, want… net op het moment, waarop hij normaal altijd zijn kop helemaal naar voren trok en dan op een heel arrogante manier naar onderen keek, gooide hij nu zijn kop zo ver mogelijk achterover en gaapte. Het leek net of hij zou gaan burlen, maar het geluid bleef weg!
Terwijl hij zo gaapt, lijkt het wel op burlen in de nabronst – Foto: ©Louis Fraanje
Mitrailleur geluid
Het burengerucht!
Afijn, dit was ook best heel grappig om te zien en het leek op de foto’s wel, of het een beetje ‘nabronst’ was, hoewel wij natuurlijk wel beter wisten. Naast het fotograferen, heb ik ook het een en ander gefilmd, dan kunt u met wat geduld, halverwege het filmpje, het ‘opstaan’ van dichtbij eens meemaken.
Op de achtergrond is het onophoudelijke mitrailleur-geluid van het ISK–Infanterie Schietterein Harskamp duidelijk te horen. Al moet ik er wel eventjes bij vertellen, dat Hubertus en ook het andere wild op de Hoge Veluwe, zich daar blijkbaar weinig van aantrekken. Die zijn dat ‘lawaai’ zo onderhand wel gewend en weten niet beter.
Burengerucht(anekdote)
Heel anders reageerde een hele tijd geleden, een bezoekster van het Park hierop. Deze kwam – totaal ontredderd – bij de receptie van het Bezoekerscentrum en riep: “Dat er op De Hoge Veluwe gejaagd werd, dat had ik al wel vernomen, maar dat jullie daar nu ook al mitrailleurs voor gebruiken, dat gaat mij toch echt te ver!” Waarop de receptioniste, met een ingehouden glimlach, de bewuste persoon uiteindelijk heeft kunnen overtuigen, dat het de ‘buren’ waren, die dit ‘gerucht’ veroorzaakten. Het kan verkeren!
Een ‘uitgeslapen’ Hubertus…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Bijzonder
Al met al, was het weer een mooi moment om deze keer een ‘uitgeslapen’ Hubertus te fotograferen, al liep het deze keer allemaal anders, dan verwacht. Het is en blijft voor ons als natuurliefhebbers, een ‘bijzonder’ dier, ondanks alle op- en aanmerkingen van anderen, dat interesseert ons absoluut niet. Wij en onze vrienden, hebben iets met “Hubertus” en daar durven wij ook rustig voor uit te komen. Daar vertellen- en schrijven wij dan ook graag over, zolang wij hiervoor in de gelegenheid zijn en blijven.
Hubertus is en blijft een bijzonder hert, dat valt niet te ontkennen – Foto: ©Louis Fraanje
Waar vindt men nog zo’n land…
Het is toch ‘onvoorstelbaar’ dat een vijfjarig hert als Hubertus, al 22-ender is en dat er zoveel mensen, daar dan ook op deze manier, van kunnen en mogen genieten! Schreef Ir. C.H.J. Maliepaard niet eens: “Waar vindt men nog zo’n land…” en gaf hij dit ook mee als titel van zijn schitterende boek over de Veluwe, dat in de 60-er jaren verscheen.
Een prachtig standaardwerk over de dierenwereld van de Veluwe, waar de bekende natuurfotograaf Fred Hazelhoff en hertenkenner Dick van den Hoorn het fotomateriaal voor leverden, zij allen zijn inmiddels overleden, maar hun ‘gedachtegoed’ blijft voortleven op onze onvolprezen Veluwe.
Voor een ieder, die hart heeft voor ons mooie Veluweland, is dit een boek dat je echt gelezen moet hebben, om iets te kunnen begrijpen van het dierenleven op de Veluwe. Het is antiquarisch nog wel te krijgen, kijk maar eens op: www.boekwinkeltjes.nl
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 64
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
