Het lijkt soms wel alsof de mensen niet meer stil kunnen zijn…
In het Winter Nummer van Christelijk Magazine de ‘GezinsGids’ – jaargang 69 dat vrijdag 15 december 2016 is verschenen, stond een mooie reportage over onze voorzitter Louis Fraanje. Het verhaal is geschreven door journalist Chris Klaasse, die afgelopen herfst met Louis Fraanje in gesprek ging over het thema “Stilte”.
Een klein gedeelte van het artikel publiceren wij hieronder, de rest kunt in het betreffende blad terugvinden.
De bijbehorende foto’s werden gemaakt door fotograaf Samuel Otte.
Louis Fraanje in het stuifzand op de Hoge Veluwe – Foto: ©Samuel Otte
Op pad met natuurgids Louis Fraanje
Louis Fraanje houdt van stilte. Hij is samen met zijn vrouw Fransien vaak in de natuur te vinden.
“We kunnen uren op de hei zitten, zonder iets tegen elkaar te zeggen. We hebben echt geen slecht huwelijk hoor, maar we genieten gewoon ontzettend van de stilte.”
De zon is onder en Louis en zijn vrouw komen Nationaal Park De Hoge Veluwe uit rijden.
“We zijn bij de burlende herten wezen kijken. Niet voor de stilte, want het stikt er van de mensen, maar voor het sociale contact.”
Op een terrasje net buiten Otterlo, onder het genot van een glas verse jus, vertelt Louis over zijn liefde voor de stilte.
Natuurliefhebbers
“Als kind hield ik al van de stilte,” begint Louis, “ik kom uit een groot gezin en als we uit school kwamen, gingen we altijd buiten spelen. We woonden in de buurt van het bos, dus daar was ik vaak alleen te vinden. Ik kon bijvoorbeeld uren naar een spin kijken die een web aan het maken was. Ik vond – en vind – het fascinerend hoeveel energie hij in dat werk steekt. Daar was ik dan een middag zoet mee. Als er vriendjes van school kwamen, nam ik die ook altijd mee naar het bos.”
Als tiener werkte Louis bij een boer, later werd hij vrachtwagenchauffeur en daarna werkte hij in de bosbouw. “Daardoor kwam ik weer veel in het bos. Dat was fijn, want van de boswachters en andere natuurliefhebbers die ik daar ontmoette heb ik veel over de natuur geleerd. Nu ben ik voorzitter van de Jac. Gazenbeekstichting. Die stichting maakt zich hard voor natuurbehoud, verzorgt lezingen en organiseert natuurwandelingen over de Veluwe. Ik ben gids bij die wandelingen. Mijn vrouw gaat vaak mee. Zodoende zijn we regelmatig in de bossen te vinden.”
Twee van de vijf pagina’s in de GezinsGids met het verhaal over de Stilte
Simpele opdracht
Buiten de rondleidingen om zijn Louis en Fransien ook veel in de natuur. “Op lange zomeravonden is dat vooral een genot. In de stilte kom je dichter bij God en jezelf. In stilte word je gedwongen na te denken over het leven. over de pracht van de natuur, over de bedoeling van de Schepping, over alles eigenlijk. Daarom vind ik het zorgelijk dat veel mensen nooit meer een moment van stilte hebben. Als je in gezelschap bent denken veel mensen dat ze altijd maar moeten praten. Soms is het beter om niets te zeggen, zodat er ruimte is om na te denken. Bijvoorbeeld als je bij mensen bent die in de rouw zijn. Dan kan stilte heel waardevol zijn.”
“Het lijkt soms wel alsof mensen niet meer stil kunnen zijn”, zegt Louis terwijl de vrachtwagens op enkele meters afstand over de 80-kilometerweg razen.
“Op een keer had ik een wandeling met een groep van dertig mensen. We liepen over de hei en op den duur zei ik: ‘Nu gaan we vijf minuten lang helemaal stil zijn. Vijf minuten luisteren naar de natuur, verder niets’.
een simpele opdracht, maar het is niet gelukt. Een man begon na een minuut of drie z’n keel te schrapen. Toen was het voorbij met de stilte.”
In de stilte van het oude dennenbos – Foto: ©Samuel Otte
Niet pessimistisch
“Ik ben weleens bang dat er een generatie opgroeit die het verleerd heeft om stil te zijn en rustig na te denken. Door het werken met computers, duwen mensen al hun kennis in het externe geheugen. Daardoor is hun hoofd leeg als dat externe geheugen uit staat. In de stilte hebben ze dan niets om over na te denken en dat is eng. Daarom doodt men de stilte door de muziek, radio of tv aan te zetten.”
Louis gaat verder: “Ik klink nu wat pessimistisch, maar zo ben ik echt niet. Ik probeer net als Luther te leven: ‘Als morgen de wereld vergaat, plant ik vandaag nog een boom’. Elke ochtend, als ik wakker word, sla ik de gordijnen open en dan ben ik God weer dankbaar voor de nieuwe dag.”
Tijdens de wandelingen merkt Louis gelukkig ook dat er nog veel mensen zijn die van de stilte houden.
“Ze vinden het jammer dat de maatschappij ze weinig ruimte biedt om stil te zijn, maar ze zouden het wel willen. Zolang die mensen met een goede wil er zijn, gaat het goed.”
Louis aan de wandel in het herfstbos op de Veluwe – Foto: ©Samuel Otte
Bijzonderheden
“In de stilte kom je er ook achter dat de natuur veel bijzonderheden herbergt die je anders niet zou zien,” gaat Louis verder. “Zo zat ik een keer heel lang op een bankje op de hei, toen ik in de verte een reegeit zag die zich verdacht gedroeg. Ik ging kijken en zag een pasgeboren kalfje. Er lag veel bloed en de afgebeten navelstreng lag er zelfs nog bij. Ik was toen alleen, maar wilde dit graag aan Fransien laten zien, dat ik naar de auto snelde en haar ben gaan halen.
Toen we terugkwamen was alles schoon, al het bloed was weg. Ik wist dat een reegeit dat doet om geen sporen achter te laten voor roofdieren, maar om dat in het echt te zien, is heel bijzonder.”
“Een andere keer stond ik helemaal alleen met de hond, op een heuveltje in de hei. Fransien was er wel, maar stond onderaan dat heuveltje. De zon zakte langzaam achter de horizon. Ik kon kilometers ver weg kijken. Er stond geen zuchtje wind en het was adembenemend stil. Heel bijzonder, je hebt dan het idee heel dicht bij God te zijn.”
Louis in de avond op de heuvel bij Hoog Buurlo op de Veluwe – Foto: ©Fransien Fraanje
Scheppende kracht
Tijdens zijn wandelingen probeert Louis de mensen ook iets over God te vertellen. “Althans, ik probeer ze te laten inzien dat de natuur er niet door een oerknal kan zijn gekomen. Al die schoonheid, daar moet een scheppende kracht achter zitten. Mooi is het om te merken dat sommige seculiere wandelaars mijn inzicht delen, al is het met twijfel.”
Tekst: Chris Klaasse
Eerder gepubliceerd in het Winter Nummer van de ‘GezinsGids’ – jaargang 69 – vrijdag 15 december 2016,
Meer info over: GezinsGids
