Een ‘vreemd’ Edelhert
Wanneer je in de natuur woont en werkt is het vinden van een onderwerp voor deze blog geen probleem en soms komt, zoals een aantal weken geleden gebeurde, het onderwerp bij je aangewandeld. Om tien uur ’s ochtends zat ik thuis achter mijn pc te werken toen twee bruine hertenogen mij aanstaarden.
Twee bruine hertenogen keken door het raam – Foto: ©Henk Ruseler
Het dier bleef zomaar staan grazen wanneer zij het fietsend of wandelend passeerden en moest dus wel iets mankeren.
Het begon allemaal tien jaar geleden met een jonge hinde die in de buurt van het Bezoekerscentrum leefde en spontaan haar schuwheid voor mensen had afgelegd. Onze bezoekers waren in die tijd nog niet erg gewend aan dit fenomeen want regelmatig kregen we meldingen over een edelhert dat zich vreemd gedroeg. Het dier bleef zomaar staan grazen wanneer zij het fietsend of wandelend passeerden en moest dus wel iets mankeren. Maar deze jonge hinde was kerngezond, zette in de buurt van mijn huis ieder jaar een kalf op de wereld en werd zo de stammoeder van een reeks nakomelingen die nooit vluchtgedrag was aangeleerd.
De comfortzone van wilde dieren
Het onbeschroomd gedrag van wilde dieren is mooi voor de bezoekers, maar omdat nogal wat lieden vergeten dat het hier om wilde dieren gaat, geeft het de beheerder soms ook de nodige besogne. Onwetend wordt de comfortzone van de dieren genegeerd of worden ze gevoerd. Vooral het laatste maakt dieren vrijpostig en bedenk dan eens wat een vos, wild zwijn of reiger met zijn tanden of snavel aan verwondingen kan aanrichten.
Hubertus is inmiddels vijf jaar oud en ongewild befaamd – Foto: ©Louis Fraanje
Onze taak als mens…
Onder de nazaten van mijn ‘huishinde’ zijn behalve mijn jeugdige bezoeker nog andere mannelijke dieren en één daarvan “Hubertus” is inmiddels vijf jaar oud en ongewild befaamd. Rond de honderdnegentig kilo zwaar en getooid met een enorm gewei, vertoond hij zich regelmatig langs de weg en wordt dan door menig voorbijganger op de foto gezet.
Ik hoop dat onze bezoekers hun verstand gebruiken en zich realiseren wat een hert met zijn gewei kan aanrichten, want dan kan dit hert nog lang op de Hoge Veluwe zijn sporen trekken. Het is bijzonder dat een steeds groter deel van onze Nederlandse fauna de nabijheid van de mens op zoekt, maar aan ons de taak om ze hun wilde leven toe te staan.
Boswachter Henk Ruseler tijdens een excursie met een groep kinderen – Foto: ©NP De Hoge Veluwe
Tekst: ©Henk Ruseler/Hoge Veluwe
Henk Ruseler (1959) werkt vanaf zijn 19e in de Veluwse bossen. Sinds 1980 woont en werkt hij in het Nationale Park De Hoge Veluwe. Zijn passie voor natuur, schrijven en fotografie komt goed van pas in zijn voorlichtende taak als boswachter. Op zijn blog schreef hij bovenstaand verhaal, waarin hij ook het een en ander over Hubertus en de moeder van dit bijzondere hert verteld.
