Hubertus ontmoet de andere herten…
Gisteren liet Hubertus weer wat van zich horen, of eigenlijk moet ik zeggen ‘zien’, want in deze tijd van het jaar zijn de edelherten niet zo ‘lawaaierig’ als in de bronsttijd. Al vond er vanmiddag ook een klein knokpartijtje plaats, wat ons en ook de herten die Hubertus uitdaagden, weer eens heel duidelijk liet zien, dat hij niet met zich laat sollen.
Toen ik over de Houtkampweg reed en ongeveer ter hoogte van het Zwarte Veld was aangeland, bleek daar net de boswachter bezig te zijn, met wat voer voor de herten uit te strooien. Maar het enige hert, dat zich op dat moment liet zien, was Hubertus. Die stond gewoon op enige afstand van de jeep, te kijken wat er vandaag op het menu stond.
Daar stond Hubertus op enige afstand van de jeep te kijken – Foto’s: ©Louis Fraanje
Een nieuweling
Het blijft gewoonweg heel bijzonder, dat hij niet verblikt of verbloost, als de boswachter de voerplek op komt lopen, al kon ik vanmiddag wel merken, dat hij toch wat alerter was en dat had alles te maken met de persoon, die mee was gekomen met de boswachter. Niet dat Hubertus daar zoveel moeite mee had, maar hij bleef de ‘nieuweling’ in de gaten houden, net zolang totdat deze samen met de boswachter er weer vandoor ging. Toen deze eenmaal weg was gereden, had hij het rijk alleen, tenminste… dat dacht hij, het zou vanmiddag heel anders gaan.
Hubertus kijkt de jeep nog lang na, als deze weg rijdt – Foto: ©Louis Fraanje
Schuwe blikken
Het duurde maar even, of daar kwamen – vanuit het bos – nog meer herten aan en hoewel wij vorig jaar zagen, dat Hubertus dan meestel de benen nam, bleef hij nu heel trots staan. De andere herten keken wat schuwe blikken naar Hubertus en bleven toch op enige afstand van hem. Vol bewondering stond ik dit zo allemaal gade te slaan en inmiddels waren er nog wat mensen bij gekomen, ook onze vrienden Florus en Jannie van den Berg waren van de partij.
Een trotse Hubertus, temidden van de andere herten – Foto’s: ©Louis Fraanje
Geen watje
Na verloop van tijd, gaat het roedel er maar van tussen, hoewel een enkeling het toch weer waagt om op het voer te komen, wat Hubertus helemaal niet zint. Dat laat hij dan ook dadelijk merken, want hij loopt op de indringer af en binnen de kortste keren grijpen de geweien in elkaar. Het gaat niet zo hard en ruig, als in de bronsttijd, maar Hubertus laat wel even goed merken, dat hij zeker niet bang is en dat doet ons allemaal goed. Het is echt beslist geen ‘watje’ zoals sommige mensen misschien mogen denken, omdat hij tam is, zeer zeker niet, hij staat zijn mannetje als het nodig is.
Hubertus duld geen indringers vandaag op de voerplek – Foto: ©Louis Fraanje
Dan grijpen de geweien in elkaar en wordt er gevochten – Foto’s: ©Louis Fraanje
Ongewild befaamd
Zo was het toch weer een prachtige middag, hoewel wat nevelig, de sfeer was goed en zo op de drempel naar het nieuwe jaar toe, doet zoiets je weer goed, dat vonden Florus en Jannie ook. We spraken gezamelijk de hoop uit, dat Hubertus nog een flink aantal jaartjes mee mocht lopen op de Hoge Veluwe, want het blijft een schitterend hert.
Boswachter Henk Ruseler sprak over Hubertus, dat hij mede door alle belangstelling ‘ongewild befaamd’ was geworden. Laten wij dan met elkaar ons best doen om Hubertus deze ‘befaamde’ status te laten behouden en dit edele dier met respect behandelen, dan kunnen we er – bij gezondheid – nog lang van genieten!
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 67
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
