Een heel Nieuw jaar ligt er weer voor ons…
De allereerste gedachte die dan bij mij opkomt is; wat zal het nieuwe jaar ons brengen en wat staat ons nog allemaal te wachten, kortom… wat ligt er allemaal in het ‘verre’ verschiet?
Gelukkig weten we het niet en dat is eigenlijk maar goed ook, want… we zullen er gewoon weer met z’n allen – bij gezondheid – er het ‘beste’ van moeten zien te maken!
Met het verhaal over de witberijpte bomen en struiken op de Ginkelse Heide bij Ede, nog in het achterhoofd, wil ik heel graag weer eens – samen met u – wat winterse herinneringen ophalen!
De oude jachthut in het Veluwse bos – Foto: ©Louis Fraanje
Zwijgend landschap
Zoals ik al even opmerkte, lijkt het mij ook een goed moment, om u weer eens in gedachten mee te nemen naar zo’n ouderwetse winter, waarbij ‘de sneeuw, het landschap het zwijgen heeft opgelegd’. Een schitterende uitspraak, die een oude vriend, lang geleden mij eens toevertrouwde. Daar moest ik vandaag weer aan denken en tegelijkertijd komen dan de herinneringen weer naar boven.
Het is alweer een flink aantal jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren, het was ook in het begin van het jaar ergens in januari en… er lag al vanaf december van het voorgaande jaar sneeuw. Het bospad naar de jachthut lag onder een ‘witte’ deken, alleen de diep uitgereden bandensporen van de jeep, tekenden zich nog vaag af in de sneeuw.
Op het besneeuwde bospad zijn de bandensporen nog vaag zichtbaar – Foto: ©Louis Fraanje
Vierwielaandrijving
Ik had in die tijd een Daihatsu Rocky jeep, een oud ‘bakkie’, maar hij reed prima en bracht mij overal waar ik wilde, soms dwars door de modder of door het mulle zand, het deerde hem niet. Ook over de besneeuwde bospaden, die soms verraderlijk glad kunnen zijn, maar de Rocky tufte er meestal moeiteloos overheen. Een belangrijk onderdeel daarbij, is natuurlijk de vierwielaandrijving, want zonder dat, kun je het wel vergeten in bos en veld. Maar, vandaag ga ik met Jacob de boswachter op pad in de Landrover en blijft de – inmiddels ondergesneeuwde – jeep van mij thuis bij de hut.
De ondergesneeuwde Rocky in het Veluwse bos – Foto: ©Louis Fraanje
Nozems of zwartkielen
Ik verheug mij er altijd weer op, om samen met Jacob door de Veluwse bossen te rijden en te zwerven, hij is ook een echte liefhebber, in één van mijn vorige verhalen heeft u al kennis met hem kunnen maken. Hij weet ook meestal wel zo’n beetje, waar de herten en wilde zwijnen uithangen, vooral de laatste, want die ‘zwart-grijze’ vrijbuiters hebben zijn ‘voorliefde’ en die delen we samen. Die ruige en onberekenbare ‘zwartkielen’ noemt hij de ‘nozems‘ van het bos, een naam die ons heel herkenbaar in de oren klinkt, als we terugdenken aan die mooie tijd van toen.
Jacob met zijn jeep op een winterse Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Groene mannen
Als ik in de verte de jeep van Jacob hoor, loop ik alvast naar de harde weg, dan hoeft hij niet eerst helemaal het bospad naar de jachthut op te rijden. Eenmaal in de jeep gezeten, voel ik mij de koning te rijk, je ruikt en voelt ‘onmiskenbaar’ het veld bij deze ‘groene’ mannen. De boswachter praat honderduit over zijn belevenissen van de afgelopen tijd en hij vindt in mij altijd een ‘luisterend’ oor. Zo rijden we door het sprookjesachtige winterlandschap van de Veluwse bossen en genieten beiden van dit schitterende decor.
Het sprookjesachtige winterlandschap van de Veluwse bossen – Foto: ©Louis Fraanje
Onwerkelijk
Als ik het raampje van de jeep naar beneden draai en mijn oor te luisteren leg, lijkt het wel of het buiten nog ‘stiller’ is dan anders, het rustige gebrom van de motor doet daar niets aan af. Heel onwerkelijk misschien en dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit, dat het niet zo vaak meer voorkomt, dat alles bedekt ligt onder een witte deken. Mede ook daardoor is het voor ons extra ‘genieten’ en druipt de nostalgie en romantiek er weer als vanouds vanaf, maar wat geeft het, hier wordt je toch gewoon heel erg gelukkig van!
Twee ‘overlopers’ in de sneeuw op zoek naar voedsel- Foto: ©Louis Fraanje
Overlopers
Dan… opeens, als we net de bocht in de weg doorgereden zijn, zien we rechts van ons, tegen de bosrand, iets bewegen. “Overlopers” fluistert Jacob, “nog twee biggen van een late worp van vorig jaar, ze zien er goed uit en smaken nog beter, als ze op je bordje liggen. Altijd beter, dan zo’n ‘ouwe’ zeug of keiler, dan mag je wel een motorzaag hebben in plaats van mes en vork.” Ja, dat is de taal van een ‘woudloper’, die denkt verder en praat ook altijd wat anders dan de gewone doorsnee wandelaar. Nuchter en zonder omwegen, het beestje – letterlijk en figuurlijk – bij de naam noemen, gewoon recht voor zijn raap, een buitenman in hart en nieren.
Daarbij is de jacht een onderdeel van zijn bestaan en zorgt Jacob, samen met deskundige jagers, goed voor zijn wild. Een buitenstaander zal dat misschien niet begrijpen, maar zonder een goed ‘wildbeheer’ wordt het een ‘rommeltje’, daar hebben we elders genoeg voorbeelden van gezien en nog. Maar vandaag is dat niet aan de orde, vandaag is het kijken en genieten van onze ‘zwartkielen’ in de sneeuw.
Zijn kop is bijna onzichtbaar geworden…
… en nu is het net een clown – Foto’s: ©Louis Fraanje
Sneeuwmasker
Van de twee overlopers, gaat er eentje bijna direct van tussen, maar de andere steekt zijn kop in de sneeuw en gaat op zijn gemak staan ‘wroeten’ zoals we al wel vaker gezien hebben. Een heel bekend gedrag bij de zwijnen en tegelijkertijd ook heel komisch als ze zo met hun kop in de sneeuw aan het ploegen zijn. Als hij dan ineens met zijn kop omhoog komt en ons aan staat te kijken, kan ik mijn lachen niet inhouden en ook Jacob zit te ‘schuddebuiken’ achter het stuur.
Daar… rechts onder de struiken zien we iets donkers – Foto: ©Louis Fraanje
Slappe lach
Als we weer een beetje zijn bijgekomen van de lach, oppert de boswachter: “Tjonge, jonge, wat een kop zeg, net een clown in het circus, je zou ‘m eens een spiegel voor moeten houden, wat zou ‘ie schrikken van z’n eigen!” Terwijl we zo even de slappe lach hebben, wijst Jacob ondertussen naar iets onder de besneeuwde struiken, iets donkers en iets dat groter is dan de twee overlopers bij elkaar. Wat zullen we nou weer krijgen? Daarover meer in het volgende deel.
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 13
