Verbroedering met Hubertus op het Zwarte Veld
Het had een vrijdagnacht aardig gesneeuwd en het meeste was blijven liggen, ook een zaterdag lag er nog wel wat. Dus zijn Jannie en ik afgelopen zaterdagmiddag op de Hoge Veluwe aan het rond wezen kijken of we nog mooie plaatjes konden schieten van het winterse landschap. Daarnaast, waren we nieuwsgierig of er nog herten bij het Zwarte Veld zouden lopen en – wie weet – zagen we Hubertus nog. Want de laatste keer had onze vriend Louis Fraanje hem daar ook gezien en daarover geschreven in het vorige deel. Meer lezen >>
Damp uit neusgaten
Toen we net na half drie bij het Zwarte Veld arriveerden, liep er een roedel geweidragers van meer dan tien stuks bij elkaar, een prachtig gezicht om ze zo te zien staan en daarbij de damp uit hun neusgaten te zien komen vanwege de lage temperatuur. De grond was bedekt met een aardige sneeuwlaag, maar de bomen op de achtergrond waren al sneeuwvrijl, dat was wel een beetje jammer voor het mooie winterse plaatje.
Roedeltje kaalwild
Helemaal rechts in beeld zagen we tot onze verbazing een roedeltje kaalwild van vier hindes, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt in al die jaren dat we in het Park komen. Blijkbaar waren ze hun oriëntatie een beetje kwijt door het besneeuwde bos of iets van dien aard. Ze bleven dan ook niet lang in de buurt van de geweidragers rondhangen, maar gingen er al snel vandoor. Ook waren er twee geweidragers met elkaar in gevecht geraakt, een heel apart gezicht in de winter, dan verwacht je dat helemaal niet.
Hubertus
Mede door het knokpartijtje van de twee geweidragers, hadden we in het geheel niet in de gaten dat onze ‘Huub’ zich tussen de herten in het roedel bevond. We ontdekten hem eigenlijk pas, toen het roedel wat uiteen viel, ineens stond hij daar, helemaal links naast enkele soortgenoten. Hij keek een beetje dromerig voor zich uit en – zo te zien – ging het hele gebeuren daar op het Zwarte Veld, allemaal wat langs hem heen.
Indruk gemaakt
Net zoals het de vorige keer bij Louis ging, zien wij ook hier met eigen ogen, dat de andere herten van het roedel zich er niet meer druk om maken, dat Hubertus zich bij hen heeft gevoegd. Blijkbaar heeft Hubertus dan toch indruk op de anderen gemaakt en hebben ze hem – in ieder geval voorlopig – geaccepteerd in hun roedel. Terwijl Hubertus wat dromerig voor zich uit staat te koekeloeren, kijken de andere twee niet op of om.
Gebroederlijk
Op een gegeven ogenblik hebben de herten genoeg gegeten en trekken ze in de richting van het bos aan de rechterkant, zoals gewoonlijk via het brede bospad, waar Louis Hubertus het laatst had gezien. Ook nu weer zien wij hem samen ‘gebroederlijk’ optrekken met de andere herten van het roedel, zonder problemen trekt hij met hen mee de dekking in.
De tijd zal het leren…
Als we zo Hubertus voorbij zien komen, zien we achter op zijn schoft een kleine beschadiging zitten, tenminste zo te zien is daar een stukje in zijn vacht helemaal kaal. Misschien stelt het weinig voor en valt het mee, we zullen het vanzelf wel merken, hij heeft tenslotte wel voor heter vuren gestaan en al vaker wat gehad.
Of Hubertus zich nu voorgoed bij het roedel geweidragers heeft aangesloten, daar valt nu nog weinig van te zeggen. Het is en blijft natuurlijk een ‘einzelgänger’, dus het zou nog best eens kunnen, dat hij straks in het voorjaar, het roedel gaat verlaten en er weer alleen op uittrekt. De tijd zal het leren…, zullen we maar zeggen.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 68
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook even het filmpje van Jannie: