Reewild heeft geen last van natte voeten
Met het hazen-avontuur in het “Rauwe Veld” nog in mijn achterhoofd, vroeg ik mij enkele dagen later af, hoe of het met de reeën in het Binnenveld zou zijn. Dus was ik maar weer eens aan het zwerven gegaan en kwam ik via de Kooiweg in de buurt van de “Hooilanden” terecht. Een laag en nat weidegebied met hier en daar een aantal lage dijken, mocht de dichtbij liggende Grift eens hoog water hebben en het naast liggende land overstromen, dan kunnen de dieren op deze hogere delen hun heil zoeken en droge voeten houden.
Aan het einde van de dijk, ontdek ik een reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
Schortje
Hier en daar lagen nog restanten van de sneeuw, die vorige week gevallen was en het zag er – alles bij elkaar – een beetje troosteloos uit. Maar… ergens helemaal achter op een dijk ontdekte ik een reegeit en toen ik mijn kijker er eens bij ging pakken, had ze mij ook gelijk in de gaten. Tenminste, de oortjes gingen naar voren en het kopje omhoog, een schitterend gezicht natuurlijk, ook kon je nu mooi het korte staartje zien, dat kenners ‘schortje’ noemen. Reegeiten kun je in de winter herkennen aan dat schortje onderaan de spiegel, een lang bosje met haar, een reebok heeft dat niet.
Op de achterkant van de geit is duidelijk het ‘schortje’ zichtbaar – Foto: ©Louis Fraanje
Rauwe Veld
Voor een mooie plaat, stond ze eigenlijk te ver weg en het vreemde vond ik, dat er geen andere reeën in de buurt waren te bekennen, want in de winter zoeken ze elkaar vaak op en vormen soms wel een ‘sprong’ (groep) van wel 10 tot 20 dieren. Dus trok ik maar weer eens verderop, wie weet had ik in het noordelijk gelegen deel van het “Rauwe Veld” wat meer geluk. Het zonnetje kwam nu ook nog even tussen het wolkendek tevoorschijn en dat was een prettige bijkomstigheid, die blijkbaar ook het reewild wat meer naar buiten lokte.
Het jonge reebokje en de geit aan de rand van het moeras – Foto: ©Louis Fraanje
Lekkere hapjes
Daar ontdekte ik even later een reegeit en een jong knopbokje, een kalf van vorig jaar, terwijl hij aan het eten was, kon ik heel duidelijk het beginnende geweitje op zijn voorhoofd herkennen. Een voedselzoekende merel kwam even langs, om te kijken of er in de buurt van het reebokje nog wat te halen viel. Dat zie je wel vaker gebeuren, want door het heen en weer geloop van de reeën, komen er lekkere hapjes tevoorschijn voor de vogels, in de vorm van insecten. En zo helpen ze ongemerkt elkaar de winter door.
Het knopbokje en daarachter de voedselzoekende merel – Foto: ©Louis Fraanje
Kokkende fazant
Dan hoor ik ineens het gekok van een fazantenhaan en gaat mijn blik in de richting van het geluid, daar staat hij eventjes heel mooi in het zonlicht om zich heen te kijken. De camera klikt en de haan staat er ‘gekleurd’ op, ja… ze beginnen nu al aardig op kleur te komen, ook de rode oorlellen zijn nu duidelijk zichtbaar. In het voorjaar bakent de haan zijn territorium af door rechtop te gaan staan en dan luidkeels te ‘kokken'(kakelen). Maar… volgens mij is het nog wat aan de vroege kant, want de balts begint eigenlijk pas in februari of maart. Dan vinden ook de onderlinge gevechten plaats, dat gebeurt meestal in de vroege morgen en de late namiddag, daarover heb ik al eens eerder geschreven.
Deze schitterende fazantenhaan staat er ‘gekleurd’ op – Foto: ©Louis Fraanje
Teddybeer
Als ik mij weer omdraai, om te zien hoe het met de reeën is gesteld, kijk ik het reebokje recht in de ogen, ik veroer mij nu niet meer, want anders kon hij er wel eens vandoor gaan. Maar, alles blijft rustig en zo staan we een paar tellen elkaar aan te kijken van een afstand. Wat zien ze er in de winter toch ‘grappig’ uit met hun dikke winterjas, dan hebben ze wel een beetje weg van een grote teddybeer, tenminste als je het vergelijkt met die smalle kopjes in de zomer.
In hun dikke wintervacht lijken ze wel een beetje op een grote teddybeer – Foto: ©Louis Fraanje
Laveien
Na verloop van tijd, gaat het bokje weer rustig verder met eten, eigenlijk moet ik zeggen ‘laveien’, tenminste zo staat het in de boeken beschreven, maar ik wijk daar nog wel eens van af, ook om het wat begrijpelijker te maken voor de niet ‘ingewijde’ natuurliefhebbers. Hopelijk zullen ze mij dat dan ook niet kwalijk nemen, want zo ben ik zelf ook ooit begonnen, toen ik als kind de natuur introk, maar daarover vertel ik later nog weleens.
De reegeit kijkt ijdens de maaltijd, regelmatig om zich heen – Foto: ©Louis Fraanje
Schraalhans is keukenmeester
Nieuwsgierig speur ik de rand van het moeras weer af en merk dat de geit ook nog ter plekke is gebleven. Deze kijkt zo af en toe eens om zich heen of er onraad is en gaat dan rustig verder aan de maaltijd. Ja. in de winter is ‘schraalhans keukenmeester’ en ligt het allemaal wat gecompliceerder dan in de zomer, want dan is er volop voedsel hier in dit vruchtbare moerasgebied. Vanaf mijn kijkplekje kan ik ze beiden op mijn gemakje observeren en op de gevoelige plaat vastleggen, dus blijf ik voorlopig nog wel eventjes hier in de buurt, want achterin lagen nog meer reeën.
Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 2
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
