In de kou staan wachten op Hubertus
Hubertus blijft de gemoederen bezighouden. Van mijn vriend Florus vernam ik, dat hij op zijn achterwerk aan de rechterkant een lichte beschadiging had opgelopen. Dus… stonden wij samen afgelopen zaterdag bij het Zwarte Veld op de Hoge Veluwe. Toen wij daar zo even aan de bosrand stonden te wachten met onze camera’s, blies een guur windje de gevoelstemperatuur nog verder naar beneden. We zagen dat de jeep van de boswachter er nog stond, dus was er inmiddels gevoerd, het wachten was nu op de herten en in het bijzonder natuurlijk Hubertus!
Louis en Florus (rechts) staan samen te wachten op Hubertus – Foto: ©Jan van Uffelen
In galop
Opeens kwam er beweging in de dekking aan de rechterkant, tussen de bomen door kwam een hert onze kant opgelopen. Ik richtte de camera naar rechts en probeerde het betreffende hert in beeld te krijgen en… ja hoor, het kon niet missen, daar ging Hubertus in lichte galop tussen de stammen door in de richting van het Zwarte Veld. Het klinkt voor een buitenstaander misschien raar in de oren, maar het is voor ons ‘liefhebbers’ altijd weer een ‘fantastisch’ moment, als het befaamde hert in aantocht is en even later de arena betreed.
Daar ging Hubertus in lichte galop tussen de stammen door – Foto: ©Louis Fraanje
Extra voedsel
Eenmaal aan de bosrand gekomen, twijfelt Hubertus even en blijft staan, hij kijkt eens om zich heen, of er soms nog andere soortgenoten in de buurt zijn, of in aantocht. Dat is op dit moment nog niet het geval, dus draaft hij vervolgens het veld over en speurt ondertussen naar de grond, of er nog wat lekkers te vinden is. Het duurt dan ook niet lang of zijn kop gaat naar beneden en is hij binnen de kortste keren bezig om het extra voedsel(hertenbrokjes), wat de boswachter heeft uitgestrooid, naar binnen te werken.
Heel even blijft Hubertus aan de bosrand staan en kijkt om zich heen – Foto: ©Louis Fraanje
Samen op de plaat
Als hij dan uiteindelijk voor even genoeg heeft gegeten, gaat zijn kop omhoog en kijkt hij in onze richting en als we dan zo ‘oog in oog’ staan, klikt de camera om hem eens even heel mooi in de sneeuw te fotograferen. Terwijl ik zo de camera laat klikken, hoor ik achter mij nog een luide ‘klik’ en als ik mij omdraai, ontdek ik neef Jan uit Barneveld, die mij van achteren samen met Hubertus op de foto probeert te zetten. Dat lukt maar ‘half’, tenminste zo luidt het commentaar van Jan, om daar dan nog eens even glimlachend aan toe te voegen, dat hij thuis het resultaat wel op zijn gemak zou bekijken en eventueel bewerken. Met de nadruk op… bewerken en het resultaat ervan, ziet u hier linksonder!
Louis en Hubertus – Compilatiefoto: ©Jan van Uffelen
Hubertus in de sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Er waren nog meer herten in aantocht – Foto: ©Louis Fraanje
Wildspeuren
Het is mij persoonlijk altijd weer een waar genoegen om Jan hier tegen te komen en dat is niet omdat het toevallig mijn neef is, maar omdat hij ook een echte ‘natuurliefhebber’ is en de Hoge Veluwe een warm hart toedraagt. Al vele malen hadden we het samen over dat bijzondere en inmiddels beroemde hert ‘Hubertus’ gehad, maar nog nooit had hij hem kunnen ‘speuren’. Ja sorry, de moderne mens heeft het altijd over ‘spotten’, maar dat woord is aan mij echt niet besteed en u zult mij misschien hopeloos ‘ouderwets’ vinden, maar ik vindt zoiets nou gewoon bespottelijk.
Een hert passeert Hubertus op gepaste afstand – Foto: ©Louis Fraanje
Niet spotten
Van de herten, die het open veld opgekomen waren, passeert er eentje op gepaste afstand Hubertus, blijkbaar is het tot de anderen doorgedrongen, dat er met deze ‘zware’ jongen niet valt te spotten. Hubertus dwingt respect af, dat is aan alles te merken en als er soms toch een soortgenoot tussen zit, die dit nog niet doorheeft, laat hij dat wel even merken. Dan gaat het gewei van Hubertus naar beneden en zet hij met een flinke klap de ‘onvoorzichtige’ rivaal even op zijn plaats. Wie niet horen wil, moet dan maar voelen!
Een trotse Hubertus doet zijn naam eer aan – Foto: ©Louis Fraanje
Hubertus trekt op een drafje weer de veilige dekking in – Foto: ©Louis Fraanje
Zere plek
De wond – Foto: ©Louis Fraanje
We proberen hem ondertussen toch eens wat beter in beeld te krijgen, om eens te zien wat of dat hij voor een wond heeft opgelopen en of het een open wond betreft. Dat blijkt geen gemakkelijke opgave te zijn, mede ook omdat de afstand toch dermate groot is om de ‘zere’ plek goed te kunnen zien en te fotograferen.
In ieder geval is het – zo op het eerste gezicht – geen ‘open’ wond, zoals we wel eens eerder bij hem hebben gezien en die overigens helemaal genezen is, dus dat is weer een hele geruststelling.
Om die reden, maken wij ons niet direct ernstig zorgen, het zal wel tijdens een ‘schermutseling’ met een soortgenoot gekomen zijn en wachten het maar even rustig af. Hubertus zelf, trekt ondertussen weer richting het bos en verdwijnt op een drafje weer de veilige dekking in.
Wordt vervolgd…
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook even het korte filmpje:
