Herinneringen aan het ‘muffelwild’ de wilde schapen van de Veluwe
Zolang de sneeuw blijft liggen, blijf ik ook hier in de oude jachthut en kan ik op m’n gemak eens even diep in mijn herinneringen graven. Het is een beleving die de mensheid van 2017 zomaar tussen haar vingers doorglipt en aan het kwijtraken is.
Bijpraten
De hut, van mijn oude vriend de boswachter is, evenals het omliggende bos, nu eigenlijk alleen nog maar in gebruik om er af en toe eens samen of alleen te vertoeven en bij te praten over het leven in bos en veld op de Veluwe.
De oude en vertrouwde jachthut op de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
Stilte
Jagers komen er allang niet meer, alleen de sfeer uit die vervlogen tijd, is nog in alles terug te vinden, maar het ‘halali’ van de jachthoorns is reeds lang verstorven op deze eenzame plek. Het enige wat je hier nog kunt horen, dat is het geluid van de ‘stilte’.
Ik denk dan ook, dat het te maken heeft met ‘nostalgie’, iets wat misschien wel bij mijn leeftijd hoort, dat als je ouder wordt je toch wat vaker achterom kijkt. Wat het dan ook mag wezen, dat maakt mij helemaal niets uit en u als lezer zal het ook een ‘zorg’ zijn.
Deze keer laat ik mij dan ook weer graag vergezellen door aandachtige lezers en gezien het sterk stijgende aantal bezoekers van de weblog, dat inmiddels de 387.000 al ruim gepasseerd is, worden de verhalen zeer gewaardeerd!
Ook dit verhaal, is weer een mooie herinnering is uit vervlogen wintertijden en speelt zich af in de maand december.
Te voet en in de sneeuw, de heuvel over naar het muffelwild – Foto: ©Fransien Fraanje
Voor de voet
Vandaag gaan we ‘te voet’ zoals dat met een mooi woord heet, of eigenlijk is het een beetje jagen ‘voor de voet’, maar dan zonder geweer over de schouder. Hoewel ik mij ervan bewust ben, dat een goed en verantwoord wildbeheer, zonder jacht ‘onmogelijk’ is ons kleine Nederland, schiet ik liever met mijn camera. Want… een klein uurtje hier vandaan, heb ik een kleine kudde moeflons ontdekt en die wilde ik vandaag eens voor de lens proberen te krijgen. In ieder geval telde ik gisteren zo’n zes rammen met een stel flinke horens of slakken op hun kop, met daarbij een paar ooien. Dus… misschien wordt dat nog wat, al begint de paartijd meestal in oktober, maar kan soms wel doorgaan tot ver in december. We zullen wel zien wat het gaat worden vandaag.
Bijzonder intelligent
Laat ik er eerst bij vertellen, dat moeflons buitengewoon scherpe zintuigen hebben en bovendien bijzonder intelligent zijn. Een oude jachtopzichter zei eens tegen mij: “Die wilde schapen zijn zo intelligent, het lijkt wel of ze op elke haar een oog hebben!” Moeflons speuren of aanbersen is dus zeker geen eenvoudige of gemakkelijke bezigheid en als er sneeuw ligt wordt het nog moeilijker. Bij de minste of geringste verstoring, weerklinkt het waarschuwende gefluit van de leider of leidster en zijn ze spoorloos verdwenen.
Daar stonden zes moeflonrammen aan de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Aanbersen
Voorzichtigheid is dus geboden bij het ‘aanbersen’ van deze dieren. De wandeling door het besneeuwde bos en veld doet mij goed, deze witte wereld geeft het bos een totaal ander uiterlijk en ik moet af en toe moeite doen om mij goed te kunnen oriënteren. Overal ontdek ik sporen en zijn de prenten(pootafdrukken) van het wild zichtbaar in de sneeuw, maar ze laten zich voorlopig niet zien.
Als ik uiteindelijk de laatste heuvel beklim, die mij nog scheidt van de plek waarvan ik vermoed dat er moeflons zitten, zijn al mijn zintuigen tot het uiterste gespannen. Voetje voor voetje beklim ik de heuvel en het laatste stukje ga ik maar even door de knieën, de hoed gaat ook maar even af, met mijn ‘grijze’ haren val ik wat minder op in de sneeuw. In alle andere gevallen, kan ik hem beter ophouden, nu dus maar even niet.
Een ram staat een tijdje ‘onbeweeglijk’ mijn kant op te staren – Foto: ©Louis Fraanje
Onbeweeglijk
En… het geluk is vandaag met ons, we hebben de wind recht in de neusgaten, dat kan gewoon niet beter en als ik heel voorzichtig over de rand van de heuvel ‘koekeloer’, ontwaar ik aan de bosrand hetzelfde stel van gisteren. Wel staat er op een gegeven moment een ram een tijdje ‘onbeweeglijk’ mijn kant op te staren, maar blijkbaar heeft hij me niet in de gaten en draait zijn kop weer in de richting van zijn soortgenoten. De manen om de nek zijn flink aangegroeid en ook de grote witte zadelvlek of ‘schabrak’ is nu heel goed zichtbaar, in de zomer is die bijna niet te zien en ontbreken de manen.
Dan verschijnt er links een ooi op het toneel – Foto: ©Louis Fraanje
In spanning
Als er dan – even later – vanuit het bos een ooi op het toneel verschijnt, krijgt die meteen alle aandacht en dat is voor mij natuurlijk erg gunstig. Ik zit nu eerste rang en kan op mijn gemak, het tafereel hier voor mij in de sneeuw, vastleggen op de ‘gevoelige’ plaat. Met spanning wacht ik op de dingen die – misschien – gaan komen, want zes mannen en één vrouw?
We wachten het maar rustig af, want de natuur blijft – zoals we al vaker hebben meegemaakt – ‘onberekenbaar’! Ondanks de kou, is het natuurlijk wel optimaal genieten voor mij als buitenmens, vooral met zo’n stel schitterende moeflonrammen zo recht voor mijn neus. Ik ben dan ook heel erg nieuwsgierig, hoe dit gaat aflopen?
Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 15
