Wildspeuren in de sneeuw op de Veluwe – Foto: ©Fransien Fraanje
Droomwereld
Terwijl ik zo in spanning zit te wachten, geniet ik ondertussen van dit ‘wonderschone’ winterlandschap om mij heen.
Dan voel ik mij een echte ‘woudloper’ of nog mooier ‘trapper’ zoals Norman Winther in Alaska.
Over deze buitenman is een schitterende filmdocumentaire “The Last Trapper” gemaakt, waarover ik al eerder eens iets heb geschreven.
Norman is één van de laatste pelsjagers in Alaska. Een man met veel kennis van de natuur, die in alles probeert het natuurlijke evenwicht niet te verstoren. Met het hout uit de omringende bossen, bouwt hij midden in de wildernis – samen met zijn vrouw – een blokhut, waar ze hun leven in doorbrengen.
Norman Winther is één van de laatste pelsjagers in Alaska – Foto: ©The Last Trapper
Romantiek
Dan waan ik mij ergens ver weg van de bewoonde wereld, helemaal alleen in de uitgestrekte bossen van de Veluwe, die in mijn ‘droomwereld’ nog groter lijkt. De zwaar besneeuwde dennen en sparren langs het bospad, vormen een levend schilderij en maken het ‘fantasie-beeld’ compleet. Op zo’n ‘machtig’ moment, fantaseer, filosofeer en romantiseer ik er soms ‘stevig’ op los en is het eigenlijk maar goed, dat Fransien er niet bij is, want die brengt mij dan weer heel voorzichtig terug bij de werkelijkheid van alle dag.
Inmiddels zijn er nog twee ooien bij gekomen – Foto: ©Louis Fraanje
Dichtbij
Nu weer terug naar mijn verhaal, want er is beweging genoeg daar verderop aan de bosrand, een tweetal andere ooien heeft zich inmiddels bij de kleine kudde gevoegd. Ondertussen blijven de rammen nu achter de ene ooi aanzitten en gaat het gestaag de open vlakte over. Op een gegeven moment komen ze zo dichtbij, dat ik mag hopen, dat ze mij niet ontdekken, want dan is het heel zeker ‘einde’ verhaal. Gelukkig valt het mee in dit geval, want de rammen hebben louter en alleen maar ‘oog’ voor die ene ooi en volgen haar – letterlijk en figuurlijk – op de voet.
De moeflonrammen volgen de ooi op de voet – Foto: ©Louis Fraanje
Bevries
Dan…ineens gebeurt er iets, ik zit als aan de grond genageld, want… terwijl de rest is doorgelopen, zijn er twee rammen achtergebleven, ze treuzelen en net als ik denk dat ze doorlopen, wisselt de achterste van plek, loopt de ander voorbij, maar ze blijven staan. De voorste ram heeft iets aan zijn linkeroog en toont geen belangstelling voor mij, maar de achterste kijkt mij – als het ware – regelrecht in de ogen, de spanning stijgt nu tot ongekende hoogte!
Ik bevries, niet van de kou, maar ik bedoel dat ik nu ‘stokstijf’ stil moet blijven zitten, want anders is het feest voorbij. Minutenlang zit ik zo ‘oog in oog’ met de ram, die in vergelijking met de ander, bijna geen zadelvlek heeft en zo aan zijn koptooi te zien, toch al aardig op leeftijd is. Een oude veteraan dus, die je echt niet voor de gek kunt houden.
Minutenlang zit ik ‘oog in oog’ met de moeflonram – Foto: ©Louis Fraanje
Spanning
De leeftijd kun je bij de moeflonrammen heel mooi aflezen aan de ‘ringen’ van hun horens. Vanaf de kop tot aan de punt van de hoorn, zit er telkens een stukje op elkaar gedrukte ringen tussen de wat ruimere ringen, de ruimte ertussen is steeds een jaar. De ram hier vlak voor mij, schat ik ongeveer op zeven jaar.
Hoe lang zullen wij dit zo volhouden, vraag ik mij stilletjes af en al staat de wind ‘goed’, bij de minste of geringste beweging van mij, zullen beide dieren er ogenblikkelijk vandoor doen gaan. Pfft… mensenlief nog aan toe, wat een spanning, het hart klopt mij in de keel. Een schitterend ‘natuurmoment’ waarbij de minuten langzaam voorbij tikken, maar deze voor mijn gevoel wel uren lijken te duren. Tot dan eindelijk de ram zijn voorganger een duw in zijn achterste geeft en zij zich even later bij de anderen voegen.
De hele kudde bij elkaar aan de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Geen sinecure
Daar, op de oude verzamelplek, staat de rest van de kudde te wachten en als het hele stel weer compleet is, blijven ze nog geruime tijd om zich heen staan ‘loeren’. Dat is voor mij in ieder geval het ‘moment’ om een mooie plaat van ze te schieten. Hoewel dit bepaald geen ‘sinecure’ is met al dat wit, om een geslaagde opname te maken. Maar ik probeer er toch wat van te maken, al ben ik geen professional. Ondertussen geniet ik nog een tijdje van dit schitterende tafereel daar in de sneeuw voor mij.
Huiswaarts door de sneeuw, op weg naar de jachthut – Foto: ©Fransien Fraanje
Huiswaarts
Blij en tevreden keer ik huiswaarts, er ligt een dik pak sneeuw op het bospad, maar dat deert mij niet. Deze fantastische middag pakt niemand mij meer af en hij gaat de dagboeken in met een ‘gouden’ rand. En… straks ben ik weer in de oude en vertrouwde jachthut van mijn vriend, waar ik mij weer lekker op kan warmen bij het knetterende haardvuur.
Daarginds ligt de oude jachthut, middenin een witte sprookjeswereld – Foto: ©Louis Fraanje
Beetje heimwee
Een geliefde plek, waar ik mijn vele ‘mooie’ herinneringen op kan halen, met een beetje heimwee naar een verloren gegane betere wereld, met gewone natuurlijke dingen, met rust en romantiek. Mijn eigen kleine ‘paradijs’ hier op aarde, die nu met die schitterende ‘witte’ wereld om mij heen, zo’n ‘puur’ gevoel geeft zodat ik er nog intenser bij betrokken wordt. Het is heimwee naar een zielsleven zonder ‘hetze’, zonder druk van de ‘opgejaagde’ maatschappij, een heimwee naar de verbintenis tussen ziel en natuur, onder het toeziend ‘Oog’ van mijn Schepper!
Lees ook: In en om een oude jachthut – Deel 16
