Kromme horens en nieuwsgierige blikken, brengen kleur in het winterse landschap
Prachtige moeflonram – Foto: ©Louis Fraanje
Ik heb er al eens eerder iets over gezegd en mijn mening blijft onveranderd over deze dieren en al zijn ze misschien niet ‘inheems’, ik vind het prachtig wild en daarbij ook nog eens een welkome aanvulling op onze fauna.
Daarnaast hebben ze zich door de jaren heen, prima aangepast aan hun leefomgeving en zijn ze niet meer weg te denken van de Veluwe.
Van oorsprong komen de moeflons alleen nog ‘inheems’ voor op de eilanden Corsica en Sardinië en wordt de stand daar – dankzij een strengere jachtwet – goed in stand gehouden. Ook elders in de bossen van Europa kunnen we deze ‘wilde’ schapen tegenkomen, dus bestaat er niet direct een gevaar voor het uitsterven van de soort.
Sneeuw
Afgelopen zaterdag waren we even op de Noorderheide in de buurt van Elspeet en stonden we opeens ‘oog in oog’ met een aantal schitterende moeflonrammen. Vooral in de sneeuw is het een prachtig gezicht om deze dieren te observen, met hun dikke donker-bruine wintervacht en vooral op de witte sneeuw. Juist nu in deze winterperiode is de witte zadelvlek of sjabrak op hun rug het duidelijkst zichtbaar.
Twee rammen kwamen net met hun koppen boven de heide uit – Foto: ©Louis Fraanje
Magnifiek
Het eerste stel dat we zagen, kwamen met hun koppen net boven de rand van de heide uit en nadat we heel voorzichtig onze camera een beetje verdekt hadden opgesteld, kregen wij ze perfect in beeld. Ondanks dat zij hier gedeeltelijk in een gesloten wildbaan leven, blijft het moeilijk om deze ‘schuwe’ dieren voor de lens te krijgen. Hun gehoor, reuk en gezichtsvermogen is werkelijk magnifiek, je kunt nog zo stil en voorzichtig zijn, ineens ben je ontdekt en zijn ze weg.
Keken ze even later recht in de lens – Foto: ©Louis Fraanje
Stoer en arrogant
Het blijft toch een ontzettend grappig gezicht, als twee moeflons je – letterlijk en figuurlijk – heel ‘schaapachtig’ en vooral heel nieuwsgierig aan staan te kijken, wat ons dus inderdaad ook overkwam. Heel stoer en misschien ook wel een beetje arrogant kwam van de andere kant nog een zware ram met een flink stel prachtig gedraaide horens aanwandelen en probeerde te ontdekken, wat die twee soortgenoten dan toch wel bezighield.
Een zware ram met een flink stel prachtig gedraaide horens – Foto: ©Louis Fraanje
Het drietal
Toen we even later op de wit-besneeuwde vlakte nog een stel moeflons ontdekten, waren we helemaal in de wolken, daar stond een ooi met haar lam van vorig jaar en een schitterende ram completteerde het drietal. Blijkbaar vroegen ze zich ook af, waarom hun wereld nu ineens zo wit was geworden, want zo vaak gebeurt dat niet meer de laatste jaren.
Een ooi met haar lam en de moeflonram op het besneeuwde veld – Foto: ©Louis Fraanje
Verkiezen
Wel kon je merken aan hun gedrag, dat ze nog niet direct van plan waren om de benen te nemen, want de ram ging even later door de knieeën, om uitgebreid te gaan herkauwen, dus konden wij op ons gemak een paar mooie plaatjes schieten van dit prachtige ‘muffelwild’. Het moet mij dan uiteraard toch even van het hart, dat wij deze ‘wilde’ schapen toch ver uit verkiezen boven alle andere uitheemse dieren die op de Veluwe rondlopen. Voor mij althans, hebben ze gewoon iets speciaals en waar dat nou door komt, dat kan ik moeilijk uitleggen. Hetzelfde heb ik ook met ons reewild en misschien is het ook wel, omdat ze net als de reeën, niet zo groot en lomp zijn.
De ram ging even later door de knieeën, om uitgebreid te gaan herkauwen – Foto: ©Louis Fraanje
Onberekenbaar
Afijn, wat het dan ook mag wezen, wij hadden in ieder geval een prachtige middag in het besneeuwde veld, van een winterse Noorderheide, met de moeflons in de hoofdrol. We verheugen ons er alweer een klein beetje op, dat er misschien binnen enkele weken lammetjes geboren worden. Dan weten we dat de lente niet zo ontzettend ver meer weg kan zijn. Maar… zover is het nog niet, al lijkt het soms wel of de tijd vliegt en de maanden zich aaneenrijgen. Als je niet oppast, dan wordt je onbewust meegesleurd met deze ‘opgejaagde’ wereld en dat willen we toch zeker niet. Dus… blijven we gewoon genieten van het ”ultieme’ moment, geduldig afwachten en niet speculeren, want juist het ‘onberekenbare’ geeft een extra dimensie aan onze natuurbeleving!
