Het reewild komt in de benen, oftewel op de lopers
Na al dat gestumper van mij met dat filmen, gaan we gewoon weer over tot de orde van de dag en neem ik u weer mee naar mijn plekje buiten in het veld. Ondanks dat ik uiterst voorzichtig ben geweest, is het reewild toch in de benen gekomen, of zoals de jachtopzichter pleegt te zeggen, ‘op de lopers’.
Achteraf gezien, was dat niet om mij, maar kwam de verstoring van de overkant van de Grift. Daar was iemand met een of andere machine bezig, waarvan de motor niet helemaal liep zoals het wel zou moeten. Het bleek dus iets te zijn wat niet in hun dagelijkse patroon paste en dan ben je als ‘wild dier’ meteen ‘alert’, want je weet maar nooit!
Het reewild komt in de benen, oftewel op de lopers – Foto: ©Louis Fraanje
Veilig plekje
Ja… en ondanks dat de reeën best wel wat gewend zijn in deze omgeving en niet zo heel gauw overeind komen, maakte dit geluid hen blijkbaar toch wat onrustig. Heel even stonden ze zo om zich heen te kijken, maar uiteindelijk besloten ze dan toch maar om er vandoor te gaan en wat verderop in het riet een veilig plekje op te zoeken. Jammer, maar helaas, die dingen gebeuren en je hebt het nakijken, veiligheid voor alles denken de dieren in deze moeilijke winterperiode en geef ze eens ongelijk!
Uiteindelijk besloten ze dan toch maar om er vandoor te gaan – Foto: ©Louis Fraanje
Prachtige koptooi
De bok was iets naar rechts uitgeweken en bleef op een gegeven ogenblik staan, zo te zien wilde hij toch wel even graag weten wat er nou allemaal aan de hand was. Zijn blik ging in de richting van het lawaai en terwijl hij zo mooi en stil voor zich uit stond te kijken, kon ik hem eens goed observeren. Een indrukwekkend beeld, dat bewondering en respect afdwingt, ondertussen kon ik uitgebreid zijn prachtige koptooi bekijken.
Een schitterende 6-ender met mooie hoge stangen, die net als onze “Matador” veel indruk op mij maakte, maar er is iets aan het gewei, dat anders is. Namelijk de voorste twee enden waren ‘ongelijk’, het rechtse gewei-end was iets korter, dan de linkse en dat is bij “Matador” ook zo, maar is het lengte-verschil van de enden aan de voorkant toch minder, dus hebben we nu blijkbaar nog een sterke bok in de buurt!
Dus hebben we nog een bok met mooie hoge stangen rondlopen – Foto: ©Louis Fraanje
Adembenemend moment
De bok was niet in het minst ‘verstoord’, want zijn spiegel bleef onberoerd en langzaam draaide hij z’n kop in mijn richting, ik hield mijn adem in. Zoiets is telkens weer, met recht een ‘adembenemend’ moment, want je moet – als het ware – je adem in houden en onbeweeglijk blijven staan, anders is het foute boel. Met een zeer indringende blik, stond de bok mij regelrecht in de ogen te kijken, tenminste dat gevoel had ik.
Poeh… op zo’n moment voel je de adrenaline door je aderen gieren en zou je bijna vergeten om het vast te leggen. Dus ook hier loopt een sterke 6-ender, dat kan nog wat gaan worden straks, daar kunnen we misschien nog wat mee beleven, als hij hier blijft lopen!
Met een indringende blik, stond de bok mij regelrecht in de ogen te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Blaffende bok
Op dat moment leek er geen eind aan te komen en minuten leken – bij wijze van spreken – wel uren, wat een beleving en dat wordt je dan ook zomaar even in je schoot geworpen. Dat zijn nou van die ‘machtige’ momenten, die je buiten in het veld kunnen overkomen en waar je als nietig mensenkind door geraakt wordt.
Dan opeens schrik ik wakker uit mijn gefilosofeer, het geblaf van de bok is een teken voor de aftocht en het hele spul verdwijnt langzaam maar zeker uit het zicht in de richting van een rietkraag.
Het hele spul verdwijnt langzaam maar zeker uit het zicht – Foto: ©Louis Fraanje
Schuilplaats
Daar in het riet kunnen ze zich mooi schuilhouden en zal niemand weten dat daar reeën zitten. Ik kan ze nog wel even volgen met mijn telelens, maar de sneeuw beneemt mij uiteindelijk toch het zicht en het enige wat ik nog zie bewegen, dat zijn de witte spiegels aan de achtkant van het reewild. Wat geweldig, als ik mij bedenk, dat hier in het “Rauwe Veld” nu twee gladiatoren rondlopen. Daar zal onze “Castor” niet blij mee zijn!
Terwijl ze het riet induiken, zien we nog heel duidelijk hun witte spiegels – Foto: ©Louis Fraanje
Geliefd plekje
Ik sta ze nog even na te turen en merk dat ik nog helemaal in de ban van het mooie ‘schouwspel’ ben. Nog nagenietend van alles wat ik deze winterse morgen mocht ervaren, valt mijn oog op de lege hoogzit van de jachtopzichter, die daar schuin tegen de boom staat. Deze is inmiddels ook helemaal ondergesneeuwd en geven het geheel een extra dimensie. Voor de jachtopzichter een geliefd plekje, omdat hij zo ‘ongestoord’ het wild kan observeren en – mocht het noodzakelijk zijn – een dier dat verzwakt , ziek of anderszins is – er ‘vakkundig’ tussenuit kan schieten.
De hoogzit van de jachtopzichter is helemaal ondergesneeuwd – Foto: ©Louis Fraanje
Belangrijke rol
Dat de jachtopzichter daar uren achtereen kan zitten, zonder ook maar het geweer ter hand te nemen, begrijpt een buitenstaander totaal niet, die denkt meestal dat zo’n man alleen maar ‘lol’ heeft om een dier te schieten. Dat het merendeel van de jagers ook echte natuurliefhebbers zijn, komt bij hen al helemaal ongeloofwaardig over. Nee… dan verklaren zij je echt voor gek, maar ik ben de discussie nooit uit de weg gegaan.
Hun belangrijke rol in een adequaat wild- en terreinbeheer draagt substantieel bij aan een gevarieerde natuur en een natuurlijke balans in het buitengebied. Niets doen en dieren gewoon domweg laten creperen en dan aan de andere kant praten over dierenwelzijn en dierenrechten, dat is iets wat ik echt niet kan rijmen!
Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 9
