Overwinteringsgebied van Hubertus
Het is alweer even geleden, dat we over Hubertus schreven, toch hebben we hem niet uit het oog verloren, mocht u dat soms denken, maar andere zaken hadden eventjes voorrang. Dat is ook helemaal niet erg, want hij houdt zich de laatste tijd aardig staande tussen zijn soortgenoten op het Zwarte Veld. Sinds zijn aantreden daar in dat deel van de Hoge Veluwe, heeft hij zichzelf een hoge plaats veroverd in het roedel geweidragers. Tegelijkertijd heeft hij daarmee een prima ‘overwinteringsgebied’ verkregen, zonder zich direct al teveel zorgen te hoeven maken.
Hubertus steelt vandaag de show, dat mag duidelijk zijn – Foto: ©Louis Fraanje
IJskoude wind
Dus trokken wij op zondag 12 februari in de richting van het Zwarte Veld, het had ‘s morgens gesneeuwd en een ijskoude wind blies ons bijna omver en ook de andere fotografen die er stonden, werden niet gespaard. Op dat moment was er nog niet zoveel te beleven, al was Hubertus al wel van de partij met nog enkele anderen. Hij was vandaag ook degene die de show steelde, dat was aan alles te merken. Het wachten was dus alleen nog op de boswachter die in deze ‘barre’ wintertijd de herten iets extra komt bijvoeren en daar is niks mis mee..
Een sierlijke draf, waar menige draver in de paardensport jaloers op zou worden – Foto: ©Louis Fraanje,
Geen vreemde
Het was inmiddels al na vijven, toen iemand ons attent maakte op de jeep van de boswachter, die door het bos aan kwam rijden, ook de herten waren gelijk één en al aandacht en de eerste die naar voren kwam, was natuurlijk Hubertus. Meestal is dat wel het geval, want de boswachter is voor hem zo onderhand echt geen vreemde meer, nee… die brengt een lekkere hap eten in de vorm van brokjes, dus dan moet je er als de kippen, bij zijn. In een sierlijke draf, waar menige draver in de paardensport jaloers op zou worden, kwam Hubertus de voerplek op!
Boswachter Hans Solleveld wordt letterlijk op zijn vingers gekeken – Foto: ©Louis Fraanje
Op de vingers gekeken
Het is en blijft gewoon onvoorstelbaar voor de leek, dat een edelhert als Hubertus gewoon blijft staan toekijken, als de boswachter komt voeren. Vandaag was het zelfs zo, dat hij boswachter Hans Solleveld letterlijk op de vingers stond te kijken of die wel genoeg brokjes rondstrooide. Zo dichtbij zie je het niet vaak, meestal houdt ook Hubertus wel enige afstand, maar deze keer week hij niet van de zijde van de boswachter.
Maakte hij met zijn telefoon nog even enkele plaatjes van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Vertroetelen
Je merkt gewoon, dat ook de boswachters van de Hoge Veluwe wel iets met dit bijzondere hert hebben, want toen deze terugliep naar de jeep, maakte hij met zijn telefoon nog even enkele plaatjes van Hubertus. Heel begrijpelijk, want een hert als Hubertus in je revier, daar ben je natuurlijk ook best trots op en wil je aan iedereen laten zien. Als boswachter van de Hoge Veluwe, beschouw je zo’n aparte geweidrager toch ook best wel als iets van jezelf en dan mag je zo’n dier ook gerust een beetje vertroetelen, al zeg ik het zelf.
Een rivaal heeft Hubertus (rechts) uitgedaagd – Foto: ©Louis Fraanje
De baas
Onderwijl ik dit allemaal aan jullie zit te vertellen, is Hubertus in gevecht geraakt met een rivaal, want al ben je dan voor het grootste deel in het roedel geaccepteerd, je moet blijven knokken voor je plaats. Nou… daar heeft Hubertus geen enkele moeite mee, dan gaan de koppen naar beneden en wordt er op los geramd, je zou dan bijna gaan denken, dat het alweer bronsttijd is. Het is de manier om die ander even duidelijk te maken wie hier de baas is.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 70
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
