Rammeltijd in volle gang…
Nog heel even terug in de tijd, niet zo heel ver, eigenlijk niet meer dan twee weken geleden, op zaterdagmorgen 11 februari, want toen lag er weer even wat sneeuw. Trouwens, dat weekend gaat voor mij de boeken in als het mooiste ‘winterweekend’ van de afgelopen tijd!
Ik zwierf die bewuste morgen in de buurt van de oude boerderij “De Hanepol” bij Ede en opeens werd mijn oog getrokken naar een stel hazen die in een weiland in volle gang achter elkaar aan het rennen waren. Ze zijn er weer vroeg bij, weer of geen weer, daar trekken de rammelaars zich geen ‘moer’ van aan. Nou ja… moer?
Liekt wel oorlog
Zo’n acht tot tien stuks tel ik d’r zo even gauw en de vlokken sneeuw vliegen in het rond, als ze met zijn allen achter een moerhaas aanzitten. Ik ga maar even op het landweggetje staan, dat in de richting van de boerderij loopt, daar staat ook de boer met een paar anderen naar het tafereel in de wei te kijken. “Ut liekt wel oorlog” zegt de boer, “ze gaon me d’r effe tegenan, ‘t is heel meraokels jong, zoas die haoze tekeer gaon en dan mit dit weer!”
Spartelen en springen
“Dat lijkt het ook wel op het eerste gezicht, alleen hebben zij geen geweer nodig, dit is allemaal puur natuur en dat is het grote verschil”, reageer ik op zijn opmerking. Onderwijl probeer ik het ‘spektakel’ op de gevoelige plaat vast te leggen, al valt dat niet direct mee, met al die spartelende en springende hazen.
Dolle boel
Met een noodgang gaat het door de wei en de hazen springen hoog over elkaar heen, het lijkt net op ‘bokje springen’ zoals wij vroeger op school deden. Het glijd en doet, echt een dolle boel en af en toe worden er rake klappen uitgedeeld, of wordt er een haas compleet de lucht ingeslingerd door een rivaal.
Flinke meppen
Het mooiste vind ik altijd, als de hazen op hun achterpoten gaan staan en met hun voorpoten flinke meppen uitdelen aan hun rivalen, dan lijken het net van die kleine kangoeroes. De opspattende sneeuw geeft het geheel hier in die ‘lichtelijk’ wit besneeuwde wei nog eens een extra dimensie.
Een feest
Er ligt hier nog niet zo heel veel sneeuw, dat was een paar uurtjes geleden in het Binnenveld wel anders, daar kwam het in dikke vlokken naar beneden, maar hier valt het mij wat egen. Maar met die rammelende hazen in de wei is het gewoon een feest en dat is veel belangrijker, zoiets wil je toch zeker niet missen, ik tenminste niet.
Komisch gezicht
Ik kan u verzekeren, dat het er niet zachtzinnig aan toe gaat, dat kun je net denken, ze bijten en slaan elkaar dat het een lieve lust is, het is net een bokswedstrijd. Als twee rammelaars met elkaar op de vuist gaan, zitten twee anderen heel geïnteresseerd, op hun achterste toe te kijken. Waarlijk een zeer komisch gezicht, heel op hun gemakje volgen ze het gevecht, als toeschouwers langs de zijlijn. Ook zijn ze af en toe blijkbaar de kluts even kwijt en bespringen van de verkeerde kant het moertje.
Capriolen
Dit is weer ouderwets genieten van het buiten zijn, dit is het ‘buitenleven’ in de juiste zin van het woord, gewoon in het boerenland de hazen en hun capriolen met bewondering gadeslaan. Zo lenig, kan alleen ‘Mummelman’ het klaarspelen, want af en toe dan lijkt het wel of zijn lichaam van rubber is, hij buigt het net hoe of dat hij het wil, onvoorstelbaar.
3D-opname
Dan komen er vanuit een houtwal, ineens drie hazen recht op mij af, doordat de tweede haas direct achter zijn voorganger loopt, lijkt het net of hij vier oren op zijn kop heeft staan, in plaats van twee. Een schitterend gezicht is het zo in volle ren op je af komen, een echte actiefoto, waarbij het bijna op een 3D-opname lijkt!
Kers op de taart
In het weiland achter de houtwal zie ik in een flits nog even een prachtige buizerd, die op de wieken gaat, die heeft daar blijkbaar al eventjes gezeten, maar doordat ik zo in beslag genomen werd door de hazen, had ik hem niet opgemerkt. Ik kan hem nog net even in de lens vangen, voordat hij er vandoor is gegaan. Een mooie bijvangst en mijn vriend Ton, zou zeggen, Louis… jongen, dat is nu net de bekende ‘kers op de taart’ van het feest. Tjonge, wat een kado, bij het scheiden van de markt, denk ik dan maar. Alleszins weer de moeite waard en ik keer als een ‘super’ gelukkig mens weer huiswaarts om Fransien in geuren kleuren te vertellen en te laten zien hoe mooi het was.
Lees ook: Hazen houden de wind eronder