Ook Hubertus ontkomt niet aan de jaarlijkse cyclus van het afwerpen bij de edelherten
Ongetwijfeld zult u zich de storm, die afgelopen donderdag de 23e februari die over Nederland raasde nog herinneren, overal in het land zorgde deze – vooral ‘s avonds – voor grote problemen, waarbij soms wegen moesten worden worden afgesloten vanwege omgevallen bomen.
Voordat de storm echt goed was begonnen, was ik in de namiddag nog even over de Hoge Veluwe gereden en bij het Zwarte Veld aangekomen ontdekte ik daar Hubertus. Samen met een ‘kale’ soortgenoot, stond hij heel stoer om zich heen te kijken, zijn prachtige gewei was nog in al haar glorie aanwezig, een schril contrast met het kale hert.
Samen met een ‘kale’ soortgenoot, stond Hubertus heel stoer om zich heen te kijken – Foto: ©Louis Fraanje
Jaarlijkse cyclus
Terwijl ik zo naar die twee daar op het open veld stond te kijken, vroeg ik mijzelf af, wanneer onze ‘Huub’ zijn ‘koptooi’ zou af gaan werpen, want ook hij ontkomt – hoe dan ook – niet aan deze jaarlijkse cyclus bij de edelherten. Hoewel het ieder jaar weer, zowel voor de herten als bij ons natuurliefhebbers, iets heel wonderlijks is en blijft.
Dan ineens bedenkt hij zich en wandelt achter het hert langs naar de bosrand, om daar onder de oude Amerikaanse eiken nog eens achterom te kijken en zich blijkbaar afvraagt, waarom die ander ook niet naar de dekking van het bos toe trekt.
Hij wandelt achter het ‘kale’ hert langs naar de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Zesde zintuig
Zou het misschien te maken hebben met de storm? Dieren voelen ‘feiloos’ aan, als er iets ongewoons op til is, dat hebben we vaker gezien en meegemaakt. Het is dan net of dat ze zich liever niet onder de bomen begeven, omdat ze blijkbaar weten, dat een omvallende boom onherroepelijk de dood betekent. Een soort van zesde zintuig en vandaar misschien ook dus wel die twijfelachtige houding bij zijn soortgenoot. Helaas moest ik weg, want ik had die avond een lezing in Nijkerk, dus liet ik het maar aan hun zelf over en zonder mij zou het ook best goed komen.
Van onder de bomen, kijkt Hubertus nog eens achterom naar zijn soortgenoot – Foto: ©Louis Fraanje
Nieuwsgierig
Die vrijdag daarna was ik helaas niet in de gelegenheid om naar de Hoge Veluwe te gaan, dat zou pas op zaterdag 25 februari worden en dan ook nog laat in de namiddag. Fransien en ik kwamen zo tegen de klok van vijven, de poort bij Otterlo binnenrijden en nadat we nog even langs het Restaurant De Koperen Kop waren geweest, koersten we in de richting van het Zwarte Veld. We waren natuurlijk, nieuwsgierig of Hubertus het gewei inmiddels al had afgeworpen
Hubertus, met een ‘kale’ kop en een beetje verdwaasde blik in zijn ogen – Foto: ©Louis Fraanje
Gewei afgeworpen
Daar aangekomen, was het een drukte van belang, blijkbaar waren wij niet de enige, die geïnteresseerd waren in onze Hubertus en of hij al afgeworpen had. Een eerste blik op het open veld, gaf al gelijk het langverwachte antwoord, want daar stond hij… onze Hubertus, met een ‘kale’ kop en een beetje verdwaasde blik in zijn ogen. Wat een verschil bij afgelopen donderdag, toen hij nog heel trots met zijn gewei stond te showen op ‘bijna’ dezelfde plek.
Aan de bovenkant van zijn kop zijn de bloederige breukplekken duidelijk zichtbaar – Foto: ©Louis Fraanje
Bloederige breukplekken
Toen hij even later met zijn kop naar beneden ging, om te kijken of er nog wat te eten was, zagen we aan de bovenkant van zijn kop, de bloederige breukplekken zitten, waar voorheen de stangen van het gewei hadden gezeten. Dus… kon het – volgens ons – nog niet zo heel erg lang geleden zijn, Dat werd bevestigd door onze vriend Florus van den Berg en Louis Verhoeven, die de dag ervoor Hubertus nog met het gewei op hadden gezien.
Een jongere soortgenoot met een gewei komt heel trots voorbij wandelen,– Foto: ©Louis Fraanje
Andere manier
Wat kun je anders doen op dit ‘ultieme’ moment, wanneer een jongere soortgenoot heel trots voorbij komt wandelen, dan het allemaal maar gewoon over je heen te laten komen? Althans… als ze tenminste niet opdringerig worden, want dan zul je ze op de één of andere manier, terecht moeten wijzen. Als je het gewei niet meer als wapen hebt om je te verdedigen, dan gebruik je toch gewoon de voorpoten, dat doen de dames ook als ze ruzie hebben en datzelfde geldt dus ook als je een ‘kale’ soortgenoot tegenover je krijgt. De fotoserie hieronder spreekt voor zich!
Als je geen gewei meer hebt, dan vecht je gewoon met je voorpoten – Foto: ©Louis Fraanje
Het hert rechts op de foto is Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Ook hier blijkt weer dat Hubertus niet voor een kleintje vervaard is – Foto: ©Louis Fraanje
Het gevecht is beslist in het voordeel van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Goed bewaard
Zo kunnen we met een gerust hart constateren, dat Hubertus zich zeer zeker niet, het bekende ‘kaas van zijn brood laat eten’ en dat doet ons echt ‘deugd’ en velen met ons. Hij zal zijn plaats in het roedel, niet zomaar gewonnen geven, tenminste… zo lang hij hier op het Zwarte Veld blijft rondhangen. De afgeworpen geweistangen zullen inmiddels wel in het bezit zijn van de jachtopzichters en daarnaast ook goed bewaard worden, want van zo’n bijzonder hert als Hubertus is dat natuurlijk wel iets heel speciaals!
