Witte Reiger en een Zwarte Roek gevolgd tijdens de jacht naar voedsel
Ik denk dat menige natuurliefhebber de prachtige Witte- of Grote Zilverreiger zelf wel eens gezien heeft, want zo langzamerhand zien we ze steeds vaker in het veld. Dus… is het al helemaal geen nieuwtje meer en toch vind ik persoonlijk deze prachtige sierlijke vogel een verrijking in onze Nederlandse natuur en dat al meer dan 35 jaar.
Vergeleken met zijn Blauwe soortgenoot is hij echt heel mooi om te zien en zijn ze bijna nog witter dan sneeuw in de winter. Mede daarom volg ik vandaag ook de pikzwarte Roek, over contrasten gesproken, dan is dat zeker bij deze beide vogels het geval. Althans de buitenkant, want van binnen zijn en blijven het rovers, hoe je het ook wendt of keert, dus de vlag dekt niet altijd de lading!
In zijn spierwitte verenkleed, is de Grote Zilverreiger een opvallende verschijning – Foto: ©Louis Fraanje
Zeer schuw
Op een regenachtige morgen, zag ik hem ineens staan, vissend in een kleine sloot van het Rauwe Veld. Het is algemeen bekend, dat deze reigers zeer schuw zijn en nauwelijks te benaderen. Al is de afstand tussen jou en de vogel een paar honderd meter, maakt helemaal niets uit, zodra ze je zien vliegen ze onmiddellijk weg, dus zorg ervoor dat je onzichtbaar bent. Gelukkig is hier genoeg dekking te vinden tussen het riet of achter een oude wilg en kan ik de vissende reiger in zijn witte jas, die nu heel geconcentreerd bezig is, heel mooi vastleggen op de ‘gevoelige’ plaat.
De reiger heeft met zijn vlijmscherpe snavel een prooi gevangen – Foto: ©Louis Fraanje
Ondiep water
Hier kan de vogel naar hartelust op jacht, omdat hij graag foerageert in ondiep water, laaggelegen natte weilanden en in moerassen, is het hier in het Rauwe Veld een waar paradijsje voor hem. Het hoofdvoedsel van de Grote Zilverreiger zijn vissen, waterinsecten, kikkers en vandaag dus eens iets anders. Rustig en beheerst stapt hij door het water, de rechter-poot wordt regelmatig onder water heen en weer bewogen, blijkbaar om zijn eventuele prooi uit de schuilplaats te lokken.
Hij gaat ermee het open veld in om hem niet meer los te laten – Foto: ©Louis Fraanje
Razendsnel
Al loerend besluipt hij zijn prooi en wacht dan even zonder te bewegen, tot deze binnen grijpafstand komt, om die dan razendsnel aan de dolkvormige snavel te rijgen. Dat is nu ook het geval, terwijl hij in eerste instantie even misgrijpt, is de volgende poging raak, daarbij moet hij wel even een rare draai naar links maken, maar hij heeft beet. Ik kan niet direct zien wat het is, maar in ieder geval geen klein beestje, want hij heeft moeite om hem vast te houden.
De Grote modderkruiper heeft geen schijn van kans meer om te ontvluchten – Foto: ©Louis Fraanje
IJzeren greep
Eenmaal in het open veld, krijg ik wat meer en beter de gelegenheid om zijn prooi goed te kunnen bekijken en kom ik tot de ontdekking dat hij een Grote modderkruiper te pakken heeft. Het beestje probeert nog alles in het werk te stellen om te ontvluchten, maar hij heeft geen schijn van kans, de vlijmscherpe snavel heeft hem in een ‘ijzeren’ greep. Hoe hij ook draait en krult om de snavel van de reiger, het mag niet baten er is geen ontkomen meer aan.
Lees ook: Witjassen, zwartrokken en modderkruipers – Deel 2 – Slot
