Het landschap in het Binnenveld is doorweekt van de regen
Ook als de donkere en regenachtige dagen zich aan een rijgen, kan het buiten soms heel erg mooi zijn. Dat was ook de afgelopen week verschillende keren het geval, dan ben je buiten in het veld en het doet niets anders dan regenen en nog eens regenen. De landweggetjes in het Binnenveld zijn dan doorweekt en bij iedere stap sopt het langs je schoenzolen omhoog. Maar… dan breekt er heel voorzichtig wat licht door het grijs van het dichte wolkendek.
Aan de overkant van De Grift ligt de Bennekomse Meent – Foto: ©Louis Fraanje
Boerderijen
Vanaf de Veenweg zie ik aan de overkant van de Grift het landschap van de Bennekomse Meent heel helder oplichten en krijgt het ineens meer kleur. De donkere wolken boven de boerderijen aan de horizon, steken nu scherp af bij de helder verlichte weilanden daaronder. Helemaal rechts weet ik het reeënbosje, waar al jarenlang het reewild zich in de luwte schuilhoudt en voldoende dekking vindt, maar vanmiddag laten ze zich niet zien..
Een grote lichtbundel breekt door het dichte wolkendek – Foto: ©Louis Fraanje
Grote lichtbundel
Inmiddels ben ik verder getrokken en via de Rauweveldse brug, de Grift overgestoken om eens in De Meent te gaan kijken, daar is het een waar ‘eldorado’ voor de vogelliefhebber en kun je genieten van de wijdsheid van het landschap. Ineens komt er een vreemde en ovale opening in de dichte grijze wolkenlucht en werpt een grote lichtbundel over het donkere landschap en zet het in een wonderbaarlijk mooi licht. Als ik mij omdraai en mijn blik naar de horizon richt, wordt ik gegrepen door het bijzondere en overweldigende schouwspel dat zich hier voor mijn ogen afspeelt.
Dan wordt ik gegrepen door het bijzondere en overweldigende schouwspel – Foto: ©Louis Fraanje
Schrijven en dichten
Een echt Hollands landschap, dat je het gevoel geeft dat je midden in de polder bent, terwijl je hier op de uiterste westkant van de Veluwe bent. Dit open landschap met haar natte graslanden en moerassen is wel een heel groot verschil met het relatief droge Veluwse landschap, dat hier maar een kwartiertje rijden van verwijderd ligt. Toch heb ik mijn hart verpand aan dit open landschap met haar schitterende wolkenluchten, zo vlak naast mijn voordeur en kan ik het niet laten om er over te schrijven, te dichten en het op de gevoelige plaat vast te leggen.
De Werftweg als een lichtend spoor in het landschap – Foto: ©Louis Fraanje
Groene kathedraal
Als ik halverwege de Werftweg sta en mijn blik rondom laat gaan, dan blijft deze steken bij het zien van de lange rij populieren van de Veensteeg, waarvan inmiddels een groot deel aan de Wageningse kant is verdwenen. Ik hoop niet dat u het mij kwalijk neemt, maar ik kan het – eens zo – prachtige beeld van deze ‘Groene Kathedraal van populieren’ nog steeds niet loslaten, dat blijft op mijn netvlies gebrand en in mijn geheugen gegrift, het is niet anders, helaas. Je kunt er gewoonweg niet lang genoeg naar kijken, die lange rechte rij van populieren heeft echt iets statigs oftewel indrukwekkends en het behoeft nauwelijks betoog, dat het een ware ‘lust’ is voor het oog.
Aan de horizon staan nu nog een aantal hoge populieren van de Veensteeg – Foto: ©Louis Fraanje
Voortbestaan
Zo staande onder de open hemel, laat ik het allemaal over mij heen komen en als ik dan in de verte de aanzwellende roep van de wulpen hoor en de kievit onophoudelijk z’n eigen naam roepen, springt mijn hart op van vreugde. Dan voel ik mij de gelukkigste mens op aarde en dan zie ik alweer uit naar het voorjaar, als de vogels zich weer gaan bezighouden met het voortbestaan van de soort. Heel in de verte zie ik een aantal hazen, op volle snelheid door het weiland razen, ook zij volgen hun driften op een geheel eigenzinnige wijze, net als het reewild dat hier rijk vertegenwoordigd is.
Als de avond valt in het Binnenveld, lijkt het net een schilderij – Foto: ©Louis Fraanje
Liefdesverklaring
Het Binnenveld is en blijft voor mij een uniek gebied, de eeuwenoude boerderijen en de omliggende akkers en weilanden, waar koeien en schapen dat beeld nog eens versterken, heb ik lief gekregen. Vooral ook, omdat hier natuur en cultuur op een verantwoorde wijze heel goed naast elkaar kunnen voortbestaan, boer en natuur vormen hier een heel mooi samenspel.
Tenslotte ben en blijf ik natuurlijk een Veluwenaar in hart en nieren, want daar liggen mijn wortels, dat moge duidelijk zijn, maar dit schitterende kleinschalige veenlandschap is een uniek gebied en heeft een hele bijzondere aantrekkingskracht op mij en daarom blijf ik hier steeds weer terugkomen.
Als dan tenslotte de avond valt in het Binnenveld, raak ik – voor de zoveelste keer – ontroerd door het vlammende avondrood en moet ik onwillekeurig denken aan dat prachtige lied van Helene Fischer “Du hast mein Herz berührt” en zo voelt het ook voor mij hier in het Binnenveld, het heeft mijn hart beroert!
