De onrust onder het reewild is nog lang niet voorbij
Wanneer ik op een avond weer in het Rauwe Veld ben en een tijdje de omgeving sta af te speuren met mijn kijker, zie ik plotseling vanuit het elzenbosje een reebok naar buiten komen. Het miezert een beetje en ik kan in eerste instantie niet goed zien welke bok het is, maar als hij wat verder naar voren loopt, is er geen vergissing mogelijk, de hoge stangen van het gewei zeggen mij genoeg, het is de oude bok Castor.
Grillig karakter
Het kan niet missen, zo’n aparte koptooi zie je niet zo vaak in het veld en zeer zeker niet zo eentje als bij onze Castor. Net zo grillig als zijn gewei, is ook het karakter van deze bok, want zo zie je hem een aantal keren achter elkaar en dan lijkt het wel of hij van de aardbodem is verdwenen. Ook nu weer komt hij op een tijdstip, dat de anderen lekker in de dekking blijven en wel zullen wachten tot het droog wordt.
Zekeren
Als hij eenmaal in het open veld is aangekomen, staat hij een hele tijd om zich heen te kijken, zekeren noemt de kenner dit gedrag. Als hij dan eindelijk aan de maaltijd gaat en lekker van het gras aan het peuzelen is, gaat ineens zijn kop omhoog en staat hij een tijd lang in de richting van het elzenbosje te kijken. Zou hij wat zien of horen, wat hem niet zint?
Matador
Maar… voor ik goed en wel in de gaten heb wat er gebeurt, komt met een enorme sprint een bok het bosje uitvliegen en deze rent regelrecht op Castor af, die het zekere voor het onzekere kiest en er vandoor gaat. Och, we zijn het zo langzamerhand wel gewend, dit onrustige en arrogante gedrag van de bokken in het veld in deze periode. Deze nieuwe belager is geen onbekende meer in deze contreien en doet zijn naam Matador dan ook zeker ‘eer’ aan.
Rollen omgedraaid
Het tweetal gaat als een speer door het weiland en beide bokken lijken – als het ware – ‘gejaagd door de wind’, maar… dan gebeurt er ineens iets, waar niemand op heeft gerekend, iets onvoorstelbaars. Want… we zien nu Castor achter Matadoor aan jagen, dus de gejaagde is nu de jager geworden en zijn de rollen ineens 180 graden omgedraaid. Het is haast niet te geloven, maar als ik mijn ogen nog eens goed uitwrijf dan zie ik het bewijs recht voor mij.
Triomfator
Het ‘onmogelijke’ blijkt nu dan toch ‘mogelijk’ geworden te zijn, de oude bok neemt nu dan eindelijk zijn ‘revanche’ en als hij merkt dat het gelukt is, kijkt hij heel even – met een voldane blik in zijn ogen – mijn richting uit. Zijn houding is weer als vanouds en als een triomfator staat hij daar heel zelfbewust om zich heen te kijken.
Onberekenbaar
Het heeft even geduurd, maar het is dan toch zover gekomen, zo zie je maar weer, de natuur is en blijft ‘onberekenbaar’ daarmee worden we telkens weer geconfronteerd. Hoe vaak je ook denkt dat je nu onderhand wel zo’n beetje weet hoe de natuur in elkaar zit, even zo vaak heb je het volledig mis. Dat hebben we vandaag met eigen ogen kunnen zien en als wij daar in het veld een trotse Castor zien staan, dan moet ik toch heel even glimlachen.
Verwarring voorkomen
Toch zullen we nog niet te vroeg moeten juichen, want als straks iedereen het gewei geveegd heeft, kon het misschien nog best wel weer iets anders gaan, dat heb ik al vaker gezegd en ook meegemaakt. Er zijn boeken vol geschreven over het wild en in het bijzonder ook over reeën, maar we wachten het rustig af, want het zal nu echt niet zo lang meer duren dat de bokken hun gewei gaan vegen. Ook mogen we de bok Pollux II niet uit het oog verliezen, want wat gaat die doen in dit hele gebeuren?
Om verwarring te vootkomen, zetten we onze verdere ervaringen met Castor voort in de serie: “Naar buiten in het Rauwe Veld”, dan komen alle bokken – letterlijk en figuurlijk – aan de bak. Dus dit deel 7 kunnen we dan als laatste deel beschouwen dat alleen over Castor gaat. Zijn naam zal dus nog regelmatig genoemd worden en voorlopig zeer zeker niet verdwijnen uit de komende verhalen!