Gegrepen door het wonderschone licht…
Afgelopen dinsdagmorgen 21 maart reed ik zoals gewoonlijk vanaf Ede over de Maanderdijk in het Binnenveld, vanuit de richting Veenendaal kwam een donkere en dreigende wolkenlucht vol regen en hagel, opzetten. Toen ik vervolgens de Meentdijk opdraaide werd ik gegrepen door het ‘wonderschone’ licht, dat de zon tevoorschijn toverde, door de boerderijen en huizen op de voorgrond in een helder licht te zetten. De daken met rode pannen en rieten dekens vormden samen met de donkere lucht op de achtergrond, een schitterend schouwspel.
De boerderijen aan de Meentdijk steken prachtig af bij de donkere lucht – Foto: ©Louis Fraanje
Indrukwekkend
Een eindje verderop, niet ver van de Dragonderweg, ligt een klein stukje natuur op de ‘Groene grens’ tussen Ede en Veenendaal, daar werd een grillige bomenpartij van kromme populieren in lichterlaaie gezet door de laatste stralen van het zonlicht. Ook hier vormde de donkere achtergrond weer een prachtig decor en werden de bomen er nog eens extra uit gelicht. Een foto is vaak maar een zwakke afspiegeling van de werkelijkheid, die vaak veel indrukwekkender is, toch wil je er iets van vastleggen, in de eerste plaats, als herinnering en ten tweede, om anderen ervan te laten meegenieten.
De grillige bomenrij gevangen in het zonlicht – Foto: ©Louis Fraanje
Dreigende wolkenlucht
Ik vervolg mijn tocht door het Binnenveld en sla aan het eind van de Meentdijk, linksaf de Dragonderweg op, om vervolgens de brug over de Grift bij het Rauwe Veld te nemen. Er is nu geen tijd om van dit mooie plaatje, dat bijzonder veel wegheeft van het Overijsselse Giethoorn, te genieten, want ik wil graag even op de Grebbeweg gaan kijken.
Daar eenmaal aangekomen heeft de donkere en dreigende wolkenlucht, zich – als het ware – omgevormd tot een enorme orkaan, tenminste zo lijkt het in ieder geval. In werkelijkheid valt het reuze mee, al spetteren de regen en later hagel vrolijk rond en doorweken het omliggende bos en veld.
Melodie der elementen
Toch kunnen die stevige buien en zo’n zware storm ook zo hun bekoring hebben als je echt van buiten houdt. Dan grijpt de storm je vast en weerklinkt het fluiten van de wind als een ‘melodie der elementen’ in je oren. Dat gaat dwars door je heen en raakt je diep van binnen, dat is zo ‘puur’ en zo ‘echt’, dat is pas echte natuurbeleving in ‘optima forma’!
Een rollende onweerslucht boven het Rauwe Veld – Foto: ©Louis Fraanje
Kleine jongen
Onderwijl ik vanuit mijn beschutte schuilplek, die onder vuur genomen wordt door een fikse hagelbui, zit te genieten van dit wonderlijke natuurverschijnsel, gaan mijn gedachten terug naar vroeger. Ik kan mij nog herinneren, dat ik als kleine jongen al gegrepen werd door dit soort weersomstandigheden. Dit had alles te maken met mijn bijbaantje op een boerderij, daarbuiten het dorp op het platteland, maakte dit alles een diepe indruk op mij en leek alles nog veel indrukwekkender. Dan voelde ik mij ineens heel klein worden en dwongen die enorme grote donkere wolken aan de hemel bij mij een diep respect af voor het grote wonder van de Schepping.
De donkere lucht neemt steeds grilliger vormen aan – Foto: ©Louis Fraanje
Bio-ritme verstoren
Tegelijkertijd kun je jezelf dan een klein beetje een voorstelling maken, hoe onze voorouders deze oerkrachten van de natuur beleefden. Zij stonden natuurlijk nog veel dichter bij de natuur dan wij en waren nog meer afhankelijker van alles, zij leefden in en met de hun omringende natuur en volgden het eeuwige bio-ritme. Wat dat betreft zijn wij steeds verder van de natuur verwijderd geraakt en denken sommigen zelfs deze naar hun hand te kunnen zetten. Een heel duidelijk voorbeeld daarvan is het instellen van de zomertijd, die gisteren is ingegaan en vervolgens een tijdlang ons ‘bio-ritme’ zal verstoren. In die zin, zijn we – desondanks – al ‘ziende’, vaak ‘blind’ geworden.
Hoe vredig lijkt alles nu met deze schitterende blauw/witte wolkenlucht – Foto: ©Louis Fraanje
Hoop voor de toekomst
Als ik aan het einde van deze geweldige morgen weer huiswaarts keer en uiteindelijk vanuit het Rauwe Veld de Meentdijk op kom rijden en ik mijn blik nog even naar links over de ‘Groene grens’ laat gaan, is het donkere decor van voorheen, veranderd in een schitterende blauw/witte wolkenlucht. Het streelt mijn oog en hart en geeft mij tegelijkertijd weer een beetje ‘hoop’ voor de toekomst, wat deze dan ook mag zijn. Niet voor niets zegt de optimist: “Na regen komt zonneschijn!” en die simpele woorden houdt ik dan maar steeds in gedachten, ik kan niet anders!
Lees ook: Donkere tijden in een ander licht
