Terug naar de kust op Texel
Door alle drukte van de laatste tijd, bleef er maar weinig ruimte om er eens even ‘van tussen’, te gaan en ‘noordwaarts’ te trekken naar het eiland Texel. Eens even weg van het vaste land en de boel gewoon dan ook echt helemaal loslaten en de bekende ‘accu’ weer opladen.
Zo stormachtig als de laatste keer dat wij er waren, zo heerlijk rustig was het nu, tjonge wat een enorm verschil bij de vorige keer, maar ja… het was ook eind november en dan kan het soms aardig ‘spoken’ op het eiland. Dat hebben we ook – letterlijk en figuurlijk – ondervonden, maar… ook dat heeft zo zijn bekoring.
Vogels
Omdat ik afgelopen maandagmorgen nog een vergadering had bij het Museum in Lunteren, konden we pas tegen de middag vertrekken, om enkele dagen op Texel te vertoeven. Deze reis was het weer uitermate zacht en zeker voor de tijd van het jaar want de temperatuur steeg af en toe een aardig eindje boven de 10 graden celcius uit. Nu konden we weer eens heerlijk zwerven over het Waddeneiland en vogels van velerlei pluimage bekijken. Texel is zo langzamerhand en beetje ons tweede thuis geworden, het is zo totaal anders dan de Veluwe.
Kuif omhoog
Op een middag besloten we een lange wandeling te gaan maken in het gebied rond de Horspolders, een prachtig ruig natuurgebied ten westen van de Mokbaai. Er loopt een schitterend wandelpad en regelmatig heb je mooie doorkijkjes op het water. In deze tijd van het jaar is een deel van de wandeling afgesloten, maar het overige deel blijft nog altijd de moeite meer dan waard.
Al meteen vooraan was het raak en had Fransien een lepelaar in de lens gevangen, die langs het water wandelde. Mede doordat er net een zuchtje wind om de hoek kwam, waaide heel even zijn kuif omhoog. Supersnel schoot zij een plaat van dit ‘ultieme’ natuurmoment, want nog geen seconde later was het voorbij. Wat een gelukstreffer, geweldig!
Vreemde vogels
We waren allebei zo gelukkig als een kind, wat een fantastisch begin, deze middag kon niet meer stuk. Het overkomt ons dan toch maar weer, zo’n stelletje vreemde vogels van de Veluwe, die al zwervend zonder doel, dit in de schoot geworpen krijgt. Ja… en het zou vanmiddag niet bij dit ene ‘geluksmoment’ blijven, maar dat wisten wij toen op dat moment nog niet. Blij en gelukkig sjouwden we verder door het heuvelachtige duingebied van de Horspolders.
Schitterende vogel
Onderwijl we verder liepen, hoorden we opeens een vogel zingen, die we al jarenlang op de ‘gevoelige plaat’ vast wilden leggen, maar wat ons nog steeds niet gelukt was. Opeens zie ik Fransien gebaren maken en in de richting van een struik wijzen; “Daar zit ie, daar… de Blauwborst eindelijk, wat een schitterende vogel is het toch, wauw…maak jij maar platen, ik kijk wel en geniet!” De ontspanknop van mijn camera deed zijn werk voortreffelijk, terwijl de Blauwborst – letterlijk en figuurlijk – uit volle borst zijn liedje zat te zingen.
Ronde waaier
Zo hebben we samen een tijdje staan kijken, luisteren en genieten van dit ‘wonderschone’ vogeltje, je raakt er – gewoonweg – niet op uitgekeken. Blijkbaar vond de Blauwborst het op een gegeven moment wel genoeg en vloog naar een volgende struik en ging met de rug naar ons toe zitten. Dat was aan de ene kant misschien een beetje jammer, maar toen hij even voordat hij wegvloog – als afscheid – zijn staart in een prachtige ronde waaier aan ons toonde, was dat de bekende ‘kers op de taart’ zoals onze vriend Ton Heekelaar het altijd zo mooi uitdrukt. Een middag om nooit te vergeten, die in ons natuurdagboek met een ‘gouden’ randje genoteerd wordt!
Lees ook: Noordwaarts naar Texel – Deel 12
_______________________________________________________________________________________________
Bekijk ook eens het you tube filmpje van E Bax: