Een lid van het “Hubertus-team” aan de lijn
Ben je aan het wandelen in het Veluwse bos en dan gaat de telefoon met het bericht dat Hubertus weer in beeld is. Ja… wat doe je dan? In de auto en richting de Hoge Veluwe, want onze vrijbuiter Hubertus kan zomaar met dezelfde moeite alweer het dichte bos zijn ingewandeld en… we hadden hem persoonlijk alweer een hele tijd niet gezien. Dus… waren we natuurlijk erg nieuwsgierig hoe hij er uit zou zien en in het bijzonder zijn gewei.
Onzichtbaar
Ook onze vrienden uit Harskamp waren inmiddels op de hoogte en spoedden zich naar de Hoge Veluwe. Hubertus liep in de buurt van het bekende ‘Stenen Hert’, toen wij gebeld werden, maar – door de drukte van het aangroeiende aantal belangstellenden op deze zondag – was hij intussen de weg overgestoken in de richting van ‘de Koekoek’. Daar was hij nu onzichtbaar in het struikgewas verdwenen.
Daar stond Hubertus met op zijn rug een koolmees – Foto’s: ©Louis Fraanje
Plukkende koolmees
Mede daardoor waren de meeste mensen vertrokken, dat was voor ons niet verkeerd en we hadden best wel even geduld, want met Hubertus weet je het maar nooit. Met dezelfde moeite komt hij even later aan de andere kant over het bospad weer tevoorschijn en zo niet, dan gaat hij herkauwen en moeten we een kleine drie kwartier tot een uur rust inbouwen. Maar toen we een tijdje later vanaf het bospad de dekking in konden kijken, stond Hubertus daar heel rustig te genieten van een plukkende koolmees op zijn rug. De vogel was natuurlijk in de buurt aan het nestelen en kon de haren van de loslatende wintervacht goed gebruiken, aanbod genoeg!
De plukkende koolmees met een bos winterhaar – Foto: ©Louis Fraanje
Jeukende wintervacht
Het was natuurlijk een schitterend gezicht om het vogeltje met alle macht aan de haren te zien trekken en Hubertus genoot zichtbaar, want die loslatende wintervacht veroorzaakt nog al aardig wat jeuk bij het wild. Zo helpt de ene de ander en is er een fantastische samenwerking in die natuur, een ‘wonder’ waar je iedere keer weer versteld van staat.
Tussen de bladeren door zien we heel duidelijk zijn ondergebit – Foto: ©Louis Fraanje
Het gewei ziet er al schitterend uit en gaat steeds verder omhoog – Foto: ©Louis Fraanje
Verwondering
Als het vogeltje genoeg heeft verzameld en er vandoor gaat met zijn buit, komt er ook weer leven in Hubertus. Hij doet een paar stappen naar voren en begint aan de blaadjes te peuzelen, waarbij zijn ondertanden heel duidelijk zichtbaar zijn. Terwijl hij zo bezig is, kunnen we hem vanaf de zandweg heel mooi observeren en zien nu ook dat het gewei weer wat verder is, de fluweelzachte basthuid is iets wonderlijks om je telkens weer over te verbazen. Ondertussen filmen Jannie en ik een stukje van het hele spektakel.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 77
____________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
