De reeën maken het aardig bont in deze tijd…
Misschien een rare kop boven dit verhaal, maar over rare koppen gesproken, dan is dat zeker nu bij het reewild heel letterlijk het geval. Al zwervend door het Rauwe Veld en genietend van de weidse vergezichten en bonte weiden vol pinksterbloemen, ontdekte ik op een achteraf plekje het reewild, met daartussen een hele bonte reegeit. (Zie foto rechts >>)
Het is bij sommige dieren echt ‘bont’, want de plukken winterhaar die er dagelijks uit vallen, doen de reeën er in deze tijd soms heel raar uitzien. Net of ze een goedkope bontjas in de lommerd aangeschaft hebben.
Een bonte wei vol pinksterbloemen met aan de horizon de Grebbeberg – Foto: ©Louis Fraanje
Afgezonderd
In een afgelegen hoek en vlakbij een oude omheining, zag ik in eerste instantie twee reegeiten en een bok, bij nader inzien was dit het bastbokje wat ik de vorige keer bij Matador had zien lopen. Blijkbaar hadden zij zich afgezonderd van de rest, want Matador zelf was in geen velden of wegen te bekennen. Vanaf het landweggetje had ik – ongezien – een prachtig uitzicht op het stel, wat daar heerlijk op het gemak zat te herkauwen.
Oog in oog met de reeën in het afgelegen hoekje van het Rauwe Veld – Foto: ©Louis Fraanje
Geen gezicht
Een mooie lenteavond, waarbij de rust en de ruimte van het platteland, als een warme deken over je heen valt, een heerlijk gevoel, dat ik vaker heb als ik hier ben. Maar… wel blijven opletten Louis, zeg ik tegen mezelf, want er komt iets verderop beweging tussen het gras. Dus… is er blijkbaar nog een ree meegekomen naar hier en nog een heel apart exemplaar ook, tenminste… zo lijkt het. Deze heeft meer weg van een teddybeer, dan van een reegeit, overal in haar vacht zijn grote plukken haar verdwenen, het is echt ‘geen gezicht’!
De bonte reegeit lijkt net een tedybeer…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Opstaan
Bij de anderen gaat het allemaal wat geleidelijker, daar zie je langzaam maar zeker de mooie rood-bruine zomervacht tevoorschijn komen. Eigenlijk was er nog iets heel grappigs, want toen ik zo in mijn eentje de twee geiten en het bokje zat te observeren, kwam na verloop van tijd de geit overeind en even later ook de andere. Toen het bokje bleef zitten, riep ik vanuit de dekking, of het voor hem ook niet eens tijd zou worden om op te staan. Op het filmpje wat ik maakte, kun je mooi zijn verbaasde gezicht zien, want hij hoorde mijn stem wel, maar kon mij nooit zien. Uiteindelijk kwam het hele spul in beweging en ging op hun gemak aan de eettafel.
Na verloop van tijd ging het stel aan de wandel – Foto: ©Louis Fraanje
Sfeervolle avond
Het is een schitterend gezicht om de reeën in het lage en sfeervolle zonlicht van deze avond te observeren. Totale rust gaat hier van uit en je merkt gewoon, hoe zij zich op hun gemak voelen in het Rauwe Veld. Een heel enkele keer kijken ze op als er een vreemd geluid weerklinkt, wat ze niet direct thuis kunnen brengen, om vervolgens gewoon weer verder te grazen, of er niets aan de hand is. Het bokje gaat zelfs nog even wat verder van de sprong verwijderd zijn eten zoeken, maar komt tenslotte toch weer terug bij de anderen.
Het moment van ‘waakzaamheid’ is tegelijkertijd het ultieme moment voor een plaat – Foto: ©Louis Fraanje
Vreemde geit
Op één van die momenten van ‘waakzaamheid’ leg ik het viertal vast op de gevoelige plaat, het is gewoon een lust voor het oog en de bonte reegeit springt er echt uit. Bij de anderen zie je vooral in de nek, dat er al veel winterhaar is verdwenen, maar de ‘bonte’ geit blijft een vreemde eend in de bijt. Hieronder heb ik nog eens een mooie uitsnede gemaakt van de kleine sprong reeën, want zoiets moois krijg je toch nooit genoeg van… toch?
Nogmaals de sprong, met in het midden de bonte reegeit – Foto: ©Louis Fraanje
Lees ook: Naar buiten in het “Rauwe Veld” – Deel 22
___________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
