Hubertus weer voor het voetlicht…
Het is alweer eventjes geleden dat wij over Hubertus hebben geschreven, dit wil natuurlijk niet zeggen dat we hem ondertussen niet gezien hebben, of… vergeten zijn! Zeer zeker niet! Inmiddels is hij alweer een aardig stukje verder met zijn gewei en dat is dan ook een goede reden om hem weer eens voor het ‘voetlicht’ te halen. Maar eerst een ingezonden stukje met foto, dat Viola de Bijl uit Zaltbommel ons toestuurde:
Beste meneer Fraanje,
Hubertus in de bosjes aan het vreten van de blaadjes – Foto: ©Viola de Bijl
Wat leuk om via mijn ouders getipt te worden over uw blog ‘De Veluwenaar’!
Dinsdagmorgen 2 mei jl. rond 11.30 uur liepen wij – mijn moeder, mijn dochtertje en ik – van het bezoekerscentrum naar de ‘Scheerspiegelvijver’ via het hiervoor uitgezette Sint Hubertuswandelpad. Vlak voor het klaphek, in de bosjes aan de rand van de grote vlakte richting monument De Wet zagen we ineens de enorme witte spiegel van een edelhert voor ons. Doodstil bleven we staan, maar het hert leek niet van ons onder de indruk en we konden rustig een stukje dichterbij komen en foto’s maken.
“Dat is vast Hubertus!” zei mijn moeder enthousiast. Ze vertelde zijn verhaal en van de blogs die ze vorig jaar gelezen had. Zij en mijn vader wonen in de buurt en komen met hun abonnement wekelijks op de Hoge Veluwe, vandaar dat ze het verhaal kende. Leuk om hem nu in het echt te zien!
Bijgaand stuur ik een foto mee. Het was een supermooie ervaring, vooral voor mijn dochtertje van 9 die helemaal gek is van de Hoge Veluwe en wild spotten. Ikzelf ben op de Veluwe opgegroeid maar met ons gezin wonen we nu in de vlakke polder, waar men een groepje van 100 bomen al een bos noemt. Wat een heerlijkheid om dan een dagje met opa en oma de echte bossen in te kunnen en deze ervaring te hebben, juist ook voor onze dochter.
Met vriendelijke groet, Viola de Bijl – Zaltbommel
********************************************************************************************************************************
Hubertus gezien bij De Veentjes
Op vrijdag 5 mei hebben we hem nog even gezien, maar toen was het voor mooi al aan de late kant. Hij liep toen op de wei bij De Veentjes, in de buurt van het Pomphuis. Ook onze vrienden Floris en Jannie waren van de partij, we hebben nog wel wat foto’s gemaakt en gefilmd.
Hubertus bij De Veentjes…
– Foto’s: ©Louis Fraanje
Een dromende Hubertus op de heuvel
Een aantal dagen later, op dinsdag 9 mei reden we over de Kronkelweg op de Hoge Veluwe en toen we net het wildrooster gepasseerd waren, riep Fransien ineens: “Hubertus ligt daar links ergens boven op een heuvel!” Dus auto in de berm en even teruggelopen naar de plek, waar ze hem gezien had. Vanaf de weg keken we tussen de struiken door en zagen we hem toen liggen, helemaal gevloerd en languit met zijn kop schuin op de grond. Letterlijk ‘doodstil’ lag hij daar op die heuvel, dan schrik je natuurlijk wel even, maar toen we hem na een tijdje met zijn ogen zagen knipperen, waren we gerust gesteld.
Een dromende Hubertus op de heuvel – Foto: ©Louis Fraanje
Middagslaapje
Ondanks, het geratel van de schietoefeningen op de achtergrond, dat vanaf het ISK de Harskamp, duidelijk te horen was, sliep Hubertus zijn schone droom. Volgens ons was hij echt helemaal van de wereld, zo rustig en vredig als hij daar lag te slapen. Na enige tijd kwam er dan toch beweging in het hert, zijn kop kwam omhoog en draaide onze richting uit, met zijn lodderige ogen keek hij ons aan. De blik in zijn ogen sprak boekdelen, net of hij zeggen wilde: “Zo… zijn jullie daar weer, ik was net bezig met mijn ‘middagslaapje!”
Met lodderige ogen kijkt hij in onze richting – Foto: ©Louis Fraanje
Geduld
We vermoeden dat hij er al een tijdje had gelegen en binnen niet al te lange tijd op zou staan, als hij zich dan helemaal uit gaat rekken, is dat een prachtig gezicht. Voorlopig leek hij daar nog weinig voor te voelen, het enige dat hij deed, was – al zittend – om zich heen wat gras opvreten, zover als hij er bij kon komen. We zouden dus nog even geduld moeten hebben voor het ‘ultieme’ moment zou plaatsvinden.
Daar boven op de heuvel leek hij nog imposanter – Foto: ©Louis Fraanje
Rustig en bedaard
Toen Hubertus dan eindelijk het besluit had genomen, om op te staan, ging dat deze keer totaal anders dan wij verwacht hadden. Zoals gewoonlijk kwam eerst de achterkant omhoog, om zich vervolgens met de voorpoten geheel omhoog te werken. Alles in een zeer rustig en bedaart tempo, even hier en daar wat krabben met de achterpoten en verder niets, nee… het ‘ultieme’ moment bleef uit. Wel leek hij, daar boven op de heuvel, nog imposanter keek hij even in onze richting, met zijn rechteroor wat scheef naar achteren, blijkbaar hoorde hij wat geluid van die kant.
Al lopend en vretend van de blaadjes, verdween hij in de dekking – Foto: ©Louis Fraanje
Dagelijkse bezigheid
Het was die middag ook aardig warm, dus dan ga je als hert geen onnodige energie verspillen, dan doe je het gewoon wat rustig aan. Het eerste waar je dan aan denkt is ‘eten’, een zeer belangrijke dagelijkse bezigheid. Zo liep Hubertus tussen de struiken door, al blaadjes en naalden vretend van de bomen die hij tegenkwam, om vervolgens de dekking in te trekken en uit het zicht te verdwijnen. Was het in eerste instantie even schrikken, toen we hem zagen, nu waren we beiden heel erg opgelucht, dat hij zijn wissels zou blijven trekken over de Hoge Veluwe.
Lees ook: Het legendarische hert “Hubertus” – Deel 79
___________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje:
