Reegeit met haar kalf komt laat uit de dekking
Soms heb je van die momenten, dan moet je er gewoon even tussenuit, even helemaal ontspannen en de boel de boel laten. Fransien en ik waren de laatste weken erg druk geweest met de Jac. Gazenbeekexpostie in Museum Lunteren, door allerlei omstandigheden, vraagt zoiets enorm veel energie. Na het avondeten ben ik naar Barneveld gereden, om via het Kallenbroek op Landgoed “Het Paradijs” wat ‘verpozing’ te zoeken en bij te tanken. Dit natuurgebied heeft al van kinds af aan mijn belangstelling en die liefde is nooit meer verdwenen, vooral het reewild – dat hier rijkelijk vertegenwoordigd is – trekt mij in het bijzonder aan.
De reegeit met haar kalf in Het Paradijs – Foto: ©Louis Fraanje
Oude plekjes
Het was nog vroeg in de avond en dus kon ik het beste eerst maar eens even een flinke wandeling maken, om daarna een mooi ‘aanzitplekje’ te zoeken. Hoewel er door de jaren heen veel is veranderd in het beheer van dit oude landgoed, is de structuur in grote lijnen wel behouden gebleven en zijn er nog heel veel oude plekjes uit mijn jeugd gebleven zoals ze waren. De vogels om mij heen zingen hun uitbundige liedjes en het lijkt wel of zij vanavond nog eens extra hun best doen, ik wordt er zelf ook echt vrolijk van. Zo vergeet je al snel alle (kop))zorgen en kom je helemaal tot rust.
Ondanks de rust om hen heen, houden ze alles in de gaten – Foto: ©Louis Fraanje
Hoog gras
Na zo’n anderhalf uur gezworven te hebben, zoek ik mijn vast ‘aanzitplekje’ op bij een klein weilandje aan de rand van het bos. Volgens de heer Leeuwis, een oude bekende uit Barneveld, die hier ook regelmatig rondfietst, zou op deze plek een reegeit al best eens een kalf kunnen hebben, maar hij had de kleine nog niet gezien. Dat zou heel goed kunnen, want het gras was inmiddels alweer aardig hoog. Afijn, ik zie het vanzelf wel, ik installeer mij met de camera aan de rand van het weiland tussen de struiken wacht af wat er gaat komen.
Oog in oog met het reewild – Foto: ©Louis Fraanje
Fantastisch gezicht
Het loopt al tegen de klok van negenen als er aan de overkant een reegeit het bos uitkomt wandelen, met achter haar een… kalf! Ik wacht geduldig af, tot ze wat dichterbij zijn gekomen, om ze beter in beeld te krijgen. Het kalf is al aardig gegroeid en ook haar witte vlekken zijn al zo goed als verdwenen, dus die is al enkele weken oud. Toch blijft het iedere keer weer een fantastisch gezicht en krijg je er gewoonweg geen genoeg van.
Plotseling kijken ze op…
is er misschien onraad? – Foto’s: ©Louis Fraanje
De reegeit is ineens heel alert en de kleine kijkt verschrikt mijn kant op – Foto: ©Louis Fraanje
Onraad…
Dan… ineens… is de reegeit heel alert, blijkbaar heeft ze iets opgevangen, want ze draait met haar oren alle kanten op, haar kop gaat nog wat hoger en de kleine kijkt mijn kant op, al kan ze mij niet zien. Het duurt niet lang, dan hoor ik al banuit de verte een luid pratende groep wandelaars, tjonge wat hebben ze een lol. Zij hebben niets in de gaten, maar de geit en haar kalf wel, die bedenken zich geen ogenblik en vluchten binnen de kortste keren de dekking in. Einde idylle!
De reegeit en haar kalf in de veilige dekking van de bosrand – Foto: ©Louis Fraanje
Er vandoor
Zoiets is natuurlijk heel jammer, maar blijkbaar werkt het zo bij sommige mensen, ze willen – al wandelend – hun verhaal kwijt, alleen had het van mij wel wat minder luidruchtig gemogen. Op deze manier hoef je er niet op te rekenen dat je ook wild ziet, die hebben allang de benen genomen, net als het stel in mijn geval. Toch zijn ze er niet helemaal vandoor gegaan, want als ik nog eens goed tussen de struiken doorkijk, zie ik nog twee kopjes in de dekking van bosrand. Zouden ze heel misschien… dan toch nog weer terugkomen… als straks het lawaai van de luidruchtige wandelaars verstomd is???
